19.09.22 Pazartesi
Beş tane mumu yaktım birinin ipi kısa diğerinin ateşi muma gömülmüş. Ikisi de neredeyse sönecek. Son mumu yakmaya çalışırken baş parmağımı azıcık yaktı. Sanırım yarına su toplar. Kalem tutarken hafif acısa da yazı yazmama engel değil. Parmağımı yakan küçük kıvılcım yaşam belirtisi hissetmemi sağladı. Acıttı diye ona kızgın değilim farklı yönden bakıyorum çünkü ona. "Alt tarafı bir mum ona nasıl kızacaksın ki? canlı bile değil" dediğini duyar gibiyim. Anlam yüklediğin zaman o şeyin canlı olup olmaması önemli deyildir aslında. Az önce ikinci sıradaki turuncu mum söndü. Oysa içinde bulunduğu cam kap tamamen mumla dolu. Sadece ipi kısa olduğu için söndü. İnsanlar da böyle aslında. Her şeyiyle mükemmel iken ufacık bir kusur yüzünden görmezden gelinip, önemsiz görüilebiliyor. Mesela ben. Yarınki ingilizce sözlüme çalışmak yerine şuan bunları yazıyor olmam gibi. Normalde derslerimin İyi olmasına rağmen bugün çalışmayıp yarın düşük not alacağım gibi.
Nedensizce içimden geldi bunları yazmak.
