Ben hala eve bakarken şoför gelip kapımı açtı. Bunun üzerine sadece başımı hafif eğdim, başka ne yapabilirdim ki. Eve doğru başım dik bir şekilde yürümeye başladım. Evet babam tarafından satıldığım adamın evine başım dik bir şekilde ilerliyorum. Ama bir kere boyun eğersen her zaman eğersin, eğdirirler. Ben sadece bir kere boyun eğdim o adam-babam-annemi döverken. Korktuğum için hiçbir şey yapamadım sadece çığlık attım. Elimden başka hiçbir şey gelmedi. O akşam benim son boyun eğişimdi annem kanlar içinde yatarken o adama son yalvarışımdı. Annemi bırakması için her şeyi yapmıştım ama olmadı. Kurtaramadım annemi. O günden itibaren birdaha da hiç konuşmadım zaten. Benim için hiçbir şey ifade etmiyordu artık o ses. Sanki bir daha konuşursam ona ihanet edecekmişim gibi hissediyordum çünkü benim sesimi en son o duymuştu.Annem. Ondan sonra da başka kimse duymadı sesimi, 14 yıl boyunca...
14 yıl boyunca sesimle beraber duygularımı da sakladım. Beni her dövdüğünde, her aşağılayışında tek bir duygu barındırmadım içimde nefretim dışında. Ona her boş bakışımda daha da hırslanıyordu. Yalvarmamı bekliyordu. Ben yalvarmadıkçada daha çok dövüyor yorulunca bırakıyordu.
O adamdan kurtulduğum için seviniyordum aslında, peki bu hiç tanımadığım ismini bilmediğim adamla ne yapacaktım. Asıl soru biz birbirimizle ne yapacaktık ?
