Yeni hayatım. Yengemin sevecen sesiyle düşüncelerimden bir anlıgına sıyrıldım '' İremcim istersen odana çıkıp dinlenebilirsin'' Odam benim bir odam vardı zaten neden şimdi böyle bır çıkmazın içinde debeleniyordum. Canım yanıyordu çıkmaz sokaklarda kaybolmuş gibiydim ailem tarafından resmen terkedilmiştim. Ne yapmalıydım hiç bilmiyordum. Hayatımda hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim kendimi.
Gözlerimi kapatmak ve HER ŞEYIN BITMESINI ISTIYORDUM HIÇ SEVMEDIĞIM AMCAMIN YANINDA SIĞINTI GIBI YAŞAMAK ISTEMIYORDUM. Yengem odamı gösterdikten sonra kapıyı açtı ve " umarım beğenmişsindir. " oda güzeldi ama kırık ve tatsız olan bendim. Murata aşık olmadığımı anlamıştım bu neyin direnişiydi alışmalıydım bu yeni hayata alışmam lazım.
Uyandığımda saat dört buçuğu çoktan geçmişti. Yatağımın yanında duran makyaj masasının aynasına bakıp gözlerimin şiş olduğunu gördüğümde kendime bir daha ağlamamak üzere söz verdim. Yataktan kalkıp camdan baktığımda kapıda duran adamı gördüm yüzü gözükmüyordu arkasını dönüp uzaklaşırken sadece onu izlemekle yetinmiştim.
Kapının tıklatılmasıyla irkildim. Ardından kapıda Atakan gözüktü Koşup kollarını bana sardı hep cana yakın olmuştu zaten.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIK
أدب نسائيKARANLIK... Kalbimin sana açılan odaları hep karanlık. Çıkamıyorum oralardan aydınlanmıyor sensiz hiç bir günüm. Nereye gittin.
