okyanus ve toprak (hugola x reader)

basketbol

Y/n'den~

Arabama, sürücü koltuğuna bindim, ve Hürkan, "Ben sürüyorum demek." demişti. Ona anlam veremedim ama bir şey söylemedim. Ve kapıyı açtığında direksiyonun sağ tarafta olduğunu farketti, o anki yüz ifadesinin fotoğrafını çekmeliydim.

Türkiye'de direksiyon soldaydı, İngiltere'de sağda, oraya ilk gittiğim zaman ben de çok şaşırmıştım buna.

Aslında Hürkan'ın yanıma gelmesini istememin sebebi yolu bilmemem değildi, onun arabasını da takip edebilirdim. Ama saçma bir şekilde onun benimle gelmesini istiyordum. Sebepsizce.

Radyoyu açtım. Ve şarkıyı Hürkan'la birlikte söyledik;

Dolu Kadehi Ters Tut- Anamız Babamız Yok Deriz

Anne tepkisi, baba korkusu, abi yargısı

Mahalle baskısı, komşunun gözü, ebesinin...

(Hangisinden kaçmalı, nerelere saklanmalı?)

Dayım mı görmüş, halam mı duymuş? Dedem işitmiş

Anneannem küsmüş, babaannem kusmuş içindeki

(Nefreti ve öfkeyi, silmiş atmış her şeyi)

Kimseyi takmadan yaşamak varken

Uyuyamaz oldum düşünmekten

Ya bizi böyle yakalarlarsa

Kapının ardında sevişirken

Ya bizi böyle gören olursa

Koridorda sessizce öpüşürken

"Anamız babamız yok", deriz

"Evimiz yurdumuz yok", deriz

Şarkı bittikten sonra birkaç saniye boyunca sadece bakıştık. "Gözlerinde yansımamı görüyorum."

Dudakları, gözleri, burnu, saçları, yüzü, sesi... Her şeyi çok güzeldi. O kusursuzdu.

H: Emre park etmiş bak, sen de onun yanına gir.

Y/N: *gülerek* Oraya girecektim zaten, senden daha iyi araba kullanırım ben bi kere

H: Sen nerde gördün benim arabayı nasıl kullandığımı?

Y/N: Beni Levent'e anan bıraktı zaten

H: JDMEIDUSBXHSKNX

Arabadan indik ve sahile doğru yürümeye başladık. Emre, Ali, Kaan ve Umut bizi bekliyordu. Yanlarına gittik.

E: Sonunda ya

K: Gelmeseydiniz keşke

Biraz yürüdük ve oturduk, nereye gidiyorduk bilmiyordum.

E: Hadi şu denizin sonundaki lunaparka gidelim

(mersin mezitli-marina arasinda yasayanlar anladi)

H: Denizin sonu yok ki amk