Günlük ~ShikaTema~

14-Canımı Yakar Bu Sessizlik...

11.ay

Bir şarkı mırıldanırken bulaşıkları makineye dizdi Shikamaru. Fayansta sürüklenen bir şeyin sesini duyduğunda aşağıya baktı.

"Hayırdır Shikadai, komando olmaya mı hazırlanıyorsun?" gülerek söylediği şey karşısında çocuk ağlamaya başladığında gülümsemesini kesti ve çocuğun yanına gitti.

"Tamam ya tamam özür dilerim." Bebeği kucağına alıp mutfaktan çıktı. Küçük Nara, salona geldiklerinde babasının onu koltuğa oturtmasına boyun eğmedi ve koltuktan ters dönerek -ya da şekilden şekle girerek- inip kenarına tutundu. 

Shikamaru "Şimdi ne yapacak?" bakışlarını ona yöneltmeden edemedi. Harbiden, ne yapmaya çalışıyordu.

İlk önce koltuğun kenarını bıraktı Shikadai, bir süre ayakta durdu. Shikamaru da onun hatırına yere inme zahmetinde bulunmuştu. 

1, 2, 3, 4, 5...

5. adımında sendelemiş ve düşecek kıvama gelmişti ama hedefi olan babasına ulaştığı için böyle bir şey olmamış, kendini babasının kucağında bulmuştu küçük Nara.

"Sence içeride yaşıyor mu?" dedi Temari, karnını okşayıp bir yaşam belirtisi ararken.

"Hani o senin oğlundu tabii ki yaşayacaktı?"

"Öyle zaten!"

"Eee o zaman?"

"Aman be seninle de konuşulmaz. Neyse neyse bir şey diyeceğim."

"Tabii ki?"

"Sence ilk adımlarını kime atacak?"

"Bu o kadar önemli değil bence, ayrıca çok zahmetli..."

"Ya ilk adımlarını bana atsa olur mu Shikamaru? Düşeceği zaman benim kucağımda bulsa kendini? Yani sana gelse bile aradan çekilsen, olur mu? Lütfeeen?"

"Bu kadar istiyorsan, al senin olsun yani."

"Teşekkür ederim, seni seviyorum!"

Buruk bir gülümseme oluştu Shikamaru'nun yüzünde.

"Özür dilerim..." dedi içinden. "Oğlumuzun ilk adımlarını söz verdiğim gibi sana bırakmadım. Beni affet, olur mu?"