Με λένε Έλενα..
Είμαι 16 χρόνων..
Ζω σε ορφανοτροφείο..
Πάντα ήμουν μονή,ακόμα και στο ορφανοτροφείο μόνο φασαρία έφερνα..
Με όλα τα παιδιά εκεί αλλά και με τις Κυρίες που μας προσέχανε.
Έτσι και σήμερα καθώς μάλωνα όπως πάντα με ενα απο τα παιδια ενα κύριος με μια κυρία ψηλή σταθήκανε μπροστά μου.
"Και πως σε λένε εσένα;"με ρώτησαν
"Έλενα!Γιατί;"ρώτησα με απορία
"Γιατί Έλενα νομίζω πως βρήκες νέο σπίτι"
Μα τι εννοούσε;;
Οτι θα με υιοθετήσει;;
Αυτό μου έλειπε μόνο
Ετοίμασα τα πράγματα μου και τους ακολούθησα.
Μα γιατί εμένα;
Τόσα παιδιά υπάρχουν εκει μέσα😓
"Λοιπόν να το νέο σου σπίτι" ήταν αρκετά μεγάλο και όμορφο..
"Περνά" μου ειπε η οικοδέσποινα
"Εδω μέσα μένουν και αλλα παιδια σαν εσένα,είστε εδω για να μάθετε τρόπους και να ενταχθείτε στην κοινωνία,στο πάνω σπιτι ζείτε εσείς,και στο κατω εμεις" μου εξήγησε..
"Δεν καταλαβαινω"του ειπα κοιτάζοντας το σπιτι.
"Εδω έρχονται κοριτσια και αγόρια άνω των 15,γιατι σε 3 χρόνια θα χρειαστεί να φύγουν να κανουν κατι δικό τους εμεις τους μαθαίνουμε να ζούνε"μου ειπε
Μπήκα στο πάνω σπιτι όπως μου ειπε..άφησα τα πράγματα μου..
Είδα ενα σωρό παιδια.
"Γεια σου καινούργια ειμαι η Στέφανι"
"Γεια Έλενα χάρηκα"
"Που πηγαίνεις;;"
"Δεν εχω σκοπό να μείνω εδω Στέφανι"
"Μα τι λες;;δεν θα σε αφήσουν μα φύγεις"
Κατι αγόρια με κοίταζαν...
Βγήκα έξω ανεβηκα πάνω σε ενα συντριβάνι του κήπου για να δω εξω απο τον κήπο.
"Έι"μου φώναξε μια φωνή και τρόμαξα..
Έχασα την ισοροπια μου και έπεσα μέσα στο συντριβάνι
"Ποιος εισαι;;" Ειπα θυμωμένη στραγγιζοντας τα βρεγμένα μου μαλλια.
"Χάρηκα δεσποινίς,Με λένε
Μάριο και ειμαι ο γιος του Κριστιάν" μου ειπε και με σήκωσε απο το συντριβάνι βγάζοντας με έξω.
Φορούσε ενα καπέλο και ειχε πολυ στυλ..σκέτος Θεός:)
"Κοιτά να δεις Μάριε δεν ξερω ποιος ειναι ο Κριστιάν ουτε γιατι ειμαι εδω,αλλα προτειμούσα το ορφατροφειο μου"
"Είσαι καινούρια στάνταρ"λέει κλείνοντας το ματι του
"Συγγνωμη Μάριε,ελα λίγο Έλενα" μου λέει και με αρπάζει απο το χέρι..
"Τι θες στεφάνι ;;"
"Γλυκια μου ελα στο δωμάτιο σου,να γνωρίσεις και τους υπόλοιπους" μου λέει κρατώντας με απο το χέρι.
"Καλα" της αποκρίνομαι
"Θα τα εξηγήσω όλα,το παιδί που συνάντησες ειναι ο Μάριος γιος του Κριστιάν,Ο Κριστιάν ειναι αυτός που μας φροντίζει,απο εδω η Τζένη ειναι 18 χρόνων,εγω ειμαι 17,απο εκει ειναι ο Πετρος και ο Γιάννης"
"Εχω μπερδευτεί λιγο"της λέω
"Ελα στο δωμάτιο μας"μου λέει και με πιάνει απο το χέρι
Ξαπλώνω στο κρεβάτι
"Να σε ρωτήσω κάτι;;"της λέω
"Βεβαίως"
"Αυτός ο Μάριος ποσο χρόνων ειναι;;"
"18 και φέτος θα φύγει απο εδω θα πάει για σπουδές"
"Μμμ.."
"Εχω καταλάβει γιατι ρωτάς ,σου αρέσει λοιπον"
"Ειναι όμορφος"της λεω και σηκώνομαι απο το κρεβάτι..
Βγαίνω εξω στην αυλή και κάθομαι στα χόρτα ειναι βράδυ,το μόνο που βλεπω ειναι αστέρια και το φεγγάρι..
Αχχ μένει στο κατι σπιτι σίγουρα
Ξαφνικά ακούω μια φωνή!
Μες την απολειτει ησυχία
"Εεε;;"
"Με τρόμαξες" του λεω και τον αντικρίζω μέσα στο σκοτάδι
"Λοιπον;;δεν ξερω ουτε το όνομα σου"
"Έλενα με λενε"
"Έλενα λοιπον λενε αυτήν που μου πηρε τα μυαλά"
"Ναι"
"Θες να κανεις ακομα μια βουτιά στο συντριβάνι"
"Μμ..γελάσαμε"
Με πλησιάζει και με πιάνει απο την μέση..
"Προσπαθείς να με φιλήσεις ή μου φενεται;;"με ρωτάει
"Πας καλα" του λεω και απομακρύνομαι
"Φενεται στα ματια σου "
"Ναι καλα"
"Άλλωστε το άκουσα"
"Αποκλείεται"
"Μην το παραδέχεσαι,ομως θα το δεις ομορφη"
