KABA KARANLIK

ÇILDIRIŞ

Bu salak beni nereye getirmişti acaba?
Bir az ürkütücüydü.Aslında bir kız için fazla ürkütücüydü ama ben başka kızlara hiç benzemezdim de.
Bir az uzaktan elktronik gitarın güzel sesi beni-benden alıyordu.

"Beni konsere mi getirdin sen?"sordum şaşkın suratımla.

"Sadece konsere değil.Bir rock konserine getirdim. Ben bu qrupta solistim.Her akşam çalırız."dedi gülümseyerek ve devam etti
"Şimdi sahneye çıkmam lazım hadi gel".

Sevinç çığlığı atmak istedim bir an.Ben hep böyle konserlere gitmek istemiştim tabi hiç bir zaman babam izin vermedi.Binlerce kez kavga etmiştim bu konuda babamla.Tabi ki hiç bir yararı olmamıştı.

"Nasıl teşekkür edeceğimi bilmiyorum Duman.Çok ama çok saol"dedim şaşkınlıkla gülümseyerek.

"Seveceğini biliyordum"dedi gülerek.
Sahneye taraf gittik beni her kesin toplaştığı bağıran topluluğun arasına soktu.En öndeydim.Kızlar her an ağlaya bilecek bir suratla bizi süzüyordular.

Duman sahneye çıktı.
İlk önce şarkıya gitarist başladı.
Aman tanrım bu şarkı benim en sevdiğim şarkılardandı.Sürekli,her gün dinlerdim.

Three Days grace-pain killer şarkısıydı bu.Hayattı bu şarkı.

You know you need a fix when you fall down
You know you need to find a way
To get you through another day
Let me be the one to numb you out
Let me be the one to hold you
Never gonna let you get away

Şarkıyı o kadar güzel söylüyordu ki,ona hayran-hayran bakıyordum.Neden benim sesim böyle değildi ki?Tanrım! onu Kıskanıyordum.

The shoulder you cry on
The dose that you die on

I, I can be your painkiller, killer, killer
You'll love me till it's all over, over
'Cause I'm the shoulder you cry on
The dose that you die on
I, I can be your painkiller, killer, killer

*****
Şarkıyı söyledikten sonra yanıma sırıtarak geldi.Ben şaşkınlıkla ona bakıyordum.Mükemmellik sözücüğü tam ona aitti.Her şeyi başarıyordu.Şarkı söylemeyi bile.
Hayat ona güzeldi tabi benim sesim berbattı.Kargalar bile benden güzel söyler şarkıyı o derece.Belkide bu çocukta özgüven olduğundan öyle söylüyordu ama neyse.
"Nasıldım?"dedi ve devam etti "Biliyorum sesim çok güzel".
Ukala!Tam anlamıyla ukala!

"Evet çok güzel ve beni buraya getirdiğin için çok teşekkürler bay özgüven ama çok yorgunum ve şimdi eve kendim döne bilirim"dedim tam ifadesiz sesim ve yüzümle.Yüzümde bir duygu bile barındıramıyordum.Evet bunu seviyordum insalar ne hiss etiğini anlamıyor,seni rahatsız etmden senden uzaklaşıyor.

"Gece bitmedi ama..."diye soğuk suratıyla şeker olmaya çalıştı.Azıcıkta olsa bu konuda başarılı oldu desem doğru olur.

"Sen devam etsene..ben gidiyorum sadece haber vereyim diye rahatsız ettim.Hoşçakal".deyib arkamı döndüm.Eve gitmem lazımdı artık.Annem 10 kere aramıştı zaten.

Bir az yürüyüb arkamdan geliyomu diye arkama baktım.Elbette gelmiyordu.O kadar sürtük hayranları varken benim suratıma bile bakmazdı.Zaten bakmasında.Bir erkekle böyle izbe yerde ne işim vardı ki?Ben burda olmamalıydım.İleride bir otobüs durağı olmalıydı zaten.
Evet o kadar paramız varken ben hep otobüsle gezerdim .
Ki o kadar paranın nereden geldiğini de bilmezdim.Babamın parasında gözümde yoktu.Kendim bir pizzacıda çalışırdım.
Tabi babam çalıştığım yerden patronumla konuşup beni mecburen kovdurtmasaydı şimdi de çalışırdım da neyse.

Ben düşüncelere boğulurken otobüs gelmişti.Otobüs evimizin yakınlarında indiriyordu her kesi zaten.
Boynumda hep takılı kalan fazla büyük olan kulaklıklarımı kafama geçirdim.
Kalbim sıkışıyodu yine.Ağlamak istiyordum.Ama benim fikrimce ağlamak zayıf olanlar içindi.Neden ağlamak istediğimi de bilmiyordum da neyse..
-
Evdeki sesler dışarıdan duyuluyırdu yine. Her defa babam başlatıyordu kavgayı.Annemin ailesine küfür edip dururdu hep.Bu kini niyeyse hala anlamıyordum.
Annem de güçlü kadındı hiç bir zaman sessiz kalmazdı.
Babam ona el kaldırsa o iki katını yapardı.Sanırım anneme benzemişdi güçlü tarafım.Psikopat tarafımsa babama tabii ki.

Eve deli gibi girdim demeyelimde saldırdım resmen.Çünkü bu defa sesler daha fazlaydı.İş yine bana düşmüştü.Ama artık bıkmıştım.Bu artık bana fazlaydı.Okuldaki kızların üzerine babası bağırsa kaç haftalarla depresiyona giriyolardı ama ben.....alışmıştım.Zorla alışmıştım tabii.

"Sen artık fazla oluyorsun haa.."dedi babam eli anneme kalmıştı kii....
Koşup yakaladım ve bükmeye çalıştım.Keşke ondan bile güçlü olsam ama aramızda yaş farkı vardı ne yazıkki.

"Yürü git lan sende."dedi babam bana.

Bende"Gideyimde sen hemen anneme saldır ha?gitmiyorum ne yapacaksın?"

"Yağmur ağzını burnunu kırarım ne yapıcam.Asabımı bozma yürü git meslem seninle değil"dedi sinirli-sinirli.

"Git-mi-yo-rum"dedim heceleyerek.Elini daha çok sıktım ve ölümcül bakışlarla o nefret ettiğim suratına baktım.

"Bak şimdi vuracağım sonra zırlayacaksın.Git dediysem git."dedi.
"Hadi lan vur.vur.hadi vur..."deli gibi bağırırken.

"Eeehh..."dedi babam ve tokatı yapıştırdı suratıma.
Evet.Evet tokat attı .Ama tokat hiç acımadı bundan kötülerini görmüştüm ama içimde sanki bir şişe kırılmıştı.Ve şişenin kırıkları bedenimin her tarafına batmıştı.
İçimden kahkaha atmak geliyordu.Evet tam psikolojisi bozulmuş deliyidim.
Yüksek sesle kahkaha attım.Kesin sinir krizlerim başlamıştı.Yine psikoloğa gitmek zorunda kalıcaktım.
Ama sakinleşemiyordum içimden yüksek sesle gülmek,bağırmak geliyordu.

Yine büyük bir kahkaha attım ve kahkahalarım gittikçe beni boğuyordu.Nefes alamıyordum.
Ağlamak istiyordum ama gülüyordum.Şu an bile istediğim olmuyordu.Boğazımda büyük bir sızı vardı ve bu sızı gözyaşlarımı akmaya davet ediyordu.

-Dumanın ağzından-
Yağmur gittikten sonra arkasından gidecektim.Onun arkasından yol alırken arkamdan bir kız bana hayranlığını bildirdi diye bir az geç kaldım ama zaten beni görürse bağırıp-çağırıcaktı.

Şimdi evine kadar ulaşmıştım.O benden önce evine ulaşmış ve......
Pencereden içeri gizlince gözetlemeye başladım ama keşeke bakmasaydım.Acı çekiyodu.Kahkaları artık yüksek sesle bağırışa dönüşmüştü.İçim acımıştı bir kız bu kadar acıya nasıl dayanıyordu anlamıyordum.
Bağırarak büyük salonun içinde dolanıyordu.Duvarlara tekme atmaya da başlamıştı artık.
Pencereye taraf geliyordu.Beni görmesin diye yan duvara sindim.
Pencere parçalara ayrılarak dışarıya sıçramıştı.
Sanki hapisten kurtulmuş insan gibi.
Bir insan ancak aşırı derece sinirlenince böyle kalın bir camı kıra bilirdi ve o artık çıldıracaktı.Bir az daha içeride durursa onu akıl hastanesi kapatmak zorunda kalacaklardı.Kendimden biliyordum.Bende o dereceye gelmiştim bir kez.Aynı onun gibi babamın yüzünden.
Ona nası baba diyorsam artık.Annem beni babamın yanından almasaydı evde sağlam bir yer burakmazdım,dağıtırdım.
Delirmem yüzünden bir hafta odamda yaşamıştım.
O yüzden iyi bir arkadaş olup....
O benim arkadaşımdı dimi?'Hassiktir lan!Ne fark eder.Zaten kim olsa şu an o kıza yardım eder.'diye dedi iç sesim.İç sesimi dinleyib kapıyı yumrukladım.
Evet yumrukladımm...
O kızı çıkarıcaktım o evden.