Ik loop door de school heen, en zie alles door een waas. De bel gaat. Iedereen komt uit hun lokaal gelopen, om naar hun volgende les te gaan. Iedereen, behalve ik. Ik bots tegen mensen aan, en struikel. Ik vind op tijd mijn evenwicht en loop weer verder. Niks dringt goed door. De gangen zijn weer leeg en stil.
Met mijn tas op mijn rug loop ik naar buiten, naar de fietsenstalling. Lopend tussen de fietsen door, totdat ik me realiseer dat ik niet meer weet waar die staat. Na een tijdje zoeken vind ik mijn fiets dan eindelijk. Nog steeds is alles een waas, een automatisme. Ik sta op de automatische piloot. Ik steek mijn sleutel in het fietsslot, en fiets weg. Weg van de fietsenstalling, de school en het belangrijkst: het telefoontje.
Naar adem happend word ik wakker, en scan mijn omgeving. Ik zit in het vliegtuig. Het vliegtuig naar Noord-Amerika. Ik had dit vliegtuig in mijn haast geboekt. Dat was vijf uur geleden. Het is nu dus zes uur 's avonds.
Het is de eerste keer dat ik deze nachtmerrie heb. Het was onduidelijk, maar dat was alles op dat moment.
Mevrouw Parera, iemand waar je naartoe moet als je eruit gestuurd wordt of te laat bent, kwam de klas binnen, en vroeg naar mij. Ze komt alleen een klas binnen, als een leerling absent was gemeld, waarna ze om de reden daarvan vroeg. Ik was de laatste weken altijd aanwezig geweest, dus maakte ik me geen zorgen en verwachtte een misverstand.
Eenmaal buiten de klas, vertelde ze me dat er een telefoontje voor me was. Ik liep met haar mee naar haar kantoor, waarvoor we eerst twee trappen af moesten lopen, (want we waren op de tweede verdieping,) Onderweg zei ze niets, en niet wetend wat ik moest zeggen, bleef ik ook stil. Toen we in haar kantoor aankwamen gaf ze me de telefoon, die ik daarna van haar aannam.
Samengevat van wat er mij aan de telefoon verteld werd, was dat mijn ouders en broertjes waren omgekomen in hun vliegtuig richting huis. Mijn broertjes hadden allebei een belangrijke voetbalwedstrijd gespeeld, die ze met 2-0 hadden gewonnen. Ze zouden naar huis komen, en dan zouden we het met z'n allen vieren.
Dat zouden we.
Het vliegtuig had last van turbulentie en kwam in een storm terecht. De piloot verloor het contact met de verkeerstoren en raakte later buiten bewustzijn. De co-piloot nam het stuur over, maar door de turbulentie en het flauwvallen van de piloot, maakt het hem moeilijk om het roer zo gauw over te nemen: hij verloor de macht over het stuur, en zo stortte het vliegtuig in zijn geheel in de grote oceaan.
Ik heb niet gehuild, en ben meteen naar huis gegaan. Ik heb uren voor me uit gestaard, met mijn kat op mijn schoot. Toen borrelde er een vlaag van woede in mij op. Straks zou ik in een pleeggezin terecht komen. Geen denken aan dat ik dat zomaar zou laten gebeuren. Als il nou vast alle spullen zou uitzoeken? Wat verkoop ik? Wat neem ik mee op reis?
Ik liep snel naar boven en begon dingen uit te zoeken. Ik zou bovenaan beginnen en vanaf daar naar beneden werken: ik zou dus op zolder beginnen. Toen ik op zolder aankwam, op de voet gevolgd door Loïs, mijn kat, trok ik een paar lades open, en zag dat ze vol papier lagen. Dat bracht me op een idee, wat me best wel aanstond. Ik rende zo snel als ik kon (zonder te vallen) van de trappen af, naar buiten. Daar trok ik de papiercontainer van zijn plek en plaatste de container recht onder het zolderraam. Ik stormde weer de trap op, en merkte dat Loïs me weer gevolgd was.
Eenmaal weer op zolder aangekomen, opende ik het raam en keerde me met mijn gezicht naar de lades vol papier toe, en begon ze te lezen.
Al het papier dat weg kon, gooide ik uit het raam. Wel in stapels, anders zou alles wegwaaien en ik heb geen tijd om het papier dan op te ruimen. Wie weet hoelang ik de tijd heb, voordat iemand actie onderneemd en ik in een pleeggezin zit.
Als snel was ik al heel wat papier met lappen tekst of tekeningen kwijt. Ik wou net weer een stapel onbekangrijk uitziend papier weggooien, totdat ik mijn naam erop zag staan, en daaronder nog een keer, maar dan met een andere achternaam. Er stond: Simone de Vries.
Ik begon het te lezen, maar begreep er niet veel van. Maar bepaalde woorden gaven de doorslag van wat ik vermoedde, ik was geadopteerd.
A. N.
Hey mensen!!
Dit is zegmaar mijn eerste verhaal, hier op Wattpad, dus comments zijn welkom! Geef vooral je mening.
-Nienke
