Medya Kuzey ( Alya'nın abisi ) ❤️
DÜZENLENDİ!! 14/11/2015
2. Bölüm
Keyifli Okumalar...
Uyandığımda ilk önce bi korktum. Neredeyim ben kaçırıldım mı yoksa diye. Sonra jeton düştü. Hastanedeydim. Sonra yanımdaki koltukta birinin olmasıyla ürktüm. Yatakta doğrulup baktım.
Emre?
Bu çocuk gitmedi mi eve ya. Neyse bi dürtükleyeyim de uyansın. Ya da o kadar tatlı uyuyo ki kıyamadım.
Sonra aklıma babam geldi. Benim babam ölemez ya. Babalar ölümsüzdür diye biliyordum küçükken. Bu olayı bir süre atlatamayacağım sanırım.
Bir de babamın ölümünü Emre'den öğrenmem acı oldu. Acaba zorlanmışmıdır söylerken? Yoksa 'öf banane bundan söylerim bi şekilde yani ne kadar zor olabilir ki' diye mi düşünmüştür. Ama öyle düşünseydi 'bişey dicem ama sakin olcaksın' gibi bişey demezdi. Yani kendimi buna inandırmaya çalışıyorum.
Bu düşüncelerimi Emre'nın koltukta dönüp, esnemesiyle bi kenara bıraktım.
Ya bi insan bu kadar mı tatlı olur? Alya kendine gel! Daha uçakta tanıştığın biri o! Ama çarpılırım gerçekten çok tatlı. Ama daha var. Kızım sen daha 17 yaşındasın. Ama 17 aşkın yaşı derler.. Offf niye bunları düşünüyosam.
Emre tekrar uyumaya çalışmış uyuyamamış olmalı ki doğruldu. "Sen ne zaman uyandın?" dedi gülümseyerek.
Bende "Daha yeni uyandım. Bu arada sana da günaydın." -dedim son cümleyi dalgaya vurarak.-
Güldü. "Günaydın." dedi
Rahatsız edici bir sessizlik oluştu. Bu sessizliği ben bozdum. "Annem nerde? Biliyor mu burada olduğumu?"
"Bilmem ben bi bakim-"
"Yok sen bakma. En son 'ben bakim' dediğinde hayatımı değiştirdin." dedim
gözlerimin dolmasını engelleyemeyerek.
Yanıma geldi, sarıldı. Sarılışına karşılık verdim.
"Seni kırmak istememiştim. Özür dilerim." -dedi
Geri çekildim. "Ben annemi arayayım"
Onaylarcasına başını salladı. Bende annemi aradım.
"Kızım neredesin sen. Çok merak ettim. Bu arada baban-"
"Biliyorum haberim var. Aynı hastanedeydik-"
" NE KIZIM SENİN HASTANEDE NE İŞİN VAR?! SANA BİŞEY Mİ OLDU YOKSA?! AYY GELİYORUM ODA NUMARANI SÖYLE HASTANEYİ BİLİYORUM KONUŞURUZ O ARADA!!"
"Anne sakin olurmusun? İyiyim ben." Kapı açıldı ve doktor içeri girdi. "Şimdi doktor geldi durumumu öğreneceğim ararım seni, görüşürüz."
Doktor konuşmaya başladı.
"Evet Alya Hanım, görünüşe göre uçak korkunuz varmış." Onayladım.
"
Psikolojik tedavi isterseniz yapabiliriz ama gerekmez diyorsanız tamam."
"Yok, gerek yok. Teşekkürler ama ben iyiyim. Sadece şu sıralar çok kötü olaylar yaşandı bu kadar."
"Peki. Nasıl isterseniz. Hastaneye geldiğinizde solunum yoktu. Solunumunuzu da geri getirdik. Şuan durumunuz iyi. Bu akşam taburcu ederiz sizi."
"Teşekkürler Doktor Bey." dedim gülümseyerek
Doktor odadan çıktı.
Emre de gülümsedi. Bende gözlerine bakarak gülümsedim. Çok romantik bir an oluştu şu an. Kapının pat diye açılmasıyla ve annemin içeri dalmasıyla son buldu anımız.
