O Ben Olamam

8.BÖLÜM

Arin'den..
Bebeğimi kaybedeli tam 5 gün olmuştu.. Bu beş günü nasıl geçirdiğimi hatırlamıyorum. Zümra abla bizde kalıyordu bana bakmak için. Aren gerek olmadığını kendisinin bakabileceğini söylemişti. Ama ben onla göz göze gelmek bile istemiyordum. Bu yüzden Zümra ablanın bizde kalmasını istedim.

Misafir odasından çıkmıyordum. Aren'i her gördüğümde aklıma bebeğimizi hiç düşünmeden nasıl öldürdüğü geliyordu. Kendimi geçmiştim. Alışmıştım onun psikopatlıklarına. Ama bebeğimiz.. Bu konuyu daha fazla düşünmek istemiyorum.

Beş gündür doğru dürüst yemek yemediğim için haliyle acıkmıştım. Yataktan yavaşça çıktım ve alt kata inmek için merdivenlere yöneldim. Ameliyat olduğum için dikişlerim hala acıyordu. Bu yüzden olduğunca yavaş olmaya çalıştım.

Aşağı indiğimde Aren mutfakta oturmuş içkisini yudumluyordu. Yaptığı hata yüzünden kendisini affetmiyordu. Ben de affedemiyordum. Yavaşça mutfağa doğru girdim. Yaşlı gözlerle bana bakıyordu. Bu haline hiç alışık değildim. Beni görünce daha da ağlamaya başladı. Yaptığı her şeyin yeni farkına varması ne acıydı.

Yavaşça buzdolabını açıp sütü çıkardım. Dolaba yönelip bir kase indirdim. Aren beni izliyordu. Diğer dolaba elimi attım ve mısır gevreğini aldım. Şuan çok fazla birşey yiyemezdim. Kaseyi hazırladıktan sonra içeri girmek için adımlamaya başladığımda Aren kolumdan tuttu. Ağlamaklı bir sesle..

Aren: Güzelim.. Lütfen.. B-ben istemeden yaptım.. Affet beni nolur..

Hiçbir şey söyleyemedim. Dona kalmıştım. Arkamı ne kadar dönmek istesem de dönemiyordum. İçimdeki ateş henüz sönmemişti onu affetmek için. Ortada çocuğumuz vardı sonuçta. Ve o artık yoktu.. Aren yüzünden..

Aren ağlamaya devam ediyordu..

Aren: Aşkım lütfen yapma böyle.. Bi hataydı.. Özür dilerim.. Amacım bu değildi.. Lütfen. L-lütfen b-beni b-bırakma..

Son söylediği sözde sesi titredi. Arkamı döndüm. Gözleri kan çanağına dönmüştü.. Derin bir nefes aldım.. Elindeki içki şişesini aldım ve duvara fırlattım. Aren yaptığım şeyi büyük bir şaşkınlıkla izlemişti. Yanına gittim.

Ona her ne kadar öfkeli olsam da o sonuçta benim kocamdı. Yaptığı şey onun isteği dışında olmuştu. Hastaydı.. Tedavi olması için ikna etmiştim.. Ama o nedense ilacı bırakmıştı ve şimdi biz bu durumdaydık. Yüzüne nasıl baktığımdan hiç haberim yoktu ki yüz ifademi görünce Aren daha çok ağlamaya başladı. Birden duraksadım. Ne yapıyordum ben?? İşi yokuşa sürmenin ne anlamı vardı? Bu bana ve Aren'e zarardan başka birşey değildi..

Derin bir iç çektim. Ona ne kadar anlatsam da anlamıyordu. Tedavi olması gerektiğini defalarca söylemiştim ama nafile..

Dolu gözlerle yanına yanaştım. Yanına çömelip oturdum. Ben giderken yere çökmüştü. Dizlerini karnına çekmiş masum bir çocuk gibi bana bakıyordu. Tekrar derin bir nefes aldım..
Ve konuşmaya başladım..

Arin: Seni bırakacağımı kim söyledi?..

Şaşkınlıkla gözlerini gözlerimle buluşturdu. Gözyaşları dinmemişti hala.. Yüzümü Aren'e doğru çevirdim. Beş gündür yüzüne bile bakmadığım kocam gitmemem için yalvarıyordu.. Onu seviyorum ama kaybedilen bir çocuk vardı ortada.. Ve o bizim çocuğumuzdu..

Aren cevap verememiş hala bana şaşkın gözlerle bakıyordu. Beş gün yüzüne bakmamıştım. Gözleri kan çanağına dönmüş sakallarını uzatmıştı. Gözlerinin altı şişmişti. Ve göz yaşları sanki hiç dinmemiş ve daha çok artmıştı.. Tekrarladım..