𝙁𝙧𝙖𝙣𝙠𝙚𝙨𝙩𝙚𝙞𝙣' 𝘖𝘴𝘢𝘮𝘶 𝘋𝘢𝘻𝘢𝘪

𝘰𝘯𝘪𝘨𝘪𝘳𝘪

"Tenin beyaz bir gül kadar solgun ve güzel ve görüyorum ki ruhun da benimki gibi yapayalnlız. Sence de bu bizi çifte intihar için harika-"

"Aptal Dazai!" Kunikida'nın vurmasıyla Dazai yere düşmüş ve kızın elleri serbest kalmıştı.

'İntihar etmek için fazla neşeli biri.'

'Ama sanki..'

Birden düşünce yetisini git gide kaybettiğini hissetti. Günlerdir doğru düzgün ne yemiş ne de uyumuştu ve karşısındaki adamların ne dediğini bile tam olarak anlayamıyordu artık.

Az önce içtiği tek dal sigara bile şu an düşününce ona çok fazla geliyordu.

Kunikida yerdeki sıska adamı azarlaması bittikten sonra karşısında kendilerine boş gözlerle bakan kıza döndü.

"Seni buraya kadar getirmek istemezdik ama maalesef şartlar bunu getiriyordu. Neyin ve kimlerin senin peşinde olduğun bildiğin ve sevdiklerini korumak için böyle bir intihar girişiminde bulunduğunu varsayarak seni Silahlı Dedektiflik Bürosu adına korumaya alıyoruz."

Genç kızın hala ona boş gözlerle bakmakta olduğunu fark eden Kunikida kıza bir adım yaklaştı ve ellerini gözlerinin önünde hafifçe sallamaya başladı.

"Duyuyor musun çocuk?" Tam onun omzuna dokunacakken kızın bir anda gözleri kapanmış ve eğer Kunikida onu hızlı bir refleksle tutmasaydı yere düşüyordu.

"Hey!"

Elinin tersiyle yanağına dokunduktan kızın ne kadar soğuk olduğunu farketti.

"Ağustosta nasıl üşütebilir ki?"

"Hayır lütfen ölmesin! Tam da mükemmel intihar eşimi bulmuşken onu böyle kaybedemem!"

"Kapa çeneni Dazai!"

..

'Bak sana istediğin onigiriden aldım.

Gel birlikte yiyelim.'

Gözleri yavaş yavaş açılırken tek düşündüğü canının ne kadar onigiri çektiğiyidi. Günlerdir hiçbir şey yememişti ve tek yemek istediği bir tabak dolusu erikli onigiriydi. Yanında narlı çay harika giderdi diye düşünüyordu.

Tam olarak kendine geldiğinde bir yer yatağında olduğunu farketti.

"Yumuşacık." Bir süre eliyle yatağın örtüsünü okşadı. Uzun zamandır gerçek bir yatakta yatmadığı için bu his ona tuhaf gelmişti. Aslında uzun zamandır tam bir şekilde de uyumamıştı. En fazla bir metroya biner ve son durağa kadar biraz gözlerini kapatırdı. Son birkaç haftadır şehrin neredeyse bütün metrolarda uyumuş ve bütün şehri dolaşmıştı. Öyle ki vatmanların bir kısmını tanıyor ve onlarla sohbet bile ediyordu.

Anlayacağınız tam bir evsizdi.

'Kim beni evine alsın ki?'

Perdeden sızan gün ışığı eliyle gözlerini kapatmasına neden olurken diğer eliyle yorganı üstünden çekti ve koluyla yerden kalkmak için destek aldı.

Ama tam kalkmak için kalçasını kaldırmışken bacakları onu kaldıramamıştı. Başı yastığa geri düşmüştü. Bu basit çaba bile kendisinde olan tüm enerjiyi söküp almış gibiydi.