The biology project (Dutch)

Hoofdstuk 10

Lenthe POV 

Leo en ik liepen samen op het biologielokaal af. Ik was net bijna gestikt in een druif. Leo had het niet door omdat hij aan het lachen was maar natuurlijk word ik dan weer gered door Milan. Ik kon mijn hoofd er niet bij houden. Leo zei om de minuut sorry, waar ik best gek van werd. 

"Maakt niet uit Leo" zei ik wat harder. 

Hij keek me onderzoekend aan en zag dat ik het irritant vond dus hij knikte en liep verder. 

Leo had vaag wat verteld over iets van een project wat we krijgen. Ik hoop zo erg dat, dat niet bij mij thuis moet. Want anders zal iedereen het weten, dat ik de dochter ben van de twee rijkste mensen in Nederland. Ik zuchtte diep. 

Ik zag Natasja, Erica, Mars en Rens bij de deur van het biologie lokaal staan. Blijkbaar hadden we met z'n alle les. Ze kwamen meteen op me af en vroegen hoe het met me ging. Ik kreeg een warm gevoel van binnen. Ik heb nooit echt vrienden gehad en om te weten dat mensen wel om je geven is echt een geweldig gevoel. 

We gingen langzaam zitten. Ik ging snel naast Natasja zitten.

"Hoorde ik nou dat Milan je had gered?" vroeg Natasja verbaasd. 

"Helaas wel" 

Ze keek me vol ongeloof aan. Ik glimlachte zielig. Ik kon het zelf ook niet echt geloven. Natuurlijk moest hij het zijn. Ik dacht terug aan de lieve woorden die hij in mijn oor fluisterde. Ik glimlachte maar schudde de glimlach snel van me af.

Het biologielokaal was heel kleurrijk. Overal hingen posters en stonden neppe opgezette dieren. De stoelen hadden ook een kussen. De leraar was er alleen nog niet. 

Ik keek om me heen. Mijn ogen bleven hangen in de ogen van Milan. Hij was al naar me aan het kijken. Ik keek snel weg en ik hoorde dat hij lachte. 

Een harde klap zorgde dat iedereen plots stil was. Een meneer kwam de klas binnen rennen. Hij sloeg de deur dicht en ging op het bureau zitten. Hij deed zijn benen boven zijn hoofd en ging daarna weer normaal zitten. 

"Um.. Is dit onze leraar?" vroeg ik verbaasd aan Natasja, die gewoon normaal naar de man keek. 

De man sprong op en liep naar onze tafel toe. 

Hij keek me onderzoekend aan en bleef ongeveer een minuut zo staan. Ik draaide mijn hoofd weg en plots maakte hij een vreugde kreetje. 

Hij pakte mijn hand en schudde die hevig. "Jij bent vast nieuw hier, ik ben meneer Hyronie, jij bent vast Lenthe, je ziet er ook echt lente achtig uit. Je hebt hele grote groene ogen, ze zijn heel licht groen, dat heb ik nog nooit gezien" ratelde hij achter elkaar. 

"Hallo menner" zei ik beleefd terug. 

Hij stopte met mijn hand te schudden en rende weer naar voren, naar zijn bureau toe. 

"Oh Lenthe, je bent precies op het juiste moment gekomen. Vandaag gaan we het hebben over het leuke project wat ik voor jullie heb verzonnen" zei hij vrolijk.