නුඹ තරම් ✔️

දෙවන පිටුව

කඳුළු බිඳු අතරින්
සිනා සෙන ඔය කොපුල්
ලස්සන තරම් 🍃🍂🍁

" ජොන් ජන්කුක්!!! මොකද්ද මේ තමුසෙ කරන දේවල් වල තේරුම? "

ජොන් යේජුන් නැත්තම් ජොන් ජන්කුක් ගෙ අප්පා ජන්කුක් ගෙ අපාර්ට්මන්ට් එකට එවයිත් හිටියා. ජන්කුක් වගේ ම ජේහියුන් ලෙක්චර්ස් ඉවර වෙලා අපාර්ට්මන්ට් එකට එද්දී දැක්කේ ජන්කුක් ගෙ තාත්තා ලිවින්ග් රූම් එකේ වාඩි වෙලා තරහින් ජන්කුක් දිහා බලාගෙන ඉන්න හැටි.

ජන්කුක් , යේජුන් ව ගනන් ගන්නෙ නැතුව කිචන් එකට ගියා. ජේහියුන් යේජුන් ගාවින් ඉඳගත්තා.

" අංකල් මොකද මෙහෙ? "

" ඇයි මට මෙහෙ එන්න බැරි ද? "

" එන්න බැරි නම් මන් මෙහෙම අහන්නෙ නෑනෙ?"

" ඒ පාර පුතත් අරු ගෙ පැත්ත ගත්තද?"

" නෑ අංකල්. මන් මේ කියන්න යන්නෙ අංකල් මෙහෙ එන එකෙන් වෙන්නේ තවත් ප්‍රශ්ණ වැඩි වෙන එක විතරයි. "

" මන් එන්නෙ මගේ පුතා ගෙ ගෙදර. නැතුව ආතක් පාතක් නැති හිඟන්නෙක් ගෙ ගෙදර නෙමෙයි. "

" ඔය නොකියා කිව්වේ මන් ආතක් පාතක් නැති හිඟන්නෙක් කියලද? "

සම්ච්චල් හිනාවක් එක්ක ජන්කුක් තමන්ගෙ අප්පා ගෙන් ඇහුවේ අත් දෙකම පපුව හරහට බැඳගෙන.

" තමුන් ඕන විදිහකට හිතා ගන්නවා. මොනවා නැතත් මන් ඔහෙ ගෙ අප්පා වගේ ම ඔහෙ මගේ පුතා කියන එක අමතක කරන්න එපා. "

" මට කවදාවත් අමතක වෙන්නෙත් නෑ, මන් අමතක කරන්නෙත් නෑ. "

කට කොණේ හිනාවක් තියාගෙන ජන්කුක් යේජුන් ගෙ හරහට කතා කළා.

මේ දෙන්නා දිහා බලාගෙන හිටපු ජේහියුන්ට ලොකු කලකිරිමක් දැනුණා.

" අමතක නැත්තම් හොඳයි. එතකොට මට මෙහෙ එන්න ඔයාගෙන් අවසර ගන්න ඕන නෑනෙ."

" ඔව් අනිවාර්යෙන්ම. මේ ඔක්කොම ඔයාගෙ බූදලේ නෙ."

" දැනට මගේ වුණත් මේ ඔක්කොම පස්සෙ තමුන්ගේ. අන්න ඒක මතක තියාගෙනවාත් මේ කරන වැඩකට නැති දේවල් නතර කරල දානවා."