Robbie gaat naast me op bed zitten. "Is het Matthy?" Ik knik voorzichtig. "Hij is boos..." Robbie kijkt me vragend aan. "Boos?" Ik haal mijn schouders op. "Hij vind het niet eerlijk dat ik dit zomaar besluit zonder het tegen hem te zeggen aangezien hij wel dat event opgezegd heeft, voor mij." Robbie slaat een arm om me heen. "Jij hoeft je daar echt geen zorgen over te maken hé Fleur, Tuurlijk is het kut voor hem maar het is niet jou schuld dat hij zijn kansen niet neemt en jij de jouwe wel." Heeft Robbie gelijk? Het duurt even voordat ik het antwoord gevonden heb ik mijn lege brein. Ik weet het gewoon echt niet. Dat is het antwoord. Ik weet het niet. Ik ga gewoon naar Amerika, ik kan het nu niet meer terug draaien. "Ja dat snap ik wel, maar ik had me er ook wel op verheugd. Op dat weekend." Robbie glimlacht. "Dat weekend komt wel." Ik knik. "Ja vast wel. Ik moet mijn koffer maar in gaan pakken." Robbie staat op. "Als je maar nooit vergeet dat jij ook maar 'gewoon' Fleur bent hé. Je kan niet altijd alles goed doen, en dat is oké. Soms moeten mensen om je heen gewoon aanpassen." Ik knik en sta ook op. "Dankje Rob." Hij geeft me een warme knuffel. Voor het eerst sinds al die jaren voel ik 'dat' gevoel weer. Het gevoel van een hechte band tussen ons.
JE LEEST
- Doolhof -
FanfictionHet tweede deel van de triologie: ~ 𝗚𝗲𝗯𝗿𝗼𝗸𝗲𝗻 𝗕𝗲𝗹𝗼𝗳𝘁𝗲𝘀 ~ Neem mijn advies nou maar aan, je moet echt deel 1 hebben gelezen voordat je dit boek kan begrijpen. Wat moet je doen als je opeens het gevoel hebt dat je de verkeerde keuzes...
