Ömrümün Miladı

Bölüm 2

Multimedia Özgür

***************

Özgür'den

Manolyam yani Manolya çok özledim.Onu en son o lanet olası hastene odasın da uyurken yani zorla uyultulduğu zaman görmüştüm.Onun hasta olduğunu öğrendiğim zaman oda çok küçüktü bende küçüktüm ama o benim herşeyimdi. Küçüktük filan ama o benim ilk aşkımdı.Aşkın yaşı olmaz dime.Ona hep benim sayemde hayata döneceksin derdim.Öyle de oldu.Onunla görüşmeyeli çok oldu.

Çok istedim o lanet olasıca hastanede uyuduğunda ilk beni görsün mutluluğu yaşasın ama olmadı babamlar buna izin vermedi.Sebebi mi? Çok saçma, çok boş bir sebep.Onu o kadar özledim ki... Acaba değişmiş midir? Ne kadar değişmişse patavatsızlığı konusunda değişmediğine iddaya bile girebilirim. Eminim bana çok kızmış ve kalbi çok kırılmıştır.En yakın zamanda onu bulup karşısına çıkıp-Özgür beni bırak dineye kadar- sarılacağım. Ona her şeyi anlatacağım. Neden gittiğimi? Nasıl aklımın her dakika onda olduğunu?

Onu rüyalarımda sürekli görüyorum.Bana bakıp ağlayarak gidiyordu. Nasıl koşsam yetişemiyordum önüme engeller çıkıyordu. Durmadan ağlama diyordum ağlama ben buradayım ama o beni duymuyordu. Kendime bu yüzden çok kızgınım -rüyamda bile- onu ağlattığım için.Ona hiç açıklama yapamadım onunla vedalaşmama bile izin vermediler. Kolumdan tuttukları gibi direk uçağa bindirdiler. O zaman çok ağlamıştım ilk kez o zaman ağlamıştım ben. Ama annem ve babamdan bunun intikamını alacağım hem açıklama yapmama izin vermeden götürdükleri için hem de Manolya' yı ağlattıkları için.

Saçları, canından çok sevdiği saçlarını bile ağlayarak kestirmişti bende elim kolum bağlı onu öylece izlemiştim.Ne yapabilirdim ki ne diyebilirdim ki..Ama o haliyle bile çok güzeldi. Benim Manolyam- canımın içi biricik Manolyam- o haliyle bile çok güzeldi. Onu bulmaya ant etmiştim. Nasıl olursa olsun onu bulmak için elimden gelen herşeyi yapacaktım sonu ne olursa olsun. O benim Manolyam.. Onu benden -Babam dahil- hiç kimse alamaz.

Okuldan sonra Aydın'a gidip onu bulacağım. Güvenle konuşuyordum. İyileşmişti o saçları bile uzamıştı.Kim bilir nasıl güzelleşmişti. Emirhan diye bir çocuk varmiş. Ona abilik ediyormuş koruyup kolluyormuş. İyi gözüm arkada kalmıyordu Emirhan olduğu için değil Güven olduğu için.

Acaba tanırmıydı beni? Unutmuşdur ki beni?Tabikide unutmamıştır. Çünkü o benim Manolyam'dı.Dış görünüşümden tanımasa bile kokumu unutmadığına eminim. Çünkü kokumu çok sevdiğini söylerdi her zaman.Bende onun mis gibi çiçek kokusunu hiç unutmamıştım.Nasıl unutabilirdim onun çiçek kokusunu? İsmi gibi kendi de güzel olan Manolyamm...Canımın yarısı.. Ruh ikizim..Manolya'm

**********************

Bu Bölüm az oldu kusura bakmayın bakalım diğer bölümlerde ne olcak ilerleyen bölümlerde karakter resimleri de gelecek. Yorumlarınızı ve votelerinizi eksik etmeyin :D