O Ben Olamam

4.BÖLÜM

Arin'den..
Sabah uyandığımda Aren evde yoktu. Evde olmaması işime gelirdi. Nasıl olsa hastaneden dün çıktım. Uyumak istiyordum zaten. Ama ya eve geldiğinde yemek bulamazsa.. Off dönüp dolaşıp aynı yere geliyorum..

Kalkıp güzelce evi temizledim. Yemek falan hazırladım. Aren'in gelmesine daha çok vardı zaten. Aren'in gelmesini beklerken uyuyakalabilirim. Ne diyebilir ki? Hiçbir şey...

(Tüm gün boyunca Aren sevgilisiyle beraber kaldı. Ama içinde bir huzursuzluk vardı. Sıla ona her yakın ve samimi davrandığında Aren bir kez daha bıkıyordu.Kendi kendine evinde olması gerektiğini düşündü. Sonuçta karısı evde hasta yatıyordu. Sevgilisinin yanından ayrılmaya karar vermişti.)

Aren'den..
Eve geldiğimde Arin hala uyuyordu. Bu saate kadar uyumuş muydu cidden? Ev bu kadar temiz değildi. Muhtemelen evi temizlemiştir. Mutfağa doğru gittiğimde yemek hazırlanmış bir şekilde öylece duruyordu. Tekrar Arin'in yanına gidip karşı koltuğa oturdum. Abisinin aldığı peluş ördeğe sımsıkı sarılmış uyuyordu. Onu yemek yemesi için uyandırmalı mıyım?
Her ne kadar Arin'e kötü davransam da şu an hasta.

Tam onu uyandırmak için kalktığımda birşey farkettim. Titriyordu. Gözlerinden yaşlar akıyor, yalvarıyor..

"Lütfen.. Bırak beni.. Lütfen ben senin kızın değil miyim?.."

Ne demek oluyordu bu şimdi? Ağlaması daha da artmış kendini kasıyordu. Yanına yaklaştım.

Aren: Arin.. Uyan. Uyansana.

Ağlıyordu. Onu sarstım. Uyanmaya başladı. Ne yaşadığının farkında değil sanırım.

Aren: Şükür uyandın. Ne diye ağlıyorsun uykunda?!

Arin: N-ne? H-ha. K-kabus gördüm. Ö-önemli değil.

Aren: İyi. Kalk da masa kur. Annemler ziyarete gelecekmiş.

Arin: Tamam..

Kalkıp ona yardım etsem mi? Bu kadar acımasız olma Aren. Ama o.. Neyse boşver yapsın kendisi.

Arin'den..
Aren'in dediği gibi masayı kurdum. Aren'in beni kapıdan izlediğini farkettim. Ona doğru bakmak içimden gelmedi. Daha dün çıktım hastaneden en azından bana biraz acıyabilirdi. Bu kadar mı nefret ediyor benden? Oysa benim tek suçum ailemi korumak istemekti.

Kendi kendime düşünürken başımın döndüğünü farkettim. İlaçlarımı en son ne zaman almıştım.
Kalp hastasıydım. Doğuştan değil sonradan olan birşey.. Masaya tabakları yerleştirdikten sonra giyinme odasına çıktım. Üzerimi değiştirirken ilaçlarımı da içtim. Aren'in hasta olduğumdan haberi yok. Olması da birşeyi değiştirmezdi zaten..

Aşağı indiğimde Aren masanın geri kalanını tamamlamıştı. Bana baktı. Sinirlenmesinden korktuğumdan yardım etmek için yanına gittim.

Aren: Git otur. Ayakta duramıyorsun daha. Annemler gelince halledersin ne işin varsa. Yasmin yardım eder.

Arin: Tamam..

Böyle davranması tuhafıma gitti. Yani yine sinirlenir diye düşünüyordum. Neyse zaten yorgunum. Dediklerini yerine getireyim. En azından bir de ona söylenmesini dinlemek zorunda kalmam.

15-20 dk sonra Züleyha Hanım, Yasmin, Yusuf, Zümra Abla ve kocası Selim geldiler. Çağtay Bey yoktu.

Arin: Hoşgeldiniz.

Züleyha Hanım: Hoşbulduk..

Züleyha Hanımları içeri buyur ettikten sonra mutfağa gittim. Herşey hazırdı. Gidip içeri oturdum. Başım dönüyor. Züleyha Hanım birşeyler soruyor ama hiçbirisini anlamlandıramadım.