ANKA (Hatıra)

3

Sanki bir adım daha atsam uçurumdan düşecek gibiyim...

...

Arabayla hafif yokuştan iner gibi içim kayıyor. Çok kötüyüm. Savruluyorum. Duvarlar dönüyor etrafımda. Duvarların elleri var ama benden başkası görmüyor. Başkasına da söylemiyorum zaten, başkaları beni deli sanıyor. Deli değilim ben, kimse inanmıyor ama duvarlar birleşim yerlerinden el ele tutuşmuş etrafımda çemberi daraltarak dönüyor. Sıkışıp kaybolacağım sanıyorum ama olmuyor. Kaybolsam, yok olsam razıyım ama duvarlar sürekli yaklaşıp bana hiç kavuşmuyor. Keşke ezselerdi beni, bu gece ezilen sadece yüreğim oluyor.

         ...

Odaya girdiğimizden beri zaman geçmiyordu..
En sonunda hemşire geldi ilaç saati diye, aldı beni bi odaya götürdü hala çözememiştim orayı çok garip ve çok soğuktu.
İlaçlarımı verdi ve yatma saatimiz gelene kadar ortak alanda televizyon izleyebileceğimizi söyledi.
Önce annemin yanına gittim, gittiğimde annem hala ağlıyordu sarıldım.
Hüma: "Geçecek anneciğim en kısa zamanda burdan çıkıp evimize gideceğiz seni çok seviyorum sen ağlarsan hem ben daha çok üzülürüm."

Boğazı düğüm düğüm olan insanları bilirsiniz, ayrılmışlar, kaybetmişler, ölümü görmüş insanlardır onlar. Siz de kaybetmişsinizdir, benim de kaybettiğim oldu. İnsan bu, nihayetinde kaybetmeye mahkum hep, anasını, babasını, oğlunu ve hatta aşık olduğunu. Kim nereden verdiyse kaybı, en ağırı orada sanıyor. Ben kaybı kendi canımdan verdim, bu gece en çok benim canım yanıyor. Düğüm diyorduk, boğazımıza oturan düğüm. Normal düğüm olsa can feda da bu seferki kor ateşli çörekleniyor. Ciğerim yanıyor desem değil, iç organlarım yer değiştiyor desem tıbben mümkün değil ama biri bel kemiğimi kırıyor, yemin ederim kırıyor. Yarayı kapatmak için kor basıyor üstüne, yanıyor, yemin ederim çok yanıyor. Bazı yaralar dağlanmadan geçmiyor.

...