Mafya(Küllerin Çığlığı)@KorKafes Profilimdeyim.

Yeni bölümden bir kesit

Sizi üst kısma bıraktığım profilime bekliyorum çünkü yeni bölümler orada sizi bekliyor :)

---

Anın büyüsüne daha fazla kapılmadan kollarının arasından çıkmak için geriye çekileceğim sırada kolları tutuşunu sıklaştırdı. Elinin saçlarımda gezdirdiğinde gözlerimi yumup bu anı hafızama kaydettim. Isınan kalbimle asıl hedefime ulaşamayacağımı bir kez daha kanıtladı. Yaman, kaçarken ona yakalandığım, buz kalbimi ısıtan, katilin oğluydu.

KATİL!

"Beni bırak!"

Zehre bulanmış kanlı harfler dudaklarımdan kelimeler halinde döküldüğünde kalbim acıdı. Bu sözler bana ait değildi. Onu sevmem en büyük cezamdı, bunun hesabını kesecek olan yine bendim. Babasını öldürdüğümde katilden bir farkım kalmayacaktı. Öldürdüğüm insan sayısı azdı. Yine birini öldürmek kötü olsa da hayatın acımasızlığına karşı kötü insanlar yok oluyordu.

Bedenimden ellerini çektiğinde oluşan boşlukla canım acısa da kalbim köşesine çekildi. Yüzüme dökülen tutamları geriye doğru çektiğimde gözlerinde ele veren duyguyu yakaladım.

Öfke...

Kendimden uzak tutmazsam sonunda ikimizde yanıp kül olacaktık. Sonunda kimlerin zarar göreceği ya da kimin zarar göreceği belliydi.

"Siz olaya dahil olsaydınız, engel olurdunuz. Yapamazdım, Yaman Bey."

Elini sinirle saçlarının arasından geçirdiğinde öfkesinden korkup kaçmak yerine bakışlarımı çekmedim. O ne kadar öfkeliyse ben de öyleydim. O bana ben kendime öfkeliydim.

"Beni yok sayarak istediğini yapamazsın, İnci."

Onu dinlemek yerine istediğimi yapıp o pisliğin canını aldım. Berk durumu hallederdi ama Yağmur'un söyledikleri, Leyla'nın ne halde olduğu düşüncesiyle başka birine dönüştüm. Gözümü karartıp soğukkanlılıkla ölümü tattırdım.

"Bir seçenek değildi, sizi dahil edemezdim," dediğimde yüzünü benden çevirdi. Derin bir nefes verdiğinde, ona bakmak yerine geriye attığım adımlarla aramıza mesafe koydum. Anında yüzünü bana döndürdüğünde oluşan boşlukla kaşlarını çattı. Kalbim kalbine mühürlüyken geçmişin külleri buna izin vermiyordu. O mesafe ikimiz için Yaman, beni anla.

Baş parmağını bana doğru sallayarak uyarısını yaptı.

"Bir daha yaparsan hiç iyi şeyler olmaz," dediğinde söyledikleri kalbime dokundu.

Bir daha dedi ya acaba olur muydu?

Tekrar onunla karşı karşıya geleceğimi biliyordum ama hangi durumda olacağımız biraz korkutuyordu.

Cevap vermeye halim olmadığından gözlerimi ona değdirmeden oradan gittim. Ona bakarsam kalbime yenilir asıl hedefime ulaşamazdım. Selimden birkaç gündür haber alamıyordum. Ne işler çevirdiğini bilmemin tek yolu evden çıkmaktı ama kendimde değildim. Yağmur'un son hali aklıma gelince odasına gittim. Kapısının önünde yüzüme yerleştirdiğim gülümsemeyle kapısını tıkladım. Ses gelmeyince kulpu yavaşça indirdim.

Gece lambasının bıraktığı renkli ışıklar tüm odaya yayılmış, güzel yüzüne düşen ışık taneleri ile huzurla uyuyordu. Yanına gidip uyandırırım diye sessizce yine kapıyı örttüm. Odama gitmek yerine merdivenlerin başına geldiğimde aşağıya baktım. Salonun bu taraftan görünüyor olması geniş bir açı sağlıyordu. Koltukta oturan Yaman'ı görmemle nefesim yarıda kesildi.

Kalbim her zamanki ihanetiyle hızlıca atıyordu. Buz kalbim onu görünce alev alıp ısınırken yanından uzaklaşınca eski haline dönüyordu. Bedenim ele geçirilmiş gibi adım attığında merdivenleri nasıl indiğimi hatırlamadım. Yaman odaklandığı yerden kafasını kaldırmadan elindeki viski bardağını dudaklarının arasına götürüp yudumladı. Dudaklarında takılı kaldığımda ateşe düşen bir su damlası gibiydim. O yangını söndürecek damlanın etkisi sıfırken ateş daha çok harlandı. O ateşte yanıp kül olacağını bilsen de canının acısını umursamadan iliklerine kadar bu duyguyu hissetmek istersin. Doğru değil çünkü yanlışı sevmek bu kadar güzel olmamalıydı.

Zaten aşk bu değil miydi?

Yıldıza basıp oy vererek ve güzel yorumlarınızı benimle paylaşırsanız, çok mutlu olurum.

10.Bölümün 2.Partı da birkaç güne sizlerle olur 😊

Yeni bölümde görüşmek üzere...