- Doolhof -

Wat is er toch telkens met dat gooien van spullen?

Ik loop richting het busstation. Nadat Matthy me losliet was ik zo in shock dat ik gewoon weggelopen ben. Ik ga wel gewoon naar huis met de bus. Ik open mijn tas. Waar is mijn telefoon eigenlijk? Ik sluit mijn ogen. Kut. Die heb ik daar laten liggen. Ik keer me om. Ik heb ook oprecht geen enkel idee waar ik ben en ik heb ook geen telefoon om Matthy te bellen. Ik voel een paniekaanval opkomen. Ik probeer met mijn geheugen nog de weg terug te vinden naar de picknick plek. En ik loop goed, want ik zie het al in de verte. Al lijkt het alsof Matthy al verdwenen is. Ik ren ernaar toe. Ja inderdaad, Matthy is gewoon verdwenen. Ook mijn telefoon ligt er niet. Wat nu? "Fleur?" Hoor ik opeens achter me. Oh het is Ezra maar. Wat doet hij hier nou? Ach, het is Ameide. Het is zo klein dat je altijd wel een bekende tegenkomt. "Hey Ezzie." Ezra kijkt me vragend aan. "Wat doe jij nou weer hier?" Ik kijk om me heen. "Ik ben zeg maar een soort van opzoek naar Matthy's huis?" Ezra knikt. "Moet ik je even helpen?" Ik glimlach. "Dat zou fijn zijn." Samen lopen we richting Matthy's huis. Eenmaal aangekomen blijft Ezra staan. "Ik ga meteen weer door, tot de volgende keer hè, Fleur." Ik zwaai. "Doeidoei!" Nu valt het me opeens op dat de deur gewoon nog op een kier staat. Ik loop voorzichtig naar binnen. Mijn alarm bellen gaan meteen af. Ik hoor allemaal dingen vallen. Ik ren door de gang direct door naar de woonkamer. Matthy staat daar met een stoel in zijn handen gemikt op het raam. Nee nee nee. Dit kan niet. Ik ren door maar hem toe. "Nee Matthy niet doen!" Ik pak hem van achter vast. Ik weet dat het niet slim is, omdat ik geen idee heb hoe Matthy reageert, maar alles is beter dan wat hij op het punt staat om te doen. Ik trek hem naar achter, weg van het raam. "Matthy alsjeblieft." Ik merk dat ik zelf ook huil, waarschijnlijk van alle spanning die er nu op me ligt. Ik voel dat Matthy de stoel op de grond gooit, met een grote klap. Ik merk dat ik hem eigenlijk meer knuffel dan echt vasthoud. Ik laat hem voorzichtig los. "Matthy, kom draai je om." Commandeer ik hem. Ik kijk om me heen, naar alle glazen en andere kapotte dingen. Dit is allemaal mijn schuld, als ik niet over zijn rug geaaid had.. "Matthy, draai je om." Matthy draait zich voorzichtig om. Zijn gezicht straalt verslagenheid uit, maar ook vooral tranen. Hij wrijft in zijn ogen. Ik heb hem nog nooit zo hard zien huilen. "Matthy kijk me aan. rustig ademhalen." Matthy kijkt op, recht in mijn ogen. Het geeft me kippenvel. "Wat is er toch telkens met dat kapotmaken van spullen?" Vraag ik. Ik huil zelf ook, ik weet niet eens waarom. Matthy kijkt om zich heen. "Het spijt me Fleur."

-------------
Waarom gooide Matthy nou opeens met al die spullen?