Thinking out loud

- twenty

Pov Laila.

Ik doe mijn ogen open en alles is zwart om me heen. Mijn lichaam doet pijn, overal. Ik kijk om me heen maar zie niks. "Noa?" fluister ik. Ik krijg geen gehoor. Ik kruip op handen en voeten door de kamer heen en voel of ze misschien niet ligt te slapen. De vloer voelt warm en nat aan, er gaat een huivering door me heen. Er komen allerlei dingen in me op, van wat het zou kunnen zijn, maar ik probeer er niet aan te denken. Als ik op de muur stuit volg ik die helemaal rond. Vervolgens ga ik heen en weer. De kamer is niet groot, maar ik wil elke cm gehad hebben. Opeens gaat de deur open, ik kijk naar de grond en zie wat er op de grond ligt. Het is allemaal bloed. Maar het komt niet bij mij vandaan. Van wie dan wel? "Kom, sta op. Je gaat terug naar je oude kamer." zegt de man en hij tilt me omhoog zodat ik kan lopen.

"Waar is Noa?" vraag ik als we de kamer inlopen maar haar niet zie. "Aan het werk." zegt hij en loopt weg.  Ik moet haar vinden, ons plan moet lukken.

We zijn nu zeker al 24 uur verder en Noa is nog steeds niet terug. Ik begin lichtelijk in paniek te raken. Wat moet Kim wel niet denken? Ik raak nu in paniek, maar ik weet niet of Noa veilig is en zij weet helemaal niks. Ik ben wel blij dat ik haar gebeld had, ook al had ik daarvoor Noa nodig om de mannen af te leiden. Ik schrik, shit. Ik hoor de knal van die nacht nog in mijn hoofd. Ze zullen toch niet Noa neergeschoten hebben?