Met negatieve gedachten ga ik naar de les LO en voel ik me niet goed zo.
Ik word er onzeker van en soms ook een beetje bang.
Zo durf ik niets te doen en blijf ik in de kleedkamer zitten zoals een vorige les toen.
Soms moet ik bijna wenen, maar gebeurt het net niet. Zo is er dan toch geen verdriet.
Ik vind het moeilijk om dan tegen iemand te zeggen wat ik denk en ook om naar de leerkracht te gaan. Het lijkt net alsof ik zit in een achtbaan.
Een achtbaan met negatieve gedachten waar ik niet op stond te wachten.
Ik voel me daarbinnen minder op mijn gemak en denk soms dat ik daar weg wil, dat is niet zo chill.
Als LO gedaan is is het altijd een geruststelling voor mij en ben ik weer blij.
Ik weet dat ik dan weg kan van de turnzaal en weg van daarbinnen, ook al zal dit een volgende de les misschien weer opnieuw beginnen.
