Διαβάζω το μήνυμα του Φιλίππου όταν είμαι στην σχολή γιατί ξύπνησα αργά και στο τσακ πρόλαβα το λεωφορείο. Απαντάω γρήγορα αφού βλέπω ότι έρχονται τα παιδιά με τους δικούς τους δίσκους με φαγητό.
«Μαλακία φαΐ έχει σήμερα»γκρινιάζει ο Τάσος ενώ βλέπει κάτι που λογικά πήγαινε για ντολμάδες αλλά χάθηκε στην διαδρομή.
Κάτι ξέρω εγώ και παίρνω μόνο σαλάτα.
«Τρώγε τώρα γιατί μέχρι το βράδυ εδώ θα είμαστε»τον σκουντάει ο Γρηγόρης και χασκογελάω. Αυτοί οι δύο κάνουν τρομερό δίδυμο αλλά μαζί με τον Φίλιππο είναι το κάτι άλλο.
«Τι κάνει ο αδερφός μου; Μιλήσατε καθόλου;»με ρωτάει η Αλεξία και γνέφω αρνητικά.
«Λίγο από μηνύματα αλλά χτες είχε πει πως θα μιλούσαμε με βιντεοκλιση όμως δεν τα κατάφερε...ξερεις λόγω του πανεπιστημίου»της εξηγώ και το μάτι μου πέφτει την Άννα και τον Γρηγόρη που κάνουν τα γλυκούλια τους και για μια στιγμή πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει.
Μου λείπει.
Μου λείπει πάρα πολύ και τα παιδιά προσπαθούν να κάνουν όσο γίνεται λιγότερο αισθητή την απουσία του.
«Του ποιου;»ρωτάει ο Τάσος χασκογελώντας ενώ κοιτάζει κάτι στο κινητό του και συνωφρυώνομαι.
«Του πανεπιστημίου»
«Ναι λογικά»χασκογελάει ξανά ενώ η ίδια μουσική παίζει ξανά και ξανά στο κινητό του και το παίρνω από το χέρι του. Πάει να διαμαρτυρηθεί όμως όταν βλέπει την έκφραση μου σταματάει.
Ένα story του Φιλίππου, που φυσικά δεν είδα εξαιτίας της σημερινής αργοπορίας μου, σε ένα κλαμπ. Χορεύει μαζί με κάτι παιδιά, αγόρια και κορίτσια.
Γιατί πολύ απλά δεν μου είπε πως θα έβγαινε και να μην τον περιμένω σαν την χαζή μέχρι τα μεσάνυχτα;
«Κοίτα μπορεί ρε συ...όντως να τελείωσε αργά και- »πάει να δικαιολογήσει τον φίλο του όμως τον σταματώ.
«Και δεν μου ανέφερε κάτι αφήνοντας με να τον περιμένω μέχρι αργά το βράδυ»συμπληρώνω με σηκωμένο φρύδι. Δεν ξέρω γιατί ξαφνικά αισθάνομαι έναν κόμπο στο στομάχι μου. Δίνω πίσω το κινητό στον Τάσο, χωρίς να πω κάτι, και πιάνω το πιρούνι.
«Έλα μην χαλιέσαι τώρα, όταν μιλήσετε σίγουρα θα έχει κάποια εξήγηση και θα δεις πως δεν είναι κάτι»με καθησυχάζει η Άννα με ένα αχνό χαμόγελο και ανασηκώνω τους ώμους μου.
«Απλά αν τον ένοιαζε τόσο πολύ, θα μπορούσε να μου το πει και να μην με άφηνε να περιμένω ένα μήνυμα του όλο το βράδυ»μουρμουρίζω απογοητευμένη όσο παίζω με το μαρούλι στο πιάτο μου.
Όντως θα μπορούσε να το κάνει.
Αν με σκεφτόταν.
[...]
«Επ, τι γίνεται Σοφάκι;»με ρωτάει μόλις ανοίγω την κάμερα.
«Καλά...»ψελλίζω ενώ δαγκώνω την άκρη του στυλό μου νευρικά.
«Γιατί τέτοια μούτρα;»ρωτάει παραξενεμενος και έρχεται πιο κοντά στην οθόνη του λάπτοπ και με κοιτάει προσεκτικά.
«Θα μπορούσες να μου πεις ότι θα έβγαινες για να μην σε περιμένω»μουρμουρίζω εενω βλέπω από πίσω του να περνάει ο συγκάτοικος του με κάτι σακούλες.
«Γιαυτό είσαι έτσι; Έλα ρε μωρό μου, συγγνώμη. Ξεχάστηκα»δικαιολογείται μα εμένα κάτι με κρατάει πίσω. Η επικοινωνία μας αυτές τις λίγες μέρες έχει ελαττωθεί πολύ και αν είναι έτσι τώρα, τους υπόλοιπους μήνες πως θα είναι;
«Ξέρεις ότι δεν μπορώ να μένω ξύπνια μέχρι αργά αλλά για σένα κάθομαι γιατί μου λείπεις και θέλω να σου μιλήσω. Δεν με νοιάζει που με έστησες χτες γιατί μου έστειλες μήνυμα το πρωί και μου είπε πως δεν προλάβαινες. Οκευ, θα μπορούσες να μου πεις ότι έχεις βγει. Ξέρεις και πιο πριν...εκει που ετοιμαζόσουν να σκεφτόσουν οτι φίλε ξέρεις κάτι,εχω και μια Σοφία που περιμένει να μιλήσουμε»το ύφος μου αλλάζει, γίνεται πιο σοβαρό αλλά εύκολα κάνεις μπορεί να διακρίνει το τρέμουλο της φωνής μου.
«Σου ζήτησα συγγνώμη, μη το κάνεις θέμα μεσημεριάτικα με τις υστερίες σου»αναφωνεί ξενερωμενος και γουρλώνω τα μάτια μου. Τις ποιες μου;
«Τώρα είμαι και υστερική; Εντάξει Φίλιππε, σε ευχαριστώ πολύ!»ειρωνεύομαι ενώ σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.
«Ξέρεις κάτι; Μόλις γύρισα από το πανεπιστήμιο και είμαι πολύ κουρασμένος για να ακούσω γκρίνιες και παράπονα. Όταν ηρεμήσεις, ξανά μιλάμε» μου λέει απότομα και ξαφνιαζομαι με αυτήν την απότομη αλλαγή στην συμπεριφορά του.
Δεν ήταν έτσι.
Τερματίζω την κλίση χωρίς να δει την στενάχωρη αντίδραση μου σε αυτά που είπε.
Κατεβάζω την οθόνη του λάπτοπ και στέκομαι σκεπτόμενη στην καρέκλα.
Νιώθω τα μάτια μου υγρά αλλά συγκρατώ τον εαυτό μου. Έχω γίνει υστερικια; Μήπως τον ενοχλώ; Μήπως έχω αρχίσει να τον πιέζω;
-oliaaaa
YOU ARE READING
Finding Us
Teen FictionΕκείνο το καλοκαίρι θα άλλαζαν όλα. Εκεινο το καλοκαίρι θα μου μάθαινε πολλά.
