Madly In Love With Mr. Playboy(COMPLETED)

Chapter 34

It's  been six years, pero hanggang ngayon siya parin sa araw at gabi ang aking iniisip. Magpahanggang ngayon ay lagi ko parin tanong sa aking sarili saan ba ako nag kulang? Kasi sa pagka-alam ko minahal ko naman siya nang minahal. Siguro, dahil bata pa ako noon at ganon lang kadali  sa kanya na sugatan ang puso kong walang alam. Na ganon lang ka dali sa kanya na ako ay paglaruan dahil minahal ko siya nang lubusan.

Sa nakalipas na anim na taon. Palagi akong nagdadasal na sana, sana isang araw bigla nalang maglaho itong nararamdam ko kasi hindi ko na kaya. Gusto ko ng mawala ang ganitong pakiramdam dahil subrang sakit na.

Proud ako sa sarili ko dahil  sa kabila ng pinagdaanan ko ay nalampasan ko iyon na walang tulong galing sa iba kundi sarili ko lang at ang panginoon ang aking kasama. Nakapagtapos ako ng koleheyo at naka pundar narin ako ng sarili kong bahay at maliit na sari-sari store .

"Ri..."

Ang malalim nitong boses ang nagpatinag sa aking malalim na pag-iisip.

Umangat ang tingin ko sa kanya  when our eyes meet memories flashback to me. He look at me like how he looked at me back then when the times he's In love with me. I can't hide my tears falling down.

I smile at him weakly. "How are you?"

Umupo siya sa upuang nasa aking harapan. "Regret! Nagsisi ako sa lahat, Ri. At kung pwede lang ibalik ang panahon—,"

"Pero malabo na iyon mangyari, Ken."

Yumuko siya at napahilamos ng mukha. I know he regret for what his done, pero tapos na iyon hindi na iyon maibalik pa.

"Hindi ka na pwedeng bumalik sa panahon na yon, Ken. All you whant to do is forget and moved on."

Accept and move on. Iyon ang importante but never forget the lesson.

Hilam ang kanyang mukha na tumingin sa akin.

"Paano, Ri? Turuan mo ako kasi hindi ko alam kung paano."

"Ikaw lang ang makasagot sa tanong mo, Ken.Hindi naman kasi pwede na balikan kita para lang makabawi ka sa akin."

" Ri..."

" Mahal kita, Ken. Mahal na mahal parin kita," humihikbi na saad ko. "Pero yong trauma ko dahil sa subrang pagmamahal ko sayo nandito pa," turo ko sa puso ko.

Kita ko ang pag guhit ng sakit at pagsisi sa kanyang mga mata. Ngunit wala doon ang atensyon ko kundi sa luha na pumatak galing doon.

" Alam ko nasaktan ka sa ginawa ko noon. May mali rin naman kasi ako, maling mali ako. Pero iyong pagganti mo sa akin subrang sakit, Ken. Sa subrang sakit gustuhin ko ng mamatay. Pero kinaya ko. Kinaya ko dahil ganon kita ka mahal. Kahit maubos ako hindi ako susuko, naghintay ako kahit matagal, kahit walang kasiguraduhan ang paghihintay ko dahil umaasa ako na isang araw babalik ka. Na babalikan mo ako, " puno ng hinanakit na tinitigan ko siya. "Pero ngayon na nandito ka na, na duwag ako, na duwag ang puso ko. Natakot na baka maulit muli ang ginawa mo noon sa akin."

He doesn't say a word. Nakayuko lang siya at batid ko umiiyak siya. Akala ko gusto lang niya ng closure kaya gusto niyang makipag-usap sa akin. For almost six years lagi kong dinadasal na sana isang araw bumalik siya na maging akin siya ulit dahil iyon ang gusto ko, ang nais ng puso ko.

Pero ngayong nandito siya sa harapan ko gustong bumawi sa akin, gusto na maging kami ulit na duwag ako. Natakot na ako.
Huminga ako ng malalim at kinalma ang sarili ko.

" Naalala mo six years ago, na nag maka-awa ako sayo?" hilam ang kanyang mukha na tumingin sa akin.

Hinawakan niya ang kamay ko at pinisil pisil iyon. Pinapakalma ako like what his doing back then. Kumalma ako ngunit hindi ang kagustuhan kong sabihin sa kanya ang hinanakit sa dibdib ko.

"Dalawang beses ako nagmaka-awa sayo na huwag mo akong iwan, na ako lang pero iniwan mo parin ako. Iniwan mo parin ako kahit alam mo na ikaw lang ang meron ako. "

Hinayaan ko  siyang halikan niya ang likod ng palad ko.

Nanatili ang kamay ko sa kanyang labi at tahimik siyang umiyak doon. I cried too, masakit parin kahit ilang taon na ang lumipas. Akala ko naka move on na ako. Akala ko nakalimot na ang puso ko pero hindi pa pala. Dahil naumpisahan ko naman itong sabihin lubos-lubusin ko na.

"Ganon mo lang ako kadaling iwan habang palagi kitang ipinaglaban. Iniwan mo ako sa panahong mas kailangan kita. Iniwan mo ako na para bang hindi ako kailanman naging mahalaga. Iniwan mo ako nang biglaan nang hindi ko man lang napaghandaan. Hindi ko alam kung saan ba talaga ako nag kulang. Dahil sa pagkaka-alam ko minahal lang naman kita nang minahal. "

" I'm sorry... I'm sorry, Ri. " pa ulit-ulit na sambit niya habang tumutulo ang kanyang mga luha.

" Noong iniwan mo ako, doon ko na realize na walang permanente pagdating sa pag-ibig. 'Yung taong pinagkatiwalaan mo, 'yung taong minahal mo iiwan ka lang bigla. Ang dami ko tuloy tanong, bakit hindi mo man lang nagawang magpa-alam? Bakit hindi mo inisip na masasaktan ako? Bakit hindi mo man lang ako pinaglaban? Ganun ka ba ka duwag o sadyang hindi mo lang talaga ako ganun ka mahal? "

" Mahal kita, Ri. Mahal na mahal kita. "

Halos wala ng boses na sambit niya dahil sa pag-iyak.

" Kung ganon, bakit ganoon lang sayo kadali na iwan ako, Ken? Bakit ganon lang kadali sayo na saktan ako? Mahal mo naman pala ako e. "

" Dahil noong panahon na yon hindi sapat sa akin na mahal mo lang ako. Alam ko gago ako pero noong panahon na yon I want you. I want to claim you, to make you mine forever—, "

" Pero binigay ko sayo ang sarili ko, Ken," halos isigaw ko iyon sa kanyang mukha. "Na dismaya ka lang dahil hindi ikaw ang unang naka sex sa akin. At ang gago mo sa parteng humanap ka ng iba dahil sa bagay na yon. Kasi kung mahal mo ako nang totoo, nang tapat, sana nakontento ka kung ano meron ako. Sana hindi mo hinanap sa iba ang bagay na wala sa akin kasi subrang sakit at nakakapanliit sa sarili iyong ginawa mo. "

Hindi siya sumagot. He cried in pain silently dahil tama ako.

"Kung sinabi mo lang sana sa akin noon ang rason mo siguro hindi ako masasaktan ng ganito ngayon. Ang mali mo lang kasi iniwan mo ako ng walang paalam at sinaktan mo ako sa paraang ikadurog ko. "

Wala parin siyang imik at patuloy na umiiyak ng tahimik. I wiped his tears and pinch the tip of his nose. I miss doing this. Natawa ako ng bahagya ng maalala ko kung paano kumunot ang kanyang noo sa tuwing pipisilin ko ang tungki ng kanyang ilong. He smile weakly, kinuha niya ang kamay ko at pinagsiklop iyon.

"I'm really sorry for what I did, Ri. Pinagsisihan ko lahat ng mga maling ginawa ko—"

" Matagal na kitang pinatawad. Sorry din noong panahon na nasaktan kita. Siguro tinadhana talaga na mangyari sa atin ang lahat ng ito para bigyan tayo ng leksyon. Let's forget the past and moved on. Pero hindi ko pa kaya na tanggapin kang muli sa buhay ko. Sorry."

Kung ang diyos nga nagpapatawad ako pa kaya na isang simpleng tao lang  na kanyang nilikha dito sa ibabaw ng lupa. Noong araw na sinabi ko ang lahat sa panginoon ng hinanakit ko, iyon din ang araw na pinatawad ko siya at ang sarili ko kasi kapag hindi ko iyon ginawa, araw-araw akong gigising na may mabigat ang loob. Araw-araw akong gigising na hindi masaya at siguro wala ako sa katayuan ko ngayon kung hindi ko iyon ginawa.

" Naintindihan kita. I'm sorry dahil pinipilit ko na  naman na pumasok ulit sa buhay mo."

" Kung tayo talaga, tadhana ang magsabi kung patuloy ba o tama na."

Ngumiti ako sa kanya. Totoong ngiti na walang halong pait. Matagal man itong nangyari , matagal na panahon man ako nagdurusa pero hindi ko ito pinagsisihan dahil ito ang pangyayari na paulit-ulit kong balikan kahit buong pagkatao ko ang nadurog at nasaktan.

" Nanay Iya..."

Masiglang sambit ng bata at nanakbo patungo sa akin. Nilahad nito ang dalawang kamay senyales na buhatin ko siya.

" Ano ulit yong sabi mo?" kunot noong tanong ko dito ng paupuin ko siya sa kandungan ko.

"Nanay Iya po. Sabi kasi ni Tito Dale girlfriend ka daw ni papa kaya pwede raw po kita tawagin na nanay," inosenteng sagot niya.

Umusok ang ilong ko at masama ang tingin na lumingon kay Dale na patay malisya  tungkol sa sinabi niya sa bata.

"DALEEEEE!"