Peter Pan

"Peter, please take me to the neverland."

Minik kız, küçük ayakları ile pencereye ulaştığı zaman güldü, çünkü insanların ruhlarını parlattığına inandığı yıldızları görmüştü. Yavaşça sandalyesine çıktı. Artık Ay, kocaman gülümsemesi ile karşısındaydı. "Tanrı bizi görüyor mu büyükanne?" dedi sessizce. Kendisindende minik kardeşi Louis, çok zor uyumuştu. Onu uyandırmak istemedi, o küçük yaşına rağmen fazlasıyla sinirliydi. "Tabii ki hayatım, o her yerde." dedi yaşlı Vera, ışığı söndürürken. Artık mahallede ki tüm ışıklar sönmüştü, bu ayın gölgesinin altında uyumaları anlamına geliyordu. "Tanrı oğlu İsa'yı yanına alıp, bizi bu cehennemde bıraktığına göre fazlasıyla cimri olmalı." Alice, küçücük aklı ile bir şeyler zırvalamıştı, büyükannesi bunu böyle anlamak istedi. Alice, büyükannesinden ses gelmediğini görünce gülümseyerek Ay'a baktı. "Peter, biliyorum ki bu ihtişamlı Ay'ın ardındasın," kız birazcık durdu ve derin bir nefes aldı. "Sende Tanrı kadar cimri olma, ben senin Wendy'n olayım, yanına al beni. Tanrı kokan bu yerden kurtar beni."