The biology project (Dutch)

Hoofdstuk 2

Ik kon mezelf gewoon niet houden ik moest nog een hoofdstuk plaatsen haha dus hier hoofdstuk 2.

"Laat me los" zeg ik boos. Als er iets is wat ik helemaal niks vind is dat mensen denken dat ik breekbaar ben. "Aangenaam kennis te maken laat me los, ik neem aan dat je nieuw bent?" zegt Milan met een grijns van oor tot oor op zijn gezicht. Ik worstel me uit zijn armen, ga recht opstaan en veeg mijn broek af, alsof er niks is gebeurd. 

Toen ik om me heen keek zag ik dat iedereen naar ons zat te staren. Sommige met lachende gezichten en andere met boze blikken vooral de meiden keken met boze blikken naar ons. Ik keek weer terug naar Milan en zag dat hij nog steeds met zo'n stomme grijns en twinkelde ogen naar mij zat te kijken. "Ja" zei ik luid zodat iedereen het kon horen. Ik draaide me om en begon weg te lopen. 

Een hand omklemde mijn bovenarm en ik keek zuchtend op naar het gezicht van Milan. Hij was een kop groter dan dat ik ben, dus ja ik keek echt naar hem op. Zijn ogen twinkelde nog steeds maar zijn grijns was van zijn gezicht gegaan. Hij boog zich langzaam naar voren en ik voelde zijn warme adem op mijn huid tintelen. "Ik zou maar aardig tegen me doen honigbijtje, anders heb je wel meer problemen" zei hij in mijn oor met een spottende toon. 

Zonder dat ik het door had trapte ik heel hard op zijn voet. Hij liet me los en ik begon verder te lopen naar het schoolgebouw. Verschillende mensen waren aan het joelen en hard aan het lachen. Ik schonk er geen aandacht aan waarom zou ik? 

Het meisje wat naar me had gezwaaid, loopt plotseling naast me. "Hey Lenthe" zei ze. "Wat je net deed was echt wow".

Ik zag haar nu van dichtbij volgens mij zat ik bij haar op de kleuterschool, wauw dat ze me nog herkent. "Natasja toch?" vroeg ik zacht. Ik wist niet zeker of het haar toch echt was. Ze had van dat kort, vrolijk, bruin, krulletjes haar. En hazelnootachtige kleur ogen. 

"Jaa dat ben ik, dat je me nog herkent " zei ze vrolijk terug.

Ik glimlachte vriendelijk. Natasja liep nog steeds naast me, ze zwaaide naar verschillende mensen en ik liep er maar een beetje naast.

"Wil je dat ik je help met je rooster?" zei ze vrolijk. 

"Ik denk dat ik er nog geen heb gehad" antwoord ik terug. We zijn in een grote hal binnengekomen. Alle muren zijn wit met een blauw motief op alle 4 de wanden. Je had 3 andere gangen waar je in kon, 4 als je de deur meerekent waar wij door waren gekomen. De vloer was van hout waardoor je het gevoel kreeg dat het heel oud was. Het dak was in een soort koepel gevormd en er stonden in alle hoeken wat tafels zodat er eigenlijk een plus vorm werd gecreëerd waar je tussen door kon lopen. 

"Oh, dan moet je die kant op en aan de rechterkant vindt je dan de receptie, ik moet naar de les, zie ik je bij lunch?" ratelt ze achter elkaar. Ze begint al weg te lopen en ze zwaait nog een keer.

Ik loop in de richting die Natasja aanwees en keek langzaam om me heen. Ik kwam bij de receptie aan die er niet zo bijzonder uit zag. Een houten bali en dat was het wel weer. 

"Hallo kan ik je ergens mee helpen" vroeg de mevrouw achter de bali met een stem die verraadde dat ze haar werk haatte. 

"Ik ben nieuw hier, ik wou vragen of ik mijn rooster kon krijgen?"

De vrouw knikt en loopt te rommelen, dan loopt ze naar achter en sta ik hier alleen. Ik leun tegen de bali aan. Ik voel of mijn staart nog goed zit en kijk op de klok. Oh ik ben zo ongeduldig, van mijn vader geërfd! Opeens zie ik 2 handen aan allebei de kanten van mijn handen verschijnen. Dan voel ik een warm lichaam tegen mijn lichaam aangedrukt worden. 

"Hey, wat toevallig dat ik jou hier tegen kom" hoor ik de diepe stem van Milan zeggen.  

Ik hoor zijn vrienden lachen. Tuurlijk is hij niet alleen. Is hij te bang voor. 

Ik zeg niks en doe niks. 

Dan voel ik 2 warme handen om mijn middel en wordt ik met een ruk omgedraaid. Mijn rug komt hard tegen de bali neer en er komt een zachte "auw" uit mijn mond. 

Ja hoor daar zijn die zeeblauwe ogen weer. Zijn bruine haar stond wild. Ik zag nu pas dat hij echt gespierd was 

"Wil je me nu wel je naam vertellen?" zegt hij op een meer dwingende toon. 

"Moet ik weer op je voet staan?" zeg ik arrogant terug. Ik schrik van mezelf dit ben ik niet. 

De zeeblauwe ogen van Milan veranderen in een donkerder kleur. 

"Lenthe toch" hoor ik de mevrouw van de bali zeggen. "Lenthe Samer?" 

Albert heeft zich aan zijn afspraak gehouden en mijn achternaam verandert, nu kan niemand het door hebben. 

Ik maak me los van de greep van Milan en draai me om. Nog steeds voel ik zijn warme lichaam tegen die van mij. 

"Ja dat ben ik" zeg ik met een zachte stem. 

"Oke, je begint met scheikunde en de rest willen de andere studenten vast uitleggen' zegt de mevrouw met een monotonige stem. Ze fronst naar Milan, maar gaat dan weer aan het werk. 

"Zo Lenthe" met de nadruk op Lenthe "ik heb ook scheikunde dus ik zeg labpartners" zegt hij op een enthousiaste manier. 

Ik kan niet anders dan lachen. 

Hij pakt mijn arm beet en sleurt me mee de gangen door, zijn vrienden lachen weer. 

********************

Morgen komt er weer een nieuw hoofdstuk.

Omdat het nu nog vakantie is probeer ik zoveel mogelijk nu te schrijven zodat ik altijd op tijd kan uploaden

x

Larissa <3