Footsteps In The Moonlight

Prologue

Noong bata ako naniniwala ako na ang mga milagro at pangarap ay natutupad kapag humiling ka sa bitwin. O kaya naman nakahuli ka ng bulalakaw.

Noon yun, na uso pa ang UFO at spaceship sa simpleng buhay at isip batang paniniwala ko.

Pero paano kung may biglang sumulpot para patunayan ang lahat ng kinalimutan ko na?

Paano kung biglang dumating ang isang milagrong nagpakita ngunit bumalik ulit sa pagiging isang panaginip?

Panaginip nga ba?

Hindi dahil totoo pa siya sa panaginip.

Pero mas malabo pa siya sa pangitain.

Tungkol sa isang lalaking minahal ko.

Hindi ko siya kilala.

Hindi ko alam ang pangalan niya.

Pero isa lang ang alam ko...

Siya lang ang kaisa-isang lalaking nagpatibok ng puso ko.

Hahanapin ko ba siya? Bubuklatin ko ba ang mahiwagang libro na naglalaman ng natatago ngunit nabura nang storya?

Susundin ko ba ang bulong isang awiting matagal nang nawala? O susuko na lang ako sa kawalan?

*****

Age 16 and everyone thought I was kind of crazy.

Hindi pala, kasi medyo mapamahiin din sila lola at mama eh.

Pero at that time, iba siya dahil halos mabaliw na ko sa kakaisip kung sino at kakahanap ng taong yun.

To the point na naisip ko nang magpa-psychiatrist dahil sa kalituhan.

It's not crazy to say when I speak of a person that doesn't exist anywhere.

A boy that no one knows of.

And the boy that can only be found at night.

By me.

Only me.

Ako lang ang nakakakita sa kanya.

Ako lang din ang nakakahanap sa kanya.

It's not exactly that he's invisible kasi nakikita pa din naman siya ng iba pero, they're not aware of him.

And he appears not in the day or early afternoon but only at night.

Diwata?

Engkanto?

Maligno?

Alien?

Malay ko, basta alam ko namimiss ko siya ulit.

Afterall, it's a midnight romance under the bright big moon, that we left...

Footsteps in the Moonlight