Broken Hearted Girl

Chapter Eight - Dinner pt.1

Dinner Part One

Stephanie

Nagising ako sa ingay nang katok sa kwarto ko. Nakatulog pala ako sa pagiisip kung sino yung 'Daniel' na yun.

Binuksan ko ang pinto at sumalubong sa akin si Mommy.

"Anak, maligo ka na. Tapos, pagkaligo mo, aalis tayo. Magsho-shopping tayo." Sabi ni mommy. Nagulat ako. First time kong makakasama si mommy na mag-shopping.

Tumango ako. "Sige po. Maghintay na lang po kayo sa baba." Sabi ko.
Paalis na si mommy nang napatigil sya. "Anak, we are going to a dinner later. We are going to meet the Zamoras again. But this time the whole family." She said then left my room.

Naalala ko, nung nagdinner kami, ang magamang Zamora lang. Kahit naman nagtagal kami nang 3 months ni Tristan eh, di nya parin ako pinakilala sa parents nya. Sabi niya, 'We will get there. There's a right time for meeting them.' Yun pala wala naman talaga syang balak na ipakilala ako sa parents nya.

Biglang nagring ang phone ko. Tumatawag si Danica.

"Hell-" Naputol ang sasabihin ko sa paghingi niya nang sorry.

"Sorry, rebel. I can't barely stand. I am so sorry. I heard that you slapped one of the guys I invited." She said. Tumaas naman ang kilay ko. Kakilala nya ung ungas na yun?

"Kilala mo yung taong ipinahiya ako?" Sabi ko. Tumawa naman sya.

"Anong ipinahiya ka? Ikaw kaya yung nagpahiya sa kanya. You
slapped him! Hahahaha! And I heard you kissed him too." She said maliciously.

"I did not kiss him!! He kissed me!" I defended myself. Ganon na lamang ang pagtangi ko. Kahit naman laman ako nang bar halos gabi gabi ay hindi naman ako sumasama sa kahit sinong lalaki. At mas lalong hindi ako nagpapahalik.

Tumawa siya nang tumawa. "Well, I heard that you pinned him down. Hahahahaha! Ikaw ah!" She said.

Ugh! "Sino bang nagsasabi sayo tungkol sa nangyari kagabi. Pakisabi nga at ipapasalvage ko! Ang hilig magkalat nang kwentong hindi totoo!" Sabi ko. "Anong 'You pinned him down?' I fell okay. Some shit pushed me with all her heart and I fell on that freak." Pagcocontinue ko.

"Hahahaha. Whatever. Hindi ko sasabihin sayo kung sino. Figure it out yourself. Well, I just called you to say sorry and I bet you are not mad at me. You're talking to me normally and you say foul words so I assume you are not angry. Bye, rebel! Ciao!" She said then hung up.

Sino kaya yung lalaki na yun?
Bago ako mabaliw sa kakaisip kung sino yun, nagasikaso na ako para sa pagalis namin ni Mommy.

Pagbaba ko sa dining, nandun na si Mommy and Daddy. Kumakain na sila ng breakfast.

Tumigil si daddy sa pagkain nang nakita ako. Ngumiti sya sa akin. "Steph, join us." Sabi niya. Wow! Kung kahapon kotang-kota sa akin si kamalasan, ngayon naman, bawing-bawi talaga.

I smiled at him. "Okay po." Then I sat on my spot at the table.

Tumikhim si Dad para makuha ang attention namin. "Stephanie, have you heard about the dinner later?" Dad said.

Tumango ako. "Yes, dad. Actually, mom and I are going out later to shop for what I'll wear." Sabi ko.

Tumango si daddy at ngumiti. "Good. Thank you, anak. You don't know how much this one means to me. Sorry. Dahil nadamay ka pa. But they gave us no choice."

Ngumiti ako. "Dad, it's okay." I said. Pagkalipas nang panahon simula nang nalaman ko ang arrange marriage na yon, unti-unti ko na itong natanggap.

Nagbuntong-hininga si Daddy. "But still, I am sorry. I had to admit that I was not by your side while you were growing and now that you've grown, I have to let you be with other man. The man that you don't love." Dad said with tears building up in the side of his eyes.
Nakita ko rin si mommy na maiyak-iyak na nakatingin sa amin ni daddy. Suddenly, everything from the past came back at me and I can't help but burst out crying.

Tinapik-tapik ni daddy ang likod ko. "I am so sorry, Stephanie. For everything. Mahal na mahal kita kaya nang tratrabaho ako for the assurance of your future. And I can't help to smile while seeing all of your achievements. Nalulungkot lang kami ng mommy mo dahil wala kami sa tabi mo nung natanggap mo ang lahat nang iyon." Nagkatitigan sila mommy at daddy at binigyan nila ang isa't isa nang malungkot na ngiti.

Niyakap ako ni Mommy. "Sorry, anak. Mahal na mahal kita. You are our everything." Sabi ni mommy. Humagulgol na lang ako. I've never had a chance to hear my parents say sorry to me. Ang dami dami nilang ginawa sa akin at lahat nang mga sama nang loob ay kinikimkim ko na lang. Ayokong umiyak dahil akala ko noon, crying is for weak people. But I thought wrong. Crying is for strong people. Umiiyak sila dahil sa sobrang dami nilang problema, sa sobrang daming hinanakit at dahil sobra na ang sakit kaya sila naiiyak. Crying is one way to out burst all of the pain.

"Mom, dad. Let's all just forget about the past and move on. Wala rin naman pong mangyayari kung lagi po natin yang binabalikan. Mapupuno lang tayo nang pagsisisi. Okay na ho lahat nang yun." Sabi ko sabay punas sa luha nang mommy ko at nginitian si daddy.

Ngumiti sa akin si mommy. "We are so lucky to have her as our daugther."
And we continued our meal together.

Pagkatapos naming kumain, pumunta muna sa sala sila mommy at daddy. Pagkatapos nang conversation naming mag-anak, aaminin ko, para akong nabunutan nang tinik. Gumaan ang pakiramdam ko dahil wala na ang sama nang loob ko para sa parents ko. Ang saya saya nang feeling.

Umakyat muna ako sa kwarto at umidlip.

Pagkatapos nang ilang oras, nagising ako dahil ginising ako ni Mommy. Kaya nagbihis na lang ako nang damit. Pagkababa ko, nakaready na si Mommy at yung driver.

Pagkadating namin sa mall, dumiretso si Mommy sa paborito nyang shop. Nakita ko kung gaano kaganda at kasimple ang mga damit.

Pumunta kami sa isang rack t nagtingin-tingin. Meron akong nakitang black dress. Simple yet, elegant. Kukunin ko na sana iyo nang may biglang kumuha nito.

Nagangat ako nang tingin sa kung sinong babaita ang kumuha nang damit na gusto ko. At napataas ang kilay ko nang ang sama nang tingin na ibinigay nya sa akin.

"Miss, ako ang unang kumuha nang dress na ito. So, if you don't mind?" Kalmadong sabi nang babae pero halatang halata sa boses nya ang iritasyon.

I gave her a fake smile and spoke. "Excuse me, but I believe that I was the first one to see this. Ako lang naman kasi ang nasa rack na ito kanina. So if YOU don't mind." Sabi ko tapos kinuha sa kanya ang dress. Sa sobrang bigla nya, napatulala sya dun. Kaya hindi nya na ako napigilan. Ngiting tagumpay naman ako at binayaran na ung damit at hinintay si mommy.

Pagkakita ko kay mommy, umalis na kami. Pagkasakay namin sa sasakyan, nagkwentuhan kami ni mommy.

Pagkadating namin sa bahay, I immediately changed my clothes. It is already 6:45 in the evening and we have a dinner at 7:30 with my future husband's family. The heck.

Light make-up, white heels, the dress I bought, wavy hair and I am ready to go. Kinuha ko ang clutch ko at ang phone ko.

So this is it! I am going to meet the Zamora family. Hope it'll turn out great.