MEMORIES 1 i 2 - New Adult. Tylko kilka pierwszych rozdziałów. Premiera 23.08.23

2. Szkoła płonie

Droga do Sweet Corner okupiona aż trzema czołowymi zderzeniami, wpisała się do prywatnej listy najgorszych wspomnień tego roku. Pierwsze spotkanie mojej twarzy odbyło się z drzewem, które magicznie wyrosło na poboczu ścieżki w parku. Kolejne z latarnią – nie moja wina, że tak niefortunnie postawili ją akurat w takim miejscu. Trzecie – chyba najgorsze – zderzenie z plecami starej Davidson, najgorszej Karen w mieście. Najpierw chciała mi wmówić, że swoim niecnym występkiem złamałam jej kręgosłup,  gdy spokojnie ją przeprosiłam jakieś dwadzieścia siedem razy, z łaską uznała, że nie oskarży mnie o uszczerbek na zdrowiu, ale przez kolejne dwadzieścia minut suszyła mi głowę o tym, jak to dzisiejsza młodzież nie szanuje starszych.

Byłam niemal pewna, że w kawiarni już nie zastanę Miley, bo od jej telefonu, a raczej informacji od Dalili, że dzwoniła, minęła prawie godzina. Przyjaciółka nie należała do cierpliwych.

Zdziwiłam się więc, gdy tuż przed wejściem do niewielkiego, uroczego i pomalowanego na miodowy kolor budynku zobaczyłam tę drugą przyjaciółkę z naszego trio – Paisley, która po raz kolejny w ciągu ostatniego tygodnia skróciła włosy. Teraz miały maksymalnie dwa, w porywach niecałe trzy cale.

– Wiesz może, co się stało? – zapytałam, podbiegając do dziewczyny.

– Tobie też dzień dobry – odpowiedziała ze śmiechem i wzruszyła ramionami. – Nie mam pojęcia. Dość długo zajęło ci przyjście.

Och.

Shane.

– Co to za rozmarzony uśmiech?

Zamrugałam i uniosłam wzrok na Paisley. Przyglądała mi się uważnie. Nabrałam głęboki wdech, żeby opowiedzieć jej o najbardziej ekscytującej, porywającej i emocjonującej chwili mojego życia, ale nie zrobiłam tego, bo ona nienawidziła Shane'a. Nienawidziła ich wszystkich, choć można powiedzieć, że jest jedną z nich, a przynajmniej kiedyś była.

A chciałam się nacieszyć tym wspomnieniem. Chciałam zachować je w nietkniętym stanie. Bez jej komentarzy, bo na pewno jakieś by miała. Bez uświadamiania mnie, że to nic dla niego nie znaczyło – tego byłam boleśnie świadoma, ale wciąż pragnęłam nacieszyć się tamtą chwilą. Chwilą, w której czułam się, jakbym dryfowała w morzu gwiazd, dotykając samego nieba.

– Em... – zaczęłam niepewnie, drapiąc się po nosie, po czym spojrzałam przez okno do wnętrza kawiarni. – Tobie też się nie spieszyło – odbiłam piłeczkę, bo wiedziałam, że zaraz mnie przegada, dlatego, aby tego uniknąć, dodałam: – Powinnyśmy wejść.

Zrobiłam krok w stronę drzwi.

– Okej, ale i tak się dowiem. Wyśpiewasz wszystko, nawet jeżeli będę musiała wyciągać z ciebie informacje torturami.

– Ciekawe, jakie niby tortury byś zastosowała? – mruknęłam pod nosem.

– Odcięłabym cię od skittlesów i chupa-chupsów. Dziwne, że właśnie żadnego nie jesz – odpowiedziała, a po sekundzie gdy przekroczyłyśmy próg, wyrzuciła z siebie: – A ona co niby odwala?

Uniosłam brew na widok Miley, siedzącej w jednym z najbardziej oddalonych stolików. Odchylała głowę i miała przyłożone chusteczki do zewnętrznych kącików oczu.

Podeszłyśmy do niej, na co tylko rzuciła nam ukradkowe spojrzenie.

– Ale macie ruchy, nie ma co – szepnęła z wyrzutem.

– Możesz nam wytłumaczyć, co ty właściwie robisz? – zapytała Paisley, siadając po przeciwnej stronie, a ja usadowiłam się zaraz obok.

– Chce mi się płakać...