MAFYAYLA EVLILIK

YASAKLI ODA

"Tamam anne iyi geceler" diyerek konuyu kapattım annem odamdan çıktığında salonda babamla kavga seslerini duyamaya başladım babama her geçen gün kinim artıyor ama maalesef babam bunu farketmiyor. Odamdan çıkıp salona geçtim babama "kes artık yeter senin kavgalarından bıktık baba!" babamın bana attığı sert bi tokatla kendimi yerde buldum annemin tüm odayı kaplarcasına bağırışını duydum "emirhan yeter artık denize vurmamanı sana kaç defa söyledim" babam annemede bi tokadı yerleştirdi "bana siz ne hakla bağırırsınız siz kendinizi ne sanıyorsunuz size yüz verdikce yüz buluyorsunuz" sonra babamın benim üstüme üstüme yürüdüğünü farkettim eğilip kolumu sıkıca tuttu defalarca girmeye çalıştığım bir oda vardı heryeri tozlanmış, heryerde bebek oyuncakları, bebek beşiği vardı annem ve babam bu odayı bana yasaklamıştı yani yasaklı odaydı babam kolumu tutup o odaya götürdü annem arkasından bağırsada babam umursamıyordu beni odaya koyup kilitledi ben ne kadar bağırsamda babam önemsemiyordu kısacası bağırsam bile boştu.

O kadar uykum bastırıyorduki artık, karanlıktan korksam bile allahın belası lambayı açamıyordum lambayı sökmüşlerdi eski bi odaya benziyordu ama şu an o umurumda bile değil tek istediğim uykuya dalmak.

*****SABAH*****

Perdesiz pencereden yansiyan güneş sayesinde uykumdan uyandım odaya kimse gelip gitmemişti yani kimse umursamıyor güneş odaya yansıdığı için bütün odayı net görebiliyordum mavi beşik ve büyük bi duvara asılmış bi çerçeve vardı yeni doğmuş bir erkek çocuğunun fotoğrafı ve altında ise bugün melih 6 aylık diye bi yazı vardı "bu ne inesiydi şimdi?" melih kim, bu oda kimindi, bu odayı kim için hazırlanmışlardı, bir süre o çerçeye daldım tatlı bir bebekti, sonra beşiğin içinde bi günlük gödüm merak edip ilk sayfasını açtım ve şaşırdım "Deniz kızım bu günlüğü okuduğunda ben ölmüşümdür, bu günlügü senin icin yazdim kızım senin yüzüne karşı söyliyemediklerim bu defterin içinde bu deftere iyi bak olurmu :) sen herzaman benim kızım kalacaksin Deniz..."

"n-ne bu neydi" hemen hızla diğer sayfaya geçtim diğer sayfadakileri okumaya cesaretim varmi bilmiyorum ama.

"Bugün oğlum melihi kaybettik minik oğlum hastalığı kaldıramadı belki hep bi kızım olsun istedim ama bi oğlum oldu ona bile çok mutlu olmuştum ama bi çocuğa bakmayı bile ben başaramadım herşey benim suçumdu. Melihin hergün mezarına giderdim sonrasında emirhan bana yasakladı oğlumun bile mezarına gidemiyorum ev her geçen gün sesizleşiyordu hergün evde tek kalıyorum emirhan işe giderken ben evde tek başıma kalıyorum"

Ağlamamak için kendimi zor tuttum benim melih diye bi abim mi vardı neden ben bilmiyorum neden kimse söylemedi belki abim benim yüzümden öldü düşünceleri beni sarmaya başladı..