Tess Smith (16) en Leonardo Dicaprio (17) ontmoeten elkaar op een speciale manier.
Het verhaal speelt zich af in London.
Tess is een meisje die niet veel zegt, ze is totaal niet open en leest heel graag. Tess is een heel lief meisje maar blijft ve...
Het is de laatste dag van de zomervakantie en ik ga dit jaar naar een nieuwe school, vorig jaar had ik het echt niet naar mijn zin en mijn beste vriendin zat ook niet bij mij op school. Ik ga dit jaar naar Alleyn's School in de plaats Dulwich en dat ligt onderin London. Mijn beste vriendin heet trouwens Lynn, ik ken Lynn al sinds mijn 4e en ik ben nu 16 :) Oftewel ik ken haar al heel lang. ————————
'MAAAMMM' 'Ja, Tess? En niet zo schreeuwen alsjeblieft.' 'Oh sorry, ik wist niet dat je boven was. Maar ik ga even wandelen in het park, ben terug in een uurtje!' 'Isgoed liefie.' Ik pak mijn telefoon en mijn oortjes en loop de deur uit.
(Tess)
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
———————
Rustig loop ik richting het park met muziek die zich afspeelt door mijn oortjes. Ik check even snel of Lynn nog had gereageerd op mijn snap en BAMMM Ik loop met mijn stomme kop vol tegen iemand aan, mijn telefoon valt uit mijn handen en meteen pak ik hem op. Ik kijk op en ik zie de meest knappe jongen ooit staan. OH MY GOD. 'O-oh sorry het spijt me verschrikkelijk! Ik was niet aan het opletten-.' 'Geeft niet.' En hij loopt door maar als hij weg loopt geeft hij me een soort eng lachje/grijns en hij knipoogt. Uhm- Dat was een beetje eng. Oké misschien is het meer een creep, ah joh boeie ik zie hem vast nooit meer. Ik loop door en na zn 30 minuten later ben ik thuis. ________________
L E O ( N A R D O ) . D I C A P R I O
'Ik ben even naar Roan en West!' 'Ja prima, om 19.00 stipt thuis zijn!' 'Jaja.' Met een rollende ogen loop ik weg. Uhg mijn ouders zijn zo vermoeiend, het enige wat ze doen is me afzeiken. Het gene waar ik het meest moeite mee heb is dat mijn moeder niet mijn moeder is. Ik heb mijn biologische moeder nooit gekend maar het laat me wel anders kijken naar mijn "moeder". Ik loop snel mijn huis uit en loop door het park als er opeens iemand recht tegen me aan botst. Haar telefoon valt uit haar hand en snel raapt ze hem op. Als ze op kijkt lijkt ze een beetje in shock? Schrok ze van mij? Zo eng ben ik nou ook wel weer niet, ze is wel een heel mooi meisje. Niet zo denken! 'O-oh sorry het spijt me verschrikkelijk! Ik was niet aan het opletten-.' Stottert ze. 'Geeft niet.' En ik loop door maar als ik weg loop geef ik haar een soort lachje/grijns en ik knipoog. Wauw zei was zeker niet lelijk. Stop is! Snel loop ik door naar Roan en West.
