🇹🇷°•"Belki de Bu Son..."•°🇬🇷 Countryhumans

◇°•Bölüm 3•°♧

Yunanistan ve Güney Kıbrıs eve geldiklerinde Güney Kıbrıs babasının yüzündeki meraklı bakışlarını fark etti. Ayrıca eli sürekli cebindeydi. Güney Kıbrıs'ın tuhafına gitmişti açıkcası.

"Baba, neden elin sürekli cebinde? Ayrıca bir şeyi merak ediyor gibisin. Ne oldu?"

"Bir şey yok evlat, ne olacakmış?"

Güney Kıbrıs inanırmış gibi yaptı ama inanmamıştı. Toplantı salonunda bir şey olduğu belliydi.

"Öyle olsun baba."

"Giyin ve odana git, oğlum." Dedi Yunanistan.

O sırada geldiklerini fark eden Kuzey Makedonya, merdivenlerden inerken onları selamladı.

"Hoş geldiniz, toplantı nasıldı?"

"İyiydi ama babamda bir hâller var."

Kuzey Makedonya sebebini az çok tahmin edebiliyordu çünkü Türkiye ile aralarında yakınlık başlamıştı. Büyük ihtimal Türkiye'yi orada görünce... Kuzey Makedonya bunu düşündükçe morali bozuluyordu. Aklına getirmemeye çalıştı ve öyle olmamasını diledi.

"Güney Kıbrıs beni sinir etme. Bir şeyim yok!" Dedi Yunanistan sinirle.

"Tamam bir şey demedik ya." Dedi Güney Kıbrıs sitem edercesine.

"Yemek hazır bu arada." Dedi Kuzey Makedonya.

Güney Kıbrıs bunu duyar duymaz mutfağa jet gibi koştu.

Kuzey Makedonya, Yunanistan'a sarıldı. Yunanistan, Kuzey Makedonya'dan pek hoşlanmıyordu ama sırf siyaset yüzünden evlendirilmişlerdi. Ama Kuzey Makedonya, Yunanistan'ı çok seviyordu.

"Bir şey yok değil mi tatlım?"

"Yok! Yok diyorum anlamıyor musunuz?!" Dedi Yunanistan bağırarak.

"Peki... Yemek ister misin?"

"Hayır odama gideceğim."

Yunanistan bunu söyledikten sonra odaya çıktı. Kuzey Makedonya ise mutfağa gitti.

(...)

Yunanistan üstünü değiştirdi ve Türkiye'nin kolyesini masaya koydu. Elini yüzünü yıkadıktan sonra tekrar odaya gitti. Oturup kolyeyi inceledi.

"Neredeyse 100 yıllık olmasına rağmen hâla yeni gibi."

Bir süre daha incelerken aklına birden şu geldi:

"Aptal kafam... Neden Türkiye'yi aramıyorum?"

Şarjda duran telefonunu çıkarıp Türkiye'yi aradı ancak ulaşamazdı çünkü Türkiye'nin telefonu bir kaç gün önce bozulmuştu. Çalışsa bile arama yada mesaj atamıyordu. Mecburen yüz yüze halledeceklerdi.

Yunanistan kolyeyi sakladı ve yatağa yattı. Tam uykuya dalacakken Güney Kıbrıs içeri girdi.

"Baba!"

Yunanistan kalkıp şöyle dedi:

"Ne var Güney Kıbrıs?"

"Üvey annem seni çağırıyor."

"Tam uyuyacağım şimdi mi çağıracağı tuttu..."

Yunanistan kalkıp üstünü başını düzeltip odadan çıktı. Güney Kıbrıs amacına ulaşmıştı.

"Bakalım buralarda ne saklıyorsun baba."

(...)

Yunanistan, salonda televizyon izleyen Kuzey Makedonya'nın yanına gitti.

"Beni çağırmışsın. Ne oldu?"

"Ben seni çağırmadım ki?"

Yunanistan şaşırdı.

"Ama Güney Kıbrıs öyle söyledi?"

"Hayır ben seni çağırmamıştım. Büyük bir ihtimal o yanlış anladı."

Yunanistan'ın kafasına jeton yeni düşmüştü. Güney Kıbrıs'ın amacı farklıydı...

"Güney Kıbrıs..."

Der demez tekrar odaya çıktı. Kuzey Makedonya ise arkasından bakakaldı.

(...)

Güney Kıbrıs her yere bakmıştı ama sakladığı şeyi bulamamıştı. Bakmadığı bir yerin daha olduğunu fark etti ancak tam elini oraya götürürken babası içeri girdi.

"GÜNEY KIBRIS! NEDEN BÖYLE BIR ŞEY YAPTIN?" Diye bağırdı Yunanistan.

Güney Kıbrıs mecburen söylemek zorunda kaldı.

"BİR ŞEYLER SAKLADIĞINI BİLİYORUM DA ONDAN!"

Yunanistan gerçekten çok sinirlenmişti.

"ÇABUK ÇIK BURDAN, ÇABUK!"

"AMA BULACAĞIM!" Dedi Güney Kıbrıs.

Güney Kıbrıs odadan çıktı. Yunanistan da arkasından kapıyı kapattı.

"Ne biçim bir çocuk bu..."

Hemen sakladığı yeri kontrol etti. Allah'tan yerinde duruyordu.

"Bunu Türkiye'ye yarın vermeliyim yoksa bu Güney Kıbrıs beni deli edecek."

(......)

Türkiye yatağında uyuya kalmıştı. Kitap okuduktan sonra genelde hep uyurdu. Yorganını hava çok sıcak olmasına rağmen kafasına kadar çekmişti. Üzüntüden yüreği üşüyordu sanırım...

2 Saat Sonra...

Türkiye gözünü açtı. Uyuyunca az da olsa rahatlamış gibiydi. Rüyasında babası Osmanlı'yı görmüştü ve ona kızıyordu.

"Haklısın baba, emanetini koruyamadım..."

Alt tarafı bir kolye, nasıl bu kadar değerli olabilirdi derseniz; Türkiye için her şeyden kıymetliydi...

---

-BÖLÜM SONU-