The biology project (Dutch)

Hoofdstuk 7

Leo duwde Milan hard. Waardoor Milan mij wel los moest laten uit zijn greep. Hij viel bijna achterom. 

"Doe is normaal man" zei Leo boos. 

"Je rant gewoon een onschuldig meisje aan en jullie moeten is snel die  glimlach van jullie smoel afhalen" zei Mars op een dreigende toon, terwijl hij eerst naar Milan keek en daarna naar zijn vrienden wees. 

"Wat schattig, Lenthes hulptroep" zei een van de vrienden en ze moesten allemaal lachen. Behalve Milan, hij keek met een serieus gezicht en probeerde mijn blik te vangen maar ik liep al weg. 

De jongens volgde me en toen hoorde ik een harde klap en zag ik dat Milan, Leo in zijn gezicht had geslagen. Ik rende naar Leo toe en ging voor hem staan zodat Milan niet nog een keer zou slaan. Maar, dat deed hij wel en hij raakte vol in mijn gezicht. Ik voelde bloed uit mijn neus stromen en de tranen brandde in mijn gezicht.

Milan zijn gezicht stond verbijsterd, want hij had eerst niet door dat hij me had geslagen. Toen het door drong wou hij naar me toe gaan. 

Mars en Rens maakte dat alleen niet mogelijk omdat ze voor ons kwamen staan en ze maakte zich klaar om Milan in elkaar te slaan. "Jongens, nee hij is het niet eens waard" zei ik zwak. Ik hoorde Milan naar adem happen. Waarschijnlijk omdat ik gebroken klonk. 

We liepen snel naar het schoolgebouw. En het bloed kwam nog steeds uit mijn neus. Bij Leo was het nu wat minder en ik zag dat hij me wou helpen maar ik rende weg naar de toiletten.  

Ik pakte zoveel papier mogelijk en probeerde het te stelpen. Nadat het eindelijk was gestopt, ging ik op de toiletvloer zitten. Ik borg mijn gezicht in mijn handen. Zachtjes was ik aan het huilen. Ik hoorde de deur openen. Ik keek niet op want het maakte me niet uit. 

Ik voelde dat iemand naast me kwam zitten en tegen zich aan drukte. "Leo?" zei ik zacht. Ik keek op in het gezicht van Milan. Ik duwde mezelf uit zijn greep en stond vlug op en liep snel naar de deur toe. Maar hij liet het niet toe. Hij drukte de deur dicht.

"Lenthe... Het spijt me zo erg" zei hij met zo veel schuld in zijn stem. "Het was nooit mijn bedoeling, ik wou.." maar hij maakte zijn zin niet af. 

"Ik begrijp jou echt niet, het ene moment ben je de bad boy en dan ben je de softie die opeens om me geeft" zei ik kwaad. Ik was echt boos.

"Lenthe.., je begrijpt het niet" zei hij kwetsbaar. 

"Je hebt mij geslagen, je hebt Leo geslagen ik denk dat ik het begrijp hoor" zei ik terwijl ik me probeerde in te houden om niet tegen hem te gaan schreeuwen.

Ik zag dat hij gekwetst was. Maar om eerlijk te zijn boeide me dat niks. 

Of toch wel? Oh nee, Lenthe, concentreer dit kan niet. 

"Vergeef me alsjeblieft" zei hij hees. 

"Je kan niet om vergiffenis vragen, die hoor je te verdienen" probeerde ik zo wijs mogelijk te zeggen. Wat er niet zo uitkwam en dus waarschijnlijk weer heel gebroken klonk.

Hij liet de deur los en knikte. Ik glipte er snel vandoor en ging naar de les. Toen ik daar aan kwam, was de docent boos aan het kijken. "Bloedneus" zei ik zacht zodat alleen de docent het hoorde. Waarschijnlijk zat er nog overal bloed want hij knikte en zo te zien vond hij het niet erg. Ik zag dat een plaatsje achter Erica nog vrij is dus ik liep er snel naar toe. 

"Wat is er gebeurd?" zei ze terwijl ik plaats nam. 

Ik vertelde het hele verhaal. Ze knikte steeds bemoedigend en maakte soms opmerkingen tussendoor zoals "wow" en "meen je dat". 

Ik vertelde maar niet het stukje over het toilet. De les vloog zo voorbij want we waren alleen maar over Milan aan het praten. Niet op de goede manier dan. Meer op de hij is echt een klootzak manier. We pakte onze spullen en liepen naar ons kluisje. 

Ik zag dat Milan aan het wachten was bij mijn kluisje. Ik liep met tegenzin naar de kluisjes want ik moest wel mijn gym-tas pakken.

"Heb je nog pijn?" vroeg hij terwijl hij met een bezorgde blik naar me keek.

"Valt mee" loog ik. 

Hij keek me doordringend aan en scande me van top tot teen. Ik voelde me er nogal ongemakkelijk door dus ik draaide me om naar mijn kluisje en maakte hem open. Ik propte er nog meer boeken in en pakte mijn gym-tas eruit. Ik duwde het hard dicht en toen liep ik weg. Ik voelde de aanwezigheid van Milan nog steeds. 

"Wat doe je?" vroeg ik geïrriteerd. 

"Naast je lopen" zei hij met een grijns op zijn gezicht. 

Gewoon geen aandacht aan schenken dan gaat de stoorzender vanzelf weg. Herhaalde ik een paar keer in mezelf.

"Wat kijk je moeilijk" zei hij lacherig. 

"Even serieus wat doe je echt hier?" vroeg ik met een zucht. 

"Ik dacht, je weet vast niet waar we gymmen dus loop ik mee" zei hij vriendelijk met een grijns van oor tot oor. 

********************

Sorry ik wou eerder updaten maar ik heb het zo druk met school :(.

Ik hoop dat jullie het hoofdstuk leuk vinden! Deze week kan ik denk ik alleen donderdag nog updaten en misschien in het weekend.

Nogmaals sorry!

X

Larissa <3