GECE VE GECE

YETER

-Bu akşam umarım sakin kalabiliriz Gece.

-Umarım.

Beklenen hafta sonu gelmişti, Halid'in evine yemeğe gidecektik. O kadar yakın olmalıydık ki bizi aileden biri gibi görmeye başlamaları lazımdı zamanla. 

Arabayı ben kullanıyordum. Son ses şarkı açmıştım, bizi en çok rahatlatacak olanlarını seçmeye özen gösteriyordum. Ben Esila'dan daha sakin bir insandım ama o sinirlenince gözünün önündekini görmekte güçlük çekiyordu.

Eve yaklaşmıştık, Esila'nın elini tuttum.

-Bu işin sonunu düşünerek hareket et. Gittiğimiz yerde her zaman onun hak ettiği cezayı aldıktan sonra yapacağımız kutlamayı düşün ve o huzuru hisset. Bize çok şey yaşattı ve başkalarına aynı acıları yaşatıyor veya yaşatacak olabilir.

-Hoşgeldiniz, dedi kadın gülümseyerek ve bizi karşıdaki büyük salona doğru yönlendirdi.

Doruk, Çağrı, Halid ve bir kadın salonda oturuyorlardı. Kadın yaşına göre çok genç duruyordu. İçten bir gülümseme ile bize baktı.

-Hoşgeldiniz, dedi.

-Hoşgeldiniz kızlar sizi ailemle tanıştırayım. Oğullarım Doruk ve Çağrı, Eşim Ahu.

Doruk ve Çağrı son derece şaşırmış bir şekilde bize bakıyorlardı. Bizse şaşırmış gibi yapmakta güçlük çekmeden yanıt vermiştik etraftakilerin bakışlarına.

- Tanışıyor musunuz siz? dedi Halid.

- Gittiğimiz mekanda görmüşüzdür büyük ihtimalle değil mi Doruk?

Doruk ise yandan bir bakış atıp imalı bir şekilde gülümsemeyle yetindi.

Oturduğumuzda nasıl bir işin içine girdiğimizi yeni fark etmiştim. Sandığımızdan çok zor olacaktı ama yapmalıydık değil mi? Onu şikayet  edip sessiz sedasız bir yerde oturmuş bir gün yakalanır diye mi bekleyecektik. Kendi kendine yakalanması imkansız geliyordu. Adam ailemi, en yakın arkadaşını yıllar önce 1 gecede öldürüp yurt dışında yeni bir hayat kurmuştu. Hiçbir şekilde yakalanmamıştı. Zenginliği ve yaptığı işler ile hep gözler önünde olmasına rağmen fark edilememişti. Bunu biz sonlandırmalıydık, her ne kadar burada olup bir şey yapamamaktan veya her ne kadar onun çocuklarını bize bir şeyler hissetsinler diye uğraşacak olmamızdan nefret etsem de. 

Oturduğumuzda bir an sessizlik olmuştu ve saniyeler içerisinde aklımdan çok fazla şey geçmişti; Hiç hatırlamadığım ailem, beni sahiplenen ve yine kaybettiğim ailem, alacağımız intikam planlar...Çok fazla duyguyu aynı anda yaşıyordum ama en önemlisi nefretti.

Düşüncelerimi bölen kişi Halid'in eşi Ahu Hanım olmuştu.

- Neler yapıyorsunuz kızlar?

Acaba onun hayatını paylaştığı insanın yıllardır yaptıklarından, arkadaşlarını öldürüşünden haberi var mıydı? Ailelerimizi tanıyor muydu?

- Üniversiteden mezun olduktan sonra şirketlerin başına geçip işleri elimize aldık ve ailemizden bize kalanları en iyi şekilde temsil etmeye gayret gösteriyoruz.

- İdare edebiliyor musunuz peki? İşlerin başında olmak zordur ve daha çok tecrübesizsiniz. Zorlandığınız en ufak anda bile bana gelmekten çekinmeyin. Siz benim de kızlarımsınız. Aileleriniz benim çok değer verdiğim insanlardı.

Esila buruk bir şekilde gülümsüyordu, ağlamamak için zor duruyordu. Acısını sonuna kadar hissedebiliyordum, gözlerinin ardında yatan her şeyi biliyordum ama neyse ki bunu sadece ben anlayabiliyordum yada en azından öyle düşünüyordum.