Çatısız Evim

İstasyonlara Koşuyorum Sensiz

Çatısız evime, dört duvarıma,

      Çatısız evim, ölümlerin yerleştiği gözlerim hâlâ bulmak umuduyla seni arıyor... Çatısız evim sırtımda senin telaşların, yarım düşlerin, eksiltili cümlelerin ile şehri terk ediyorum. Sırtımda senin hayalin seni yaşadığım evden gidiyorum. Son kez bakıyorum seni çizdiğim duvarlara; dudaklarımdan yılların eskittiği bir gülümseme akıyor, ben bugün yokluğundan yola çıkarak istasyonlara koşuyorum... Senden gidiyorum. Evet, bunlar son satırlar... Çatısız evim, bilmelisin ki senin uzaklığını bile sevmiştim, saçlarına çocukluğumu bağlamıştım, gözlerinde dünyayı görmüştüm, dudaklarına hiç görmediğim denizleri sığdırmıştım, kirpiklerine yabancılığımı biriktirmiştim, senin yüreğinde annemin sözlerini duymuştum; Çatısız evim, ben seni evim bellemiştim...
Bunlar son kelimeler bilmelisin ki gelirsen sarılırım sana dokunurum saçlarına ne kadar gidersen git yine koşabilirim sana. Çatısız evim görüyorsun ki bu son satırlarda bile gelmenden bahsediyorum hem de yokluğun bulanmışken şehrime, görüyorsun ki giderken bile sana sarılmaktan bahsediyorum oysa sana sarılmak nasıl bir şey unuttum. Çatısız evim, sırtımda senin ömrün terk ediyorum her yeri. Bu kez ben gidiyorum.
  Çatısız evim, saçlarından aksın hayalim...

-yorgunbirsardunya