Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
daisetery
nefret ettiğim geçmişe duyduğum özlem oldukça ironik sanırım anılarım bana derdiyle tasasıyla kabul edip de dönmek istediğim bir tarih sunmuyor ya ben hatırlamıyor oluyorum ya da gerçekten katlanabileceğim kadar isteyemiyor oluyorum hafızam berbat ve onu bu hale ben getirdim.. koca bir alkış haha ✓
şimdinin, canımı yakışı ve yakma ihtimallerinden sanırım buralarda yaşayasım yok pek fazla ve bundan mütevellit yaşamadığım anlara nükseden özlemim gelecekte olanı değil de geçmişte kalanı istiyorum imkansız olduğunu bildiğim için falan mı bilmiyorum kendimi anlamak bir paragraf sorularından bin kat daha zor ve ben paragrafları asla anlayamıyorum ✓
daisetery
herkes bir şekilde hayatına devam eder ya da öyleymiş gibi görünür doğru olan zaten devam etmek ve yeni günler için heyecan duymaktır bense geçmişe kendimi kapatmışım gibi hissediyorum hiçbir zaman o günlerden birine dönemeyecek ve o günlerdeki insanlarla bir araya gelemeyeceğim değişmeyen tek şey değişimin kendisidir diyorlar ya bazen acıtıyor eski insanlarım şimdi yeni benin yakınları ama eskinin yabancıları ve yabancılıkları beni incitiyor onlar için iyi olsa ve benim de eksik kalır yanım olmasa da incitiyor işte ✓
onuncu sınıftaki o konferans gününe geri dönmeyi ve o zamanki arkadaşımı istiyorum o
şimdi daha iyi ya da kötü, biz aynı değiliz hiçbir zaman olamayacağız canımı yakıyor ✓
bir arkadaşım, o anları güzel yapanın da bu olduğunu söyledi öyle olsa gerek ama böyle bakmak için oradan da çıkmak gerek dünya fazlasıyla korkunç bir yer benimse kendi kafamın içinde bile en az elli dikişlik yaralar var kafamın içini sevmiyorum orada yaşayan sesi de o bir şeytan başka açıklaması olamaz keşke yalnızca birazcık çenesini kapatsa ve ben nefes alsam sussa artık hiç konuşmasa sus ✓
daisetery
artık I need somebody dinleyince aynı şeyleri hissedemiyorum onu da tükettim sanırım artık yağmur yağdığında yağmur adına bir şeyler de yapmıyorum kaybolduğum yerde evimdeymiş gibi kahkahalar atıyorum her parça öylesine sahte ki şaşıyorum kendime yürümüyor hiçbir şey öyleymiş gibi davranıyorum öyleymiş gibi davranınca olur belki diye aksi halde kafayı ciddi manada sıyırmamam için bir sebep kalır mı? kalmaz. bu dünya insanlarına uymaya çalışırken aralarında, kendime yapıştırdığım tuhaf damgasından kurtulmak için mücadele ederken, asıl beni kaybedebileceğimi düşünmemiştim hiç bir ben var mıydım bilmiyordum bile şimdiyse anlıyorum var olan ve önem taşıyan, benim hayatım için, tek canlı benmişim anlamak yeterli gelmiyor ne yazık ki ✓
okuldan döndüğümde yatağıma atlayıp saatlerce manga okumayı özledim Güneş karşı evin penceresinden benimkine yansıyor o saatlerde tuhaf hissettiriyor bir daha hiçbir zaman okuldan dönüp saatlerce manga okuyamayacağım bu yüzden fakülteden çıkıp eve gelmek heyecanlandırmıyor öncesini istiyorum nefret etsem de sanırım kendime karşı en büyük kinim de burada yatıyor ✓
