Şuan o yatağın üzerine oturmuş düşünüyorum. Yalnızlık. Tek bir kelimeden oluşan fakat insanı kendi başına bile yaralayabilen büyük bir kelime. Yalnızlık nedir peki ? Çoğu kişi bunu sadece çevresindekiler tarafından beklediği ilgiyi alamadığı için böyle düşünür. Bu yüzden onlar için çabalayan insanları görmezden gelirler fakat gerçek yalnızlık nedir ? Bu şekilde düşünen insanlar, onlar hiç çevresinde kimse olmadığı için duygularını, bir kalpleri olduğunu unutmuşlar mı ? Ben unuttum. O kalp denen organın ne işe yaradığını unuttum. Sadece kan pompalıyor mecburen, yaşamam için. Bunu yaşamayanlar bilemez. Sadece çevresinden beklediği ilgiyi görmediği için yalnız olduğunu düşünenler kalbiniz en son ne zaman kırıldı, en son ne zaman mutlu olduğunuzda,heyecanlandığınızda kalbiniz delicesine çarptı, ne kadar zaman önce gözyaşı döktünüz. Eğer yalnızsanız bu duyguları nasıl tattınız. Ben 14 yıldır göğüs kafesimin altındaki organın niçin attığını bile bilmezken siz nasıl bu kadar bencil olabiliyorsunuz ?
Umut benim için artık bir hiçten, üzerinde kocaman siyah bir leke olan saçma bir kelimeden ibaret. Ya hep ya hiçsinin hiç kısmıyım ben. İnsanların hep acıyan gözlerle baktığı bir buz dağıyım...
*iki saat sonra*
Bazı sesler yüzünden uyanmıştım, gerçi ne zaman uyuduğumun farkında bile değildim ama. Sesleri biraz dikkatli dinlemeye başladım. Birileri sanırım tartışıyordu. Kapıya biraz daha yaklaştım biri erkek biri kadındı sanırım. Erkek olan Aykan'dı. Ama bu kadınının sesi bu...bu nasıl olabilir. Bu ses onun sesi.
14 yıl sonra ilk defa dolmuştu gözlerim. İlk defa sıkıştı sol tarafım.
Peki ya o kimdi. Sesi nasıl olur da bu kadar benzerdi. Hemen çıktım odadan hızlı bir şekilde merdivenlerden indim. İndiğimde görüş açıma Aykan ve arkası bana dönük bir kadın girdi. Kalbim sanki şuan ağzımda atıyordu. Aykanla gözlerimiz buluştuğunda kadın onu takip ederek bana döndü. Ama bu kadın o kadındı yine aynı duygular vardı gözlerinde. Şefkat...
