Secret skilled

Hoofdstuk 2: Brief

Geachte Mila,
Wij verwachtten u morgen om 10 uur 's ochtend aan het plein voor het koninklijke paleis. Daar zult u verdere uitleg krijgen. Uw familie is niet welkom.
Het Koninklijke Paleis

Euhm, what!? Ik kon niet volgen. Ik had nog nooit het Koninklijke Paleis bezocht of zelfs gezien, waarom moest ik daar naartoe? Mijn ouders kijken me vragend aan, misschien dachten ze dat ik iets fout gedaan had, maar ik zou zelf niet weten wat. Toen het duidelijk werd dat ik werkelijk geen idee had, verzonken we allemaal ik onze eigen gedachten.

-Alle 16 jarigen kregen een brief van het Koninklijk Paleis met weinig uitleg. Niemand weet wat hun te wachten staat, maar wat wel duidelijk is dat de meisjes door het dolle heen zijn. Zo worden de winkels leeg geroofd zodat ze morgen op hun best kunnen verschijnen in de hoop een blik te kunnen vangen van de Prins.-

Klonk het van de radio die opstond bij het ontbijt zodat we het nieuws konden horen. Ik slaakte een zucht van verluchting, waarna mijn ouders mij een sceptische blik wierpen. Het viel weer stil aan tafel waarna we allemaal nadachten over wat er zojuist gezegd werd, wat was er aan de hand? Ik had geen flauw idee. Mijn moeder zat me met een onderzoekende blik aan te kijken, waarna ze een zucht sloeg en zei: "Moet je niet ook jurken gaan kopen?", ik keek haar en rolde met mijn ogen waarna ik zei: "neeaah."

-We kregen net een update van het Koninklijk Paleis dat er van iedereen wordt verwacht om spullen in te pakken zoals kleren en persoonlijke voorwerpen. Het is niet duidelijk voor hoelang, dus ik zou zeggen, neem voldoende mee!-

What in the world was going on.

Ik stond een beetje verward op van tafel en zei tegen hun dat ik naar Flo ging bellen om te vragen wat zei ervan vond. Dit was zo random. Tijdens het bellen met Flo kwamen we er achter dat we beide super verward waren, zij was ook 16, dus besloten we maar om samen naar daar te gaan aangezien onze ouders niet mee mochten. Ik vroeg aan haar wat ze ging dragen, ze vertelde me dat ze met haar mama ging gaan shoppen om jurken te kopen en make-up. Zij was al net zo crazy als die anderen meiden die je zag op tv. Blijkbaar wou iedereen hier de aandacht van de prins. Prins Adrian was 18 jaar, maar eigenlijk wisten we niet veel van hem. Hij gaf mij eerder de koude vibes in plaats van de vibes waarbij je je mooi wil maken om zijn aandacht te trekken. Hij had bruin haar en bruine ogen. Voor de rest wist ik niet goed hoe hij eruit zag. Alleen dat er veel geruchten over hem rond gingen, geruchten over dat hij een affaire had met iemand, geruchten over dat hij onschuldige mensen gevangen nam. Ik vond hem dus best een mysterieuze man. Ergens was ik wel benieuwd naar hem.

Na dat ik afgelegd had begon ik met het maken van mijn valies en te bekijken wat ik morgen het best aandeed. Ik besloot al zeker mijn pijl en boog mee te nemen, zelfs als ik die daar niet kon gebruiken was het nog een leuk aandenken aan thuis, van persoonlijke spullen nam ik ook nog het boek dat ik voor mijn verjaardag van mijn broer had gekregen en een foto album van fotos van mijn familie en Flo. Ik nam ook het kadertje mee dat op mijn bureau stond, het was best een recente familie foto, en het kadertje van ik en Flo, waar we 12 waren. Daarna begon ik aan mijn kleren. Ik had niet echt veel chique kleren en zelfs als ik ze had ging ik ze niet meenemen. Wat we daar ook gingen doen, ik ging me niet anders gedragen dan ik was, dan zou ik me nooit op men gemak voelen. Eerst toen ik die uitnodiging hoorde en wist dat alle 16-jarige deze hadden gekregen dacht ik dat het om een partner ging voor de prins, later bedacht ik mij aangezien er ook jongens bij waren. Niet dat ik er iets tegen heb wanneer 2 jongens samen zijn, maar ik denk niet dat het mag in het Koninklijk Paleis aangezien ze nageslacht moeten hebben. Dus toen wist ik al dat het niet voor een partner ging zijn. Ik besloot dan morgen ook mijn favoriete outfit aan te doen. Een losse broek aan te doen met een losse shirt. Ik nam ook mijn favoriete zwarte cape mee, die ik is had gekregen van mijn nonkel, die altijd zei dat het er cool uit zag wanneer ik zo wegreed. O wat ga ik mijn nonkel missen en mijn merrie Bianka. Ik hoop dat ik daar niet te lang moet blijven zodat ik niet te veel verleer, als ik er dan moest blijven dan hoop ik dat ik er op zen minst kan oefenen. Ik had alles ingepakt toen mijn mama binnen kwam om te kijken hoe ik het aan het doen was.

Het was ondertussen al 16uur, mijn mama had alles nagekeken en had me hoofdschuddend aangekeken toen ze gezien had dat ik geen enkele jurk meehad, maar mama wist dat, dat niks voor mij is dus zei ze er niet veel over, ze gaf me wel nog het advies van een regenjas en schoenen mee te nemen en toiletspullen. Tegen dat ik dat erbij had gestoken was het al 16uur, ik vertelde hun dat ik graag nog gedag wil zeggen tegen mijn nonkel en dat begrepen ze, dus vertrok ik al joggend naar mijn nonkel. Hij was heel blij om mij te zien en vroeg of ik er klaar voor was, ik zei maar ja maar hij kon duidelijk zien dat ik niet goed wist wat me te wachten stond. "Het komt wel goed, wat het ook is, jij kunt het aan!". Ik glimlachte naar hem terwijl we samen naar Bianka liepen. "Je moet goed voor haar zorgen wanneer ik weg ben.", zei ik nog is tegen mijn nonkel, ook al was ik vrij zeker dat hij dat sowieso ging doen. "Waarom ga jij morgen niet te paard naar daar? Bianka kan haar weg zelf terugvinden.", vroeg hij, ik stemde meteen in, maar op de terugweg vroeg ik me af hoe ik dat aan Flo moest uitleggen dat ze toch alleen moest gaan. Maar ze kende me goed genoeg dus hopelijk zal ze het wel begrepen. Wat inderdaad het geval was.

Morgen was de dag, ik maakte er nog een gezellige avond van met mijn familie want wie weet hoe lang ik hun niet kan zien. De volgende ochtend zei ik gedag en probeerde niet te wenen. Mijn mama zei voor de honderdste keer dat ik voorzichtig moest doen. Mijn papa vertelde me dat ik alles aan kan. En mijn broer glimlachte lichtjes naar mij. Terwijl ik vertrok keek ik nog één keer om waarna ik verder liep. Doordat ik met een valies onderweg was, duurde het langer voordat ik bij mijn nonkel was, hij stond me al op te wachten met Bianka aan de teugels. Na gedag te zeggen en van hem nog een pakje te krijgen, met een foto van ik, Bianka en mijn nonkel en een medaille van een wedstrijd vertrok ik. Wat er ook gebeurt, ik zal het tegemoet komen en verslaan, dacht ik bij mezelf.