uni
အခန်းတခန်းထဲတွင်ကြင် စဦးလင်လင်နှယောက်ဟာတီတီတာတာပြောနေကြပါသတဲ့။
"မောင်...."
သံရှည်စွဲပြီးခေါ်လိုက်သောအသံလေးဟာ လူကိုသွေးပြောင်းပြန်စီးသွားသလိုပင်လုပ်ဆောင်နိုင်သည်။
"အင်း..ပြောလေ
မောင်ရဲ့hyungလေးရဲ့"
"ဒီ ကိစ္စဖြစ်သွားတာကို ommaတို့ဆူရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲဟင်"
"မောင်ရှေ့ကနေကာကွယ်ပေးမှပေါ့"
"ရိုက်ရင်ရောဟင်.."
"မောင်အရိုက်ခံမှာ...ခဏhyungက ကလေးမှမဟုတ်တာ hyung ရဲ့ommaကရိုက်တုန်းလား"
"မောင်ကလည်းးမေးကြည့်တာကို"
"အော်..အင်း
မောင်ဘဲအရိုက်ခံမှာပေါ့"
"ပြီးရောနော်..
မောင်ကဒီလိုကြတော့အလိုက်သိသားပဲ"
"ဘာလဲ..အလိုက်မသိရင်မောင်ကိုမချစ်တော့ဘူးလား"
နှုတ်ခမ်းကြီးဆူကာပြောနေသောမောင်က
ကျတော့်ကိုမေးသည်။
"မဟုတ်ပါဘူး မောင်ကလည်း
မောင်ကိုသာအချစ်ဆုံးပါနော်"
"အာ့ဆို..နောက်တခေါက်လောက်ချစ်လို့ရသေးလားး"
"ဘုန်းးး"
"အမလေးးသေပါဘီ.."
ကျတော့်ရင်ဘတ်ကိုအားရပါးရရိုက်ထည့်လိုက်သောhyung
"hyungရယ်ဖြည်းဖြည်းရိုက်ပါလား
မတော်လို့အဆုတ်တွေကွာသွားရင်hyungမုဆိုးဖိုဖြစ်သွားမယ်နော်"
"ဘာတွေပြောနေတာလဲငါရိုက်တာရင်ဘတ်လေ.."
"ဟဲ...ဟဲ..ဟုတ်သားပဲ"
"မဟဲနေနဲ့ တော်ရုံလောက်ပဲပေါ့ငါခါးနာတောင်မပျောက်သေးဘူး..သေနာကြီးရဲ့"
"မောင်ကစတဲ့ဟာကို"
"မသိဘူးး"
"အင်းပါ..မောင်ပဲတောင်းပန်တယ်
စိတ်မဆိုးနဲ့တော့နော်"
ကျနော့ဘက်ကိုလှည့်ကာ ရင်ဘတ်ကိုပွတ်ပေးနေသောhyung
"ငါ..ငါ..တောင်းပန်ပါတယ်..အရမ်းနာသွားလားဟင်"
YOU ARE READING
hyungကမောင့်အပိုင်
Fanfictionအရမ်းချစ်တတ်လွန်းသူကြီးထယ်ယောင်းအကြောင်း UniရောZawyiရောရေးထားပါတယ်နော်
