Suicide Notes

Πρόλογος

Τι όμορφα που είναι τα ηλιοβασιλέματα...
Σκέφτηκε.
Με τα ακουστικά στα αυτιά της να παίζουν δυνατά τη μουσική που της άρεσε, χαλάρωνε στη ταράτσα του σπιτιού της αργά το απόγευμα.
Χτυπούσε το πρόσωπο της απαλά το αεράκι, τα κατάξανθα μαλλιά της χόρευαν μαζί με αυτό.
Το τοπίο ήταν μαγευτικό. Μπροστά της υπήρχε μια απέραντη θάλασσα με μικρά κομμάτια γης να τη στολίζουν καθώς πίσω από αυτά είχε αρχίσει να κρύβεται ο ήλιος.
Δεν μπορούσε να πάρει τα μεγάλα πράσινα μάτια της από αυτή την ομορφιά. Είχε μαγευτεί από τα παιχνίδια του ουρανού, από τη μια υπήρχε ένα βαθύ μπλε και από την άλλη μια ζεστή απόχρωση του ροζ, στα σημεία που οι αποχρώσεις αυτές αγκάλιαζαν η μία την άλλη δημιουργούσαν ένα γλυκό μωβ χρώμα που ήταν και από τα αγαπημένα της.
Η ψυχή της ένιωθε ήρεμη, το μυαλό της είχε ησυχάσει. Μπορούσε να αναπνεύσει εκείνες τις ώρες ελεύθερα δεν την έπνιγε κανένας κόμπος στο λαιμό, κανένα δάκρυ που δεν ήθελε να αφήσει να φανεί, κανένα δίκιο που δεν μπορούσε να βρει.
Όλα αυτά, μέχρι που ο ήλιος είπε το τελευταίο του αντίο για τη μέρα και τη θέση του πήρε το φεγγάρι.
Τι ωραία που θα ήταν αν δεν τελείωνε αυτό ποτέ. Ένα μόνιμο ηλιοβασίλεμα, αυτό θέλω να έχω.