Peter Pan

"Quelqu'un M'a Dit."

J.M Barrie'nin olmayan kemiklerini sızlatıp, neverland'den yanıma gelmesini sağlayacak kadar aptal bir bölüm yazmışım, o yüzden sildim. Unutun onu. Sizi seviyoruum.

Dinleyin:

//carla bruni-quelqu'un m'a dit\\

Ruhlarımızla aydınlanan yıldızların arasından kocaman gülümseyen aya baktım. Peter Pan'ın varlığı hissi ruhumu yıldızlara vermeye yetmişti. Kalbimin aydınlandığını hissediyordum. "Peter," diye fısıldadım sisliği karanlığa doğru. "Yeşil her yerde. Her yerdesin." dedim, aya bakarak. Peter ayın ardında, benim icin göğe Carla Bruni şarkıları fısıldıyordu, kalbim notalarla atıyordu. "Wendie'yi almaya gelmiştin, neden beni almıyorsun?" o küçük wendie, ah o wendie! "Peter, tanrı gelmeni engelliyor mu yoksa?" dedim, bu sefer yıldızlara bakarak. Eğer ruhlarımız oraya gömülüyorsa, tanrı'nın ruhuda oraya gömülmeliydi. Büyük anne Vera, bana her zaman "nerede en parlak yıldızı görürsen gülümse, çünkü tanrı oradadır." diyordu. Gökyüzüne tekrar baktım. Tanrı her yerdeydi. Ruhumuzu aydınlatan yıldızların için de tanrı mı vardı yoksa? "Tanrım, peter buraya niye gelmiyor? Peri tozu mu bitti yoksa?'' dedim, tanrıya bakarken. Tanrı sevdiğim her şeye ulaşmamı engelliyordu.

Peter Pan;

Kıvırcıklarını saklayan beresini giyerken, yeşilin en güzel tonu olan gözleriyle etrafı süzüyordu. Birileri her zaman ona sesleniyor ve Carla Bruni eşliğinde şarkılar söylüyordu fakat Peter bunu sadece duyuyordu, göremiyordu.

İşte yine öyle bir günde, Carla'nın "biri dedi ki," dediğini duydu, ardından kalbine yağmurlar yağdıran notaları. Peter'in kalbini yeşerten notaları kendisine deniz kadar uzak olan bir kızın söylediğini gördü. Her bir nota kalbini ıslatırken, kelimelerin kalbine düşmesine izin verdi. Karanlıkta kaybolan saçları ve küçük dudakları ile onu çağıran kıza baktı Peter. Ay ışığı yüzüne düşmüş, yıldızları kıskandıracak kadar parlamıştı kız. Peter, büyülü ortamın etkisine uyarak Carla Bruni söylemeye devam etti ve bu geceyi o kıza armağan etti.