Secret skilled

Hoofdstuk 9: Eetkamer

Heyyy, sorry dat ik zolang niet verder heb geschreven! Maar hier is dan toch het vervolg, I won't do it again.

---

Pov Mila

Gespannen stond ik voor het doel. Ik was de laatste die aan de beurt was. Ik voelde de ogen van de koning op mij, wachtend tot ik zou falen. Wat niet ging gebeuren, wat ik niet zal laten gebeuren. Ik kan pijl en boog schieten maar het probleem was ik weet nog steeds niet wat ik hier doe. Stel nu dat iedereen die goed schiet af valt, of dat je minstens zoveel keer geraakt moest worden. Tijdens dat de andere schoten heb ik een beetje geprobeerd de punten telling bij te houden. Maar iedereen telt punten op een andere manier en ik weet niet hoe zij dat tellen. Ik denk aan Bianka aan hoe ik haar mis, het gevoel wanneer ik met haar galopeer door het bos. Ik weet dat ik nu hoor te schieten, want dat ik hier al best lang voor mij uit sta te staren. Maar hé zeg, let me be.

Ik besluit elk doel te proberen raken maar niet in het midden omdat er dan misschien te veel aandacht op mij gevestigd gaat worden en dat willen we niet. Ik spande mijn boog aan en mikte. Ik raakte het doel in het midden, in de roos. Inwendig maakte ik een vreugde dans, uitwendig bleven we cool. Na nog 4 schoten had ik het best goed gedaan, allemaal het doel geraakt, 2 pijlen in de roos de rest errond verspreid. Ik keek op zij en zag Jonas zijn duimen opsteken naar mij, Jonas was één van de enige die de roos 5 keer had geraakt. Ik liep naar de kant zonder een blik te werpen op de koning en gaf hun een high-five. Een aantal minuten later werd er verteld wie door was en wie niet. Daniel was niet door. We vielen allemaal even stil toen we dat hoorde. Hij verzekerde dat het oké was en werd daarna weg begeleidt door een bewaker. We waren nu dus nog met 6. Van de LuLoLa waren ze er jammer genoeg allemaal door. Terwijl we bleven staan, dwaalden mijn gedachten af naar Flo, zou alles oké zijn met haar? Waarschijnlijk wel want ze kan wel tegen een stootje. Als ik haar zie ga ik haar vragen waarom ze me negeerde toen ze werden weg begeleidt. We kregen onze kamergenoot toegewezen, we waren nog met 80 waardoor het mooi uitkwam, ik sliep op de kamer met Jonas en Felix, ons andere tentmaatje was er niet meer, in de ruil kregen we een jongen genaamd Bart.

Pov Adriaan

De uitdaging was gepasseerd en iedereen had zijn kamergenoten toegewezen. Mijn vader is best lastig over het feit dat het meisje door was. Eerst was hij van plan geweest ze niet door te laten, maar dat zou te opvallend zijn geweest omdat ze best goed schoot. Haar houding was ook beter dan de meeste. Het was raar, want meestal is de houding niet zo goed. Maar ze had ook wel een pijl en boog mee, dus misschien doet ze het als hobby. Ik had geen idee eigenlijk. Maar ze zei dat het een persoonlijk voorwerp was dus misschien had ze het gekregen van iemand. Als mijn vader er achter komt dat ze een pijl en boog mee heeft wil ik niet weten hoe het afloopt.

Van mijn vader moet ik vanavond samen eten met al die meisjes, een stuk of 150. Ik zie er nu al tegen op. Ik zweer dat ik dacht dat dit soort dingen gedaan waren en dat ik vrij was in met wie ik wou trouwen. En waren eigenlijk meisjes van 2 jaar jonger. Terwijl ik in gedachten de wereld vervloekte, kwam mijn mama binnen en begon te praten over hoe ik me moest gedragen, de kleren die ik moest dragen, hoe ik moest praten en blablabla. Uiteindelijk was het tijd om naar de eetzaal te gaan. Onderweg kwam ik nog mijn vader tegen. Hij gaf me een lijst met alle meisjes hun gegevens op, ik voelde me precies een stalker. Ik keek van de bundel naar hem en terug naar de bundel. Na een mededeling over dat ik vanavond moest communiceren met hun en moest uitvogelen wie ik beter zou willen leren kennen, liep ik verder door. Morgen zou ik moeten meedelen wie van deze meisjes naar huis gaat, omdat het er anders te veel zijn. Niet dat we dat nog niet wisten maar goed.

Pov Flo

We zaten allemaal samen in een grote eetkamer. Het is hier echt prachtig, de lampen zijn van die kroonluchters uit glas, de ramen geven vibes van oude paleizen. Ik was stomverbaasd toen ik binnen liep waarop ik dan ook de tijd nam om rond te kijken. Waardoor ik helemaal aan het eind van de tafel zat. Ik keek naar de mensen rondom mij en bestudeerde hun. Ik voelde niet echt de vibe om met hun te praten dus zei ik ook niks. Iedereen zag er nogal gespannen uit. Een meisje en paar meter verder van mij deed mij denken aan een pop door de vele lagen make-up. Zo je weet wel vanuit die highschool series waar dat het populaire meisje zich te goed voelt en een hele groep minions heeft die haar rond volgen en haar commandanten opvolgen. Ik was zo in gedachten verzonken over het beeld van haar in het geel met één oog, Stuart en met maar drie vingers waardoor het moeilijk is om haar make-up te doen dat ik niet eens door had dat de prins binnen gewandeld was en dat het muisstil was. Toen het me opviel dat het muisstil was keek ik verbaasd rond, want ik wist niet waarom of hoe het mogelijk was dat in een ruimte met 150 meisjes het mogelijk is om een spelt te horen vallen. Ondanks mijn beter weten besloot ik het te vragen aan een meisje naast mij. Ik kreeg alleen een vuile blik en een tiental andere hoofden die mijn richting opkeken. "sesam open u", bad ik in gedachte hopend om door de vloer te zaken. Als Mila hier nu was geweest had ze al deze mensen een vuile blik toegeworpen, oh ik wou dat ze hier was. We zijn echt twee helemaal verschillende mensen, ik haat aandacht en ben emotioneel, terwijl Mila altijd haar beentje weet te staan, ik weet eigenlijk niet of ze aandacht leuk vindt of niet, maar als ze in de aandacht staat zal ze haar niet klein laten maken. Maar onze humor is van hetzelfde niveau, als je onze humor een niveau kunt noemen, kuch kuch. We kennen elkaar al super lang, maar nu ik er over nadenk heb ik haar nog niet vaak horen klagen of wenen, vooral niet over jongens. En dan heb je mij. Ja, laten we daar niet over praten.

Ik realiseerde niet dat ik terug in gedachten was verzonken totdat ik plots de stem van iemand hoorde die zei, "Hallo iedereen.", de stem van de prins. Daarom was het dus muisstil. Er klonk van hier een daar gemompeld maar het bleef voor de rest muisstil. Totdat onze barbiepop riep: Hallo, ik ben Kathlyn. Ik rolde inwendig met mijn ogen, waarna ik recht in de ogen van de prins keek die een smal glimlachje rond zijn lippen had, misschien toch niet zo inwendig. Maar dat glimlachje toonde wel aan dat hij niet zo kou was als Mila zei. Het kon natuurlijk ook een act zijn om ons niet bang te raken. Iedereen begon zich een beetje voor te stellen. Ik betwijfel of het hem ook maar iets interesseerde omdat hij daar zat alsof hij overal liever wou zijn dan hier in een kamer met 150 meisjes. Wanneer het mijn beurt was zei ik ook mijn naam. Ik had het gevoel dat ik terug voor een klas stond en een presentatie moest doen, pijnlijk gevoel. Ik bedacht me toen ik teug neerzat dat hij misschien wist waar Mila was. Maar ik wist nog niet precies hoe ik dat zou kunnen vragen zonder mezelf in het licht te zetten, want ik wil liever geen vijand zoals Kathlyn. Ik had zoveel honger, we zaten hier echt al te lang zonder eten, is dat wel menselijk? Toen het eten geserveerd werd nam ik dan ook niet te tijd om te kijken of we al mochten eten, ik begon gewoon. Het leverde me hier een daar een paar vuile blikken op, maar kijk als je honger hebt moet je eten, anders ga je dood. De prins begon ook met eten, waarna de rest ook begon. Mila zou zo trots op mij zijn. De leerkracht die we gaan hebben voor manieren iets minder, oops. We hebben letterlijk een hele planning, daar gaat mijn vrije tijd. We gaan les krijgen in gedrag, in stijl, in de geschiedenis van het landt en allemaal andere dingen. Zou Mila ook les krijgen? En daar ga ik weer, mijn gedachten volgen het gesprek totaal niet. Totdat iemand gilt. Ik kijk op en zie een T-shirt met soep op. Wacht, soep? Waar is de soep? Ik wil ook soep.

---

We hebben meer dan 10 000 woorden behaalt, yeeeyyy, party :) Bedankt om te lezen!