အချစ်လေတံခွန်

အခန္း(၁၅)

'နာရီနဲ႔အမွ် မင္းပဲစိုးမိုးေနတယ္...
ရယ္သံေလးမ်ား ကိုယ့္နားထဲမွာ...
အိပ္မက္ပဲလား မႈန္ဝါးဝါး ခ်စ္သူေရ...'

ဖုန္းringtoneသံေၾကာင့္ ေဝႏိုးလာသည္။ ဟိုစမ္းသည္စမ္းႏွင့္ ဖုန္းက လက္တစ္ကမ္းမွာပဲရွိသည္ကို ေမ့ေနသည္။

'ဟယ္လို'

ထြက္လာေသာ အသံက ခပ္အက္အက္ရယ္။ ေဝ လည္ေခ်ာင္းမ်ား နာေနပါပေကာ။

'ႏိုးၿပီလား၊ တို႔ မင္းအခန္းအျပင္ဘက္မွာ၊ ဝင္ခဲ့မယ္ေနာ္'

ျပန္ေတာင္မေျပာႏိုင္ေတာ့။ လူကႏုံးခ်ိေနသည္။ ေစာင္ထဲ ေခြေနရင္း လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ ေဒၚေမျဖဴစင္ အခန္းထဲဝင္လာသည္။ ေဒၚေမျဖဴစင္သည္ လန္းဆန္းေနပုံ။ အ႐ုဏ္ဦးတြင္ ႏွင္းစက္ကေလးမ်ား တြဲခိုေနသည့္ ပန္းတစ္ပြင့္လို။ က်န္းမာရတာ ေကာင္းလိုက္တာဟု ေတြးၿပီး အားက်မိသည္။

'ဘယ္လိုေနလဲ ေဝ'

'ဝင္မလာပါနဲ႔ဆို အန္တီရယ္'

'Maskလည္းတပ္ထားတယ္၊ ေနတာလည္း သုံးေပအကြာမွာပဲကြာ'

ေျပာရင္းဆိုရင္း စာၾကည့္စားပြဲက ကုလားထိုင္ကို ယူထိုင္သည္။ ေဒၚေမျဖဴစင္ လႈပ္ရွားသမွ်ကို ေဝသည္ အိပ္ရာေပၚမွ ေန၍ ေတြေတြကေလး ေငးၾကည့္သည္။

'အန္တီနဲ႔ ေဝက ေတြ႕လိုက္ရင္ ဒဏ္ရာတစ္ခုခု ရလိုက္ရမွနဲ႔ တူတယ္ေနာ္' ေဝ့အသံက ခပ္အက္အက္ႀကီး။ စိုးႀကီးသိလွ်င္ေတာ့ ေျပာင္လိမ့္ဦးမည္။

'ဘာဒဏ္ရာေတြလဲ'

'ေဝေၾကာင့္ အန္တီ့ေျခမ လန္သြားဖူးတယ္ေလ၊ ၿပီးေတာ့ မီးလုံးပ်က္တဲ့ေန႔က ေဝခါးနာသြားတယ္၊ ဟိုေန႔ကလည္း လက္ကို ဓားရွတယ္၊ အခုလည္း ကိုဗစ္၊ ခုခ်ိန္မွာ လူတိုင္းေၾကာက္ေနၾကတဲ့ ဗိုင္းရပ္စ္ႀကီးကို အန္တီက မေၾကာက္ဘူးလား၊ ေဝ့ဆီက ကူးသြားမယ္ေလ၊ အခန႔္မသင့္ရင္ ေသသြားမယ္ေလ'

Mask တပ္ထားေသာေၾကာင့္ ေဒၚေမျဖဴစင္ မ်က္ႏွာတည္ေနသလား၊ ၿပဳံးေနသလား မေဝခြဲတတ္ပါ၊ သို႔ေသာ္ ျမင္ေနရသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားကေတာ့ ၿပဳံးေယာင္သမ္းၿပီး ေႏြးေထြးေနသည္။

'အင္းေနာ္၊ တို႔လည္း ေၾကာက္တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တို႔ကိုယ္ထဲမွာ တျခားဗိုင္းရပ္စ္တစ္ေကာင္ ရွိေနတယ္နဲ႔တူပါတယ္'