Vanaf dat moment ging alles snel. Heel snel. Mijn ouders zijn niet mijn echte ouders. Mijn broertjes zijn niet mijn echte broertjes. Maar wie zijn mijn echte ouders dan?
Ik bladerde tussen de papieren door en vond een stuk met informatie, dat over mijn echte ouders ging. Volgens de tekst moeten ze in Noord-Amerika, New-Mexico, Red River wonen.
En dan komen we aan in het vliegtuig, waar ik nu al een tijdje zit. Ik heb alles met de spullen en het huis geregeld, en Loïs met me mee genomen. Ik heb het gevoel dat ik iets vergeten ben. Ik ben vergeten me voor te stellen!!
Oké. Ik ben Simone van der vlugt ( A. N. Mijn favoriete Nederlandse schrijver), of, nee, ik ben blijkbaar Simone de Vries.. Nou, ik ben veertien jaar oud, en zat op het Vincent van Gogh, in de derde klas. CS Vincent van Gogh is een school in Drenthe. Ik woonde in Meppel, in een klein huisje aan het brgin van het bos. Het stond best wel afgelegrn van andere huizen. Op mijn school deed ik Gymnasium. Dat is VWO met grieks en latijn.
Nou, hoe ik eruit zie.
Ik heb blond/bruin haar. (Daar wordt veel over gediscusseerd.) Je zou kunnen zeggen dat ik in de lente en in de zomer blond ben, en in de herfst en in de winter bruin haar. Verder heb ik fel blauwe ogen. Zegmaar de kleur van de vleugels van een Vlaamse Gaai. Die is trouwens aan het begin van dit hoofdstuk afgebeeld. Ik heb ook nog lichte zomersproeten. Ze vallen bijna niet op, maar het zijn er ook niet zoveel. Ik ben ongeveer één meter zeventig en ben opzich wel stevig gebouwd, maar niet te stevig. Eehm.. Mijn hobbies zijn boogschieten, voetballen en eten. Ik eet het liefst pizza, met heel veel champignons en ananas. Eigenlijk eet ik altijd een Hawaii met champignons.
Ik vind het ook erg leuk om te tekenen. Ik teken vooral bossen en wolven. Ik teken het liefst natuurgetrouw.
Loïs is mijn enige huisdier. Ze heeft een licht gekleurde chocolade vacht, die helemaal egaal is. Haar ogen hebben dezelfde kleur als die van mij.
Door het vliegtuig klinkt de stem van één van de stewardessen. Ze zegt dat we elk moment kunnen landen, dus moeten we onze riemen vastmaken. In het vliegtuig is het best luidruchtig. Ik zit in de Economic klas naast een oud Amerikaans koppel. Ik zit aan het gangpad, want ik heb een beetje last van claustrofobie. Dat maakt de reis best onaangenaam, maar het kan er ook aan liggen dat ik vliegtuigen niet vertrouw en misselijk wordt. De hele reis ben ik door niemand, behalve de stewardessen, aangesproken. Dat maakt me niet zoveel uit, ik vind het lekker rustig zo.
Nadat we zijn geland moest ik nog een paar minuten op mijn koffer en Loïs wachten. Ik ben nu voor het eerst in Amerika, en op de vlucht voor pleegzorg. Best grappig eigenlijk. Mijn koffer komt er eindelijk aan. Het is een gemiddeld formaat voor een koffer. De kleur is mat zwart, en er zit een sleutelhanger aan. De sleutelhanger is een kleine Nederlandse klomp, in Delfts blauw. Niet veel later komt Loïs er miauwend en met grote ogen om haar heen kijkend aan.
Tot nu toe ging alles best makkelijk. Het is me gelukt om als veertien-jarige in mijn ééntje van Nederland naar Amerika te reizen. Dat is toch best wel cool.
Het is nu tegen zevenen. Ik moet maar een taxi bellen en een hotel pakken.
De taxirit was goedkoop maar duurde erg lang, want we moesten naar New-Mexico. Ik ben nu vlak bij Red River, een klein dorpje waar mijn ouders zouden wonen. De taxi chauffeur zette me af voor een goed, maar niet erg duur hotel. Tenminste, dat zei hij.
In films zijn taxichauffeurs toch goed? Meestal wel toch?
Nou laten we dat dan maar hopen.
Het hotel zag er wel mooi uit. Knus. Ik liep naar binnen, de warmte tegemoet. Het was aangenaam en zag er gezellig uit. Ik liep met mijn koffer en Loïs richting de balie waar een net uitziende vrouw achter stond. Ze had haar blond haar in een strak knotje opgestoken. Ze keek er vriendelijk, maar ik had het gevoel dat ze probeerde mij met haar hazelnoot bruine ogen in te schatten. Ik schatte haaf rond de achtentwintig. Ik vroeg aan haar of er nog een kamer voor één beschikbaar was, en wat dat me dan zou gaan kosten. Ze antwoorde mij met: "Er zijn nog een paar kamers beschikbaar, maar huisdieren zijn niet toegestaan."
Haar stem klonk schel.
Toen vroeg ik: "Zijn er misschien hotels in de buurt die niet te duur zijn en wel huisdieren toestaan?"
"Ja. Ik denk dat je het bij "Wicked" wel moet lukken" (The Maze Runner W.I.C.K.E.D.)
"Oh, oké. Bedankt hè. Bye"
Dat zeggend liep ik weer naar buiten.
A. N.
M'n tweede hoofdstuk al! Wat vinden jullie er tot nu toe van? Ik heb heel veel ideeën voor wat er allemaap gaat gebeuren
Nog even iets, het kan zijn dat ik dingen ga gebruiken van mijn fandoms. Mijn fandoms zijn:
-The Maze Runner
-The Hunger Games
-Divergent
-Harry Potter
-Pitch Perfect
-The Hobbit
Nou, er komt gauw weer een hoofdstuk aan hoor
