Gençtik, hatalar yaptık. Ancak o bir hata olamayacak kadar güzeldi, bütün gücenmişliklerimizi alıp götürdü.
beatrisJmn_2 | -lee jeno+girl-
young family au¡
!rahatsız edici ve yaş sınırı olan öğeler içerir!
start:20.02.22
finnish:??.??.??
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi Okumalar
Stresten titreyen ve terleyen ellerimle abimin bizi zorla getirdiği yerde otururken göz ucuyla yanımda ki bedene bakıyordum.
Tuhaftı, abimin bir anda yanıma gelip doktor randevusu aldığını ve hemen gitmemiz gerektiğini söylediğinde henüz Jeno ile daldığımız uykudan yeni yeni uyanıyorduk. Ve bir anda böyle bir şeyi duymak beni oldukça şaşırtmıştı. En azından abimin de bizim gibi duyduklarını sindirmek için bir kaç gün beklemesini hatta suratıma bile bakmamasını beklerdim. Ancak o her şey çok normalmiş gibi davranıyordu.
Elimle Jeno'nun elini sım sıkı tutarken karşımda, sağımda ve solumda, kısacası her yerde oturan hamile kadınlara baktım usulca. Kimisinin yanında çocuklar da vardı ve hallerinden oldukça memnun gibilerdi. Nedense hiç, benim gibi telaş içerisinde olan veya kaygılı gözükeni de yoktu.
"Sakin ol," dönüp Jeno'ya baktığımda, bana gülümsediğini görmek derin bir iç çekmeme neden oldu. Benim aksime o da hiç tedirgin, kaygılı veya ne bileyim en basitinden endişeli görünmüyordu. "Bu imkansız." gülen gözlerine daha fazla bakamayarak önüme döndüğümde bu sefer iç içe olan parmaklarımızı sıktı. Sanki güven vermek ister gibiydi hareketleri.
Bebeği içimde taşıyan bendim, gelecek kayıgısı bu yüzden midir bilmem sanki en çok benim üstümde gibiydi. O odaya girdikten sonra neler olacaktı? ailelerimiz öğrenince nasıl bir tepki verecekti düşünmekten içim içimi yiyordu açıkçası. Çünkü bu bebek, sadece bizi ilgilendiren bir konu değildi. "Artık geçmişe dönemeyiz, Sewan. Bunu sende biliyorsun." öyleydi. Evet öyleydi ancak içim içimi yiyordu işte. Bunun bir tek 'biz' tarafı olsa bu kadar gerilmezdim, bunu kendime de bir çok kez söylüyordum zaten ancak dediğim gibi, bunun bir de ailelerimiz tarafı vardı. Beni asıl geren buydu.
"Biliyorum," dedim ancak ses tonum buram buram çelişki kokuyordu. Bir yanım kaçmak ve buradan defolup gitmek isterken diğer yanım her şeye ancak en çok da o bebeğe sıkı sıkı sarılmak ve her şeyi göğüslemek istiyordu. "sadece korkuyorum Jeno. Çok korkuyorum." bana biraz daha yaklaşıp ellerimizi ayırarak kafamı göğsüne doğru eğdi ve bana sarıldı. Hiç bir zaman böyle bir durumun içerisine düşeceğimizi düşünmezdik, kim düşünürdü ki zaten. İlişkimiz başlı başına hazlarımıza yönelikti belki, sırf bu yüzden bir bebek haberi almıştık belki de ancak pişman olmak da, pişman etmek de istemiyordum.
"Choi Sewan," adım okununca gerginlikle abime baktım, o ise bakışlarıyla sakinleştirmek istermiş gibi ufak bir gülümseme sunduğunda bana en başından beridir bizi izlediğini anladım, sonra biz de kalktık ayağa. Doktorun odasına girerken de, önünde ki deri koltuklara otururken de öyle gergindim ki karnım kasılıyor, midem bulanıyordu. "Buyurun, bayan Choi. şikayetiniz nedir?" kucağımda birleştirdiğim ellerimle oynarken doktorun yüzüne bakakaldım. "hamileyim?" dediğimde doktor gülmüştü bu şaşkın halime. "şöyle, sedyeye geçin lütfen." bir yanımda ki Jeno'ya bir de karşımda ki abime baktım. Daha önce böyle bir olayın içerisine düşmemiştim ve tuhaftı her şey.
