«Γεια σου»ένα αγόρι κάθεται δίπλα μου στο παγκάκι όσο περιμένω τα παιδιά για να πάμε στην τραπεζαρία. «Με λένε Γιάννη»συνεχίζει και χαμογελάω αμήχανα.
«Σοφία,χάρηκα»του απαντώ ευγενικά τσεκάρωντας γρήγορα την ώρα στο κινητό μου.
«Σε είχα δει με την παρέα σου στην τραπεζαρία και ξέρεις μου τράβηξες το ενδιαφέρον. Είσαι πολύ όμορφη»μου λέει σπρωχνωντας τον εαυτό του ελάχιστα προς το μέρος μου και αρχίζω να αισθάνομαι λιγάκι αμήχανα.
Σαν πολύ δεν πλησιάζεις;
«Σε εμ...σε ευχαριστώ. Ξέρεις όμως πρέπει...πρέπει να πάω να βρω το αγόρι μου...»απαντώ βιαστικά για να τον αποφύγω και πάω να σηκωθώ αλλά η φωνή του με σταματάει.
«Τον Φίλιππο;»συνοφρυώνομαι και γυρίζω να τον κοιτάξω.
«Τον ξέρεις;»μου κάνει εντύπωση που από αναφέρεται στον Φίλιππο, ανάμεσα στα χίλια άτομα που έχει η σχολή,ίσως και παραπάνω. Μήπως είναι φίλοι; Αλλά θα μου το έλεγε...
«Ναι γνωριζόμαστε, είμαστε στο ίδιο τμήμα»μου λέει ενω σηκώνεται και εκείνος πάνω. Έρχεται προς το μέρος μου και με κοιτάζει.
Ωστόσο εγώ παρατηρώ το αγόρι μου από μακρυά που έρχεται γρήγορα με τους υπόλοιπους όταν με βλέπει.
«Να'τος»αναφωνώ δείχνοντας τον και ο Γιάννης στρίβει προς το μέρος εκείνο το κεφάλι του. Χαμογελάει και με ξανακοιτά.
«Εγώ να φεύγω τότε. Χάρηκα που τα είπαμε όμορφη. Να το επαναλάβουμε. Χαιρετίσματα από τον Φίλιππο, ξέρει εκείνος»πετάει χαιδευοντας τον ώμο μου και πριν προλάβω να απαντήσω, χάνεται από το οπτικό μου πεδίο.
Τι φάση ο τυπάς;
Μου βγάζει κάτι τόσο περίεργο.
«Τι σου είπε αυτός;»είναι το πρώτο πράγμα που μου λέει όταν φτάνει ακριβώς μπροστά μου και φαίνεται πολύ τσιτωμενος.
«Απλά μου συστήθηκε...είπε πως σε ξέρει»απαντώ μπερδεμένη μιας και πάλι μου υψωνει την φωνή του χωρίς ιδιαίτερο λόγο και...και δεν θέλω να τσακωθούμε ξανά για τις ζήλιες του.
«Ναι φυσικά και με ξέρει!»μουρμούριζει ειρωνικά και ο Τάσος του λέει να ηρεμήσει. «Σου έχω πει πολλές φορές για τους φίλους σου αλλά αυτόν...πραγματικά αυτόν να μην τον πλησιάσεις ποτέ. Και καμιά σας να μην το κάνει.»συνεχίζει ενώ στο τέλος δείχνει εμένα, την Αλεξία, και την Άννα.
«Για ποιον λόγο;»ρωτάει νευρικά η Αλεξία γιατί είναι να της πεις αυτηνης τι να κάνει.
«Φτάνει που γνωρίζουμε εμείς τον λόγο. Απλά μην έχετε πολλά πάρε δώσε μαζί του»μιλάει επιτέλους ο Γρηγόρης που τόση ώρα παρακολουθούσε αμίλητος και ξεφυσάω.
«Θα μπορούσατε να το πείτε και πιο ευγενικά αλλά αν πιστεύετε ότι μπορεί να μας κάνει κάτι, πάσο»τους λέει η Άννα, στην αρχή σαν να τους μαλώνει. Συμφωνώ μαζί της αλλά πιστεύω ότι η συμπεριφορά τους προκύπτει καθαρά και μόνο από την ζήλια.
Ειδικά ο Φίλιππος...
Αλλά προτιμώ να μην πω κάτι γιατί θα τσακωθούμε.
«Υποσχέσου μου ότι θα προσέχεις»μου ψιθυρίζει βάζοντας τα χέρια του στα μάγουλα μου και με κοιτάει πολύ σοβαρά.
«Εντάξει αλλά τι έχει συμβεί;»τον ρωτάω και παρατηρώ που δαγκώνει το εσωτερικό του μαγούλου του.
«Δεν είναι ώρα τώρα να σου πω αλλά πρόσεχε»μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο και με τραβάει από το χέρια για να φτάσουμε στα παιδιά που ήδη προχωρούσαν στις καφετέριες.
Τυλίγω το χέρι μου στο μπράτσο του και ακουμπώ εκεί το κεφάλι του ενώ περπατάμε. Αισθάνομαι να χαλαρώνει λίγο και ανακουφιζομαι γιατί δεν θέλω να τον βλέπω αναστατωμένο.
«Σ'αγαπάω πολύ Σοφάκι»μου λέει μετά από λίγο, όταν φτάνουμε στην είσοδο της εστίας.
«Και εγώ σαγαπάω»μουρμουρίζω με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μου.
[...]
thanosss
Ναι είμαι μια χαρά! Ήθελα να σε ρωτήσω αν θα κατέβεις Αθήνα σύντομα γιατί κανονίζουμε να συναντηθούμε με όλα τα παιδιά.
Διαβάζω προσεκτικά το μήνυμα του Θάνου και προσπαθώ να σκεφτώ το πρόγραμμα μου γαι τις επόμενες εβδομάδες.
Αυτή σίγουρα δεν μπορώ γιατί έχω μάθημα και το Σάββατο. Την επόμενη όμως...νομίζω είναι οι φοιτητικές εκλογές και δεν θα πήγαινα καθόλου στο πανεπιστήμιο.
Ίσως μπορώ να κατέβω στην Αθήνα για το τριήμερο, να δω τον μπαμπά μου, να δω και τα παιδιά.
sofiaptr
Αν δεν κάνω λάθος θα είμαι ελεύθερη την άλλη εβδομάδα. Κανονίστε το με τα παιδιά και μου λες.
Κλείνω το κινητό και το βάζω στην τσέπη μου. Νυστάζω πάρα πολύ και πραγματικά πιστεύω ότι θα με πάρει ο ύπνος πάνω στο θρανίο.
«Πλακώνονται έξω!»φωνάζει ένα αγόρι που έρχεται τρέχοντας μέσα στην αίθουσα και ένα τσούρμο από φοιτητές του τμήματος βγαίνει έξω.
Σηκώνομαι παρεξενεμένη καθώς πλησιάζω το παράθυρο και κοιτάζω έξω τον χαμό που επικρατεί.
Το βλέμμα μου επικεντρώνεται σε ένα πρόσωπο...ή μάλλον δύο.
Ε όχι!
-oliaaaa
YOU ARE READING
Finding Us
Teen FictionΕκείνο το καλοκαίρι θα άλλαζαν όλα. Εκεινο το καλοκαίρι θα μου μάθαινε πολλά.
