#បង្ខំសេ្នហ៍ក្បែរបេះដូង
ភាគទី5
_KIM GROUP_
«សុំអនុញ្ញាតចៅហ្វាយ» អៃរ៉ាដើរចូលមកខាងក្នុងបន្ទប់ធ្វើការរបស់នាយកម្លោះទាំងកាយវិការប្រញាប់ៗហើយក៏និយាយសុំអនុញ្ញាតពីនាយជាចៅហ្វាយព្រោះមើលទៅនាយដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះវត្តមានរបស់ខ្លួនសោះ។
«មានការអីអៃរ៉ា?» ថេយ៉ុង សួរតែមាត់តែដៃនឹងភ្នែកគឺនៅជាប់នឹងក្រដាសការងាររបស់ខ្លួនដដែល។
«លោក ផាក សុំជួបចៅហ្វាយទាន!គាត់នៅចាំក្នុងបន្ទប់ប្រជុំ» អៃរ៉ា
«ជីមីន ផាក ចង់ជួបយើងអញ្ចឹងឬ?» នាយសង្ហាទម្លាក់ប៊ិចចុះហើយលើកចិញ្ចើមសួេទៅជំនិតដើម្បីបញ្ជាក់ចម្លើយ ។ ជីមីនផាក ជាសត្រូវស្នេហាចង់ជួបគេមែនទេ?មេឃភ្លៀងរហែកមេឃហើយមើលទៅ។
«បាទទាន សូមចៅហ្វាយប្រញាប់ទៅជួបគាត់ផង!» ថាហើយថេយ៉ុងក៏ងើបចេញពីតុធ្វើការសម្រួលសម្លៀកបំពាក់ឪ្យសមរម្យហើយក៏ដើរចេញទៅបន្ទប់ប្រជុំដែរមានអៃរ៉ាដើរតាមពីក្រោយ។
មិនប៉ុន្មានថេយ៉ុងក៏ដើរមកបន្ទប់ប្រជុំនាយកម្លោះទុចដំណើរបន្តិចកែវភ្នែកបាញ់ទៅរកគូរសត្រូវមួយភ្លែតហើយក៏ដើរហួសទៅអង្គុយនៅកៅអីអគ្គនាយក។
«មានការអី?» ឮសម្តីសួរកំបុតៗបែបនេះរបស់លោកអគ្គនាយកគីមហើយធ្វើអោយមេម៉ាហ្វៀរូបសង្ហាដូចជីមីនផាក អស់សំណើចបន្តិចតែក៏ប្រែទឹកមុខទៅជាមាំមួយរំពេច។
«យើងមិនចង់សាុំញាំុច្រើននោះទេ! ដោះលែងគូទៅពេលនេះឯងមានប្រពន្ធហើយ ថេយ៉ុងគីម!» ជីមីន ទម្លាក់ពែងតែនៅនឹងដៃចុះលើកចងកងលើគ្នាហើយក៏បង្ហើរសម្លេងដ៏សែនសោះកក្រោះរបស់គេទៅកាន់ថេយ៉ុង ។ ថេយ៉ុងឮសំណើរមួយនេះហើយសឹងតែឆេះឆួល ទប់អារម្មណ៍មិនបានសឹងតែហក់ទៅដាល់មាត់អាម្នាក់អង្គុយទល់មុខគេនេះទេ។ លើកសំណើរបែបនេះមកបានយ៉ាងម៉េច?មនុស្សពេញស្រឡាញ់គ្នាអោយមកដោះលែងគ្នាដោយលើកយកឈ្មោះប្រពន្ធអេតាសុីវិលមកគំរាមយ៉ាងម៉េចបាន?
«ទេយើងនឹងគូស្រឡាញ់គ្នាណាស់យើងមិនដោះលែងគូអោយទៅឯងទេ!» ថេយ៉ុងគោះតុមួយទំហឹងដៃតាមការខឹងគ្រោធរបស់គេ។ បើសួរថាគូនឹងអ្នកណាគេចាំអេដមីនប្រាប់តាមក្រោយតែអេដមីនដឹងថាអ្នកទាំងអស់គ្នាច្បាស់ជាស្គាល់គេ។
«បើឯងស្រឡាញ់គូមែនដោះលែងគេទៅ ឯងចង់ឃើញគូយំដោយសារឯងមែនទេ?» ជីមីនជ្រើសយកធម៌ត្រជាក់មកនិយាយព្រោះគេដឹងថាបើប្រើដៃប្រើជើងក៏មិនកើតដែរ មនុស្សដូច ថេយ៉ុងគីមនេះណាបើស្រឡាញ់អ្វីហើយគេមិនងាយបោះបង់ឡើយ។
«តែយើងស្រឡាញ់គេឯងក៏ដឹងហើយប្រពន្ធស្អីនោះគ្រាន់តែម៉ាក់យើងចាប់បង្ខំទេ!» ថេយ៉ុងនិយាយទាំងសម្លេងអួលចង់យំ គេនឹងជុងគុកគីស្រឡាញ់គ្នាចង់ប្រាំឆ្នាំហើយតាំងពីគេរស់នៅប្រទេសជប៉ុន បើអោយមកបែកគ្នាភ្លាមៗបែបនេះអ្នកណាធ្វើចិត្តបានទៅ?។
«យើងទុកពេលអោយឯងគិតឡើងវិញបើឯងមិនចង់អោយ ជុងគុកគីមានឈ្មោះជាមនុស្សដណ្តើមប្តីគេទេឆាប់ដោះលែងគេទៅ!» និយាយចប់ត្រឹមនេះនាយក៏ដើរចេញទៅវិញ ជីមីនគេស្រឡាញ់ជុងគុកតែគេមិនដែរទៅរញ៉េរញាយជាមួយជុងគុកនោះទេកំឡុងពេលដែរជុងគុកទាក់ទងថេយ៉ុង តែពេលនេះដល់ពេលគេហើយព្រោះថេយ៉ុងក៏បានរៀបការហើយដែរ។ ពេលជីមីនចេញទៅបាត់ថេយ៉ុងញីសក់ក្បាលខ្លួនឯងឡើងរញ៉េរញ៉ាយ ហើយក៏ចាប់ផ្តើមយកសម្តីជីមីនមកគិតបណ្តើរៗ ថាទៅជីមីននិយាយក៏ត្រូវ។
«សួ-ស្តី!គឺលោកគីមនៅខាងក្នុងមែនទេ?» ខណៈនោះហូប៊ីក៏បើកទ្វារចូលដំណាលនឹងអ្នកកម្លោះដែរបើកទ្វារចេញចឹងហើយក៏និយាយរាក់ទាក់ដាក់បន្តិចទៅ។
«ជាប្រពន្ធថេយ៉ុងគីមមែនទេ?គេនៅខាងក្នុង!» ជីមីនមើលអាល្អិតពីលើចុះក្រោមហើយក៏សួរនាំអាល្អិតបន្តិច បន្ទាប់ពីដឹងអត្តសញ្ញាណហើយ គេក៏ប្រាប់ទៅអាល្អិតវិញតាមសំណួរដែរអាល្អិតសួរគេ។ បន្ទាប់ពីបានចម្លើយហើយ ហូប៊ីក៏ចូលទៅខាងក្នុងដោយដៃមានកូនចានស្រាក់មួយសម្រាប់ដាក់អាហារមកជាមួយ។
«មកធ្វើអី?!» ចូលមកមិនបានប៉ុន្មានផងអាល្អិតក៏ត្រូវក្រញែងខ្លួនពេលឮសម្លេងក្រល៎ត្រជាក់ស្រេបរបស់ស្វាមី។
«គឺ!លោក ខ្ញុំយកអាហារមកអោយ!» ហូប៊ី បណ្តេញអារម្មណ៍ភយ័ខ្លាចរបស់ខ្លួនចេញហើយ ញញឹមដើរទៅដាក់ចានស្រាក់លើតុនាយបំណងយកបាយយកម្ហូបចេញអោយនាយញ៉ាំ។
«យើងប្រាប់ឯងហើយមែនទេថាយើងមិនសុីរបស់ឯងទេមិចក៏មិនចេះស្តាប់គ្នាហាស៎?!» ថេយ៉ុងស្រែកគំហកដាក់ ភរិយាទាំងតឹងសរសៃក គេកំពុងតែខឹងរឿងជុងគុកផង អីឡូវមកធ្វើអោយគេខឹងបន្ថែមទៀត ចង់អោយគេលើកដៃវាយប្រពន្ធខ្លួនឯងខ្លាំងណាស់មែនទេ?។
«គឺ!ហុិក!ខ្ញ ខ្ញុំឃើញថាព្រឹកមិញលោកមិនបានញ៉ាំអីទើបខ្ញុំខំធ្វើអ'..អឹក!ឈឺហឹុុកៗ!» ហូប៊ីខំប្រឹងបកស្រាយទាំងញ័រមាត់តែបកស្រាយមិនទាន់ចប់ផងក៏ត្រូវស្វាមីកំណាចកញ្ឆក់ដៃរបស់ខ្លួនមួយទំហឹងធ្វើអោយគេមិនអាចទ្រាំនឹងការឈឺចាប់បានក៏ប្រលែងទឹកភ្នែកចុះមក។
«យើងប្រាប់ហើយមែនទេថាយើងមិនសុី មិនសុីស្តាប់បានទេថាមិនសុី!!!ប្រាវ!» ថេយ៉ុងពេលនេះព្រាបទៅនឹងបិសាចគេស្រែកដាក់អាល្អិតមួយទំហឹងៗឡើងខ្ទរពេញបន្ទប់ ចុងក្រោយគេក៏ក្រវែងកាយតូចស្តើងរបស់ភរិយាទៅលើដីមួយទំហឹងបុើងសឹង5ម៉ែត្រ ធ្វើអោយកែងដៃរបស់ហូប៊ីបុកនឹងជ្រុងតុមួយទំហឹងសឹងតែវៀងឆ្អឹង។ ចំណែកក្បាលក៏បោកទៅនឹងជញ្ជាំងធ្វើអោយក្បាលរបស់រាងតូចចេញឈាមមកតិចៗដែរ។
«ហ្អក!!ហុឹកៗឈឺណាស់ម៉ាក់ប៉ា កូនឈឺហុឹកៗ!» ហូប៊ី ស្រែកយំមួយទំហឹងទៅតាម ការឈឺចាប់ដែរកំពុងមានក្នុងខ្លួន អ្នកគួរតែដឹងហើយថាកែងដៃបើប៉ះរបស់អីមួយវាឈឺប៉ុនណានោះណានៅក្បាលដែរកំពុងតែហូរឈាមមិនឈប់នោះទៀត។ អាដៃក៏ឈឺ ហើយអាក្បាលនេះគឺ ស្លឺតែម្តង។
«រំអួយម៉េស!វាមិនងាប់ងាយៗនោះទេមនុស្សដូចឯងនោះ!» ជាអ្នកធ្វើអោយគេឈឺហើយមិនជួយហើយនៅប្រើសម្តីឡូយទៀតលោកបងថេយ៉ុង បងឈ្នះហើយ។
«ហុឹកៗម៉ាក់!» ដោយទ្រាំនឹងការឈឺចាប់លែងបានណាមួយហូប៊ីខ្លាចឈាមផងងាកទៅឃើញឈាមក៏សន្លប់បាត់ស្មារតីបាត់ទាំងដែរទឹកភ្នែកនៅតែហូរមិនឈប់។ ពេលឃើញហូប៊ីសន្លប់បែបនេះថេយ៉ុងក៏រាងភ័យដែរគេមិនគួរណាជ្រុលដៃបែបនេះទេ តែគេនៅតែជ្រើសមិនចូលទៅជួយព្រោះ គេនៅខឹងហូប៊ីដែរចូលមកបំផ្លាញសេ្នហារបស់គេនឹងជុងគុកបូករួមនឹងអាល្អិតនេះនិយាយមិនស្តាប់គ្នាផងគេក៏ដើរចេញទុកអោយភរិយាអេតាសុីវិលដេកសន្លប់ស្តូកស្តឹងតែម្នាក់ឯង។
«អៃរ៉ា!» ចេញមកខាងក្រៅរាងក្រាស់ក៏ស្រែកហៅជំនិតព្រោះមានរឿងត្រូវធ្វើ។
«បាទចៅហ្វាយ!» ពេលអៃរ៉ាមកដល់ ថេយ៉ុងក៏ខ្សឹបប្រាប់ រឿងសម្ងាត់មួយហើយក៏ដើរចេញទៅបាត់ទុកតួនាទីដែលនៅសល់អោយអៃរ៉ាចាត់ចែង។
...
*on phone...
‹គូអាចមកជួបបងបានទេ?›
‹ថេយ៉ុងនី? បងចង់ជួបអូនមែនទេ?មិនអីទេអូនទំនេរកំណត់ទីតាំងមកចាំអូនទៅជួបបង› បន្ទាប់ពីនិយាយត្រូវរ៉ូវគ្នាហើយ ថេយ៉ុងក៏កំណត់ទីតាំងហើយផ្ញើអោយ ជុងគុកគី។
មិនយូរជុងគុកគីក៏មកដល់ ថេយ៉ុងក្រវីដៃបន្តិចដើម្បីអោយអាល្អិតភ្នែកធំមករកគេ ជុងគុកក៏ដើរទៅតាមការហៅរបស់គេទាំងស្នាមញញឹម។
«សុខសប្បាយទេបងប្រុស?» េពលមកដល់ ជុងគុកគីក៏រាក់ទាក់ទៅតាមការគួរហើយក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយទល់មុខនាយ។ គេបានដឹងរឿងថេយ៉ុងរៀបការហើយតែគេមិនខឹងមិនរករឿងអ្វីទាំងអស់គេមានតែញញឹមហើយដើរចេញដើម្បីក្តីសុខមនុស្សដែរគេធ្លាប់ស្រឡាញ់។
«បងមិនសូវប៉ុន្មានទេចុះជុងគុកគីវិញ?»ថេយ៉ុង
«ខ្ញុំសុខសប្បាយធម្មតាទេបង» ជុងគុកញញឹមតប
«មែនហើយបងហៅខ្ញុំមកមានការអ្វីមែនទេ?» ជុងគុកសួរព្រោះបន្ទាប់ពីរាក់ទាក់គ្នាហើយនាយបែរជាស្ងាត់ទៅវិញ។
«យើងអាចនិយាយគ្នាបែបស្ងាត់ៗបានទេ?អោយអ្នកសរសេរចេញសិនទៅ!»
«អូ៎!អេដមីនចេញសិនទៅណា!» ហើយខ្ញុំក៏ចេញក្រៅតាមការសុំរបស់គេ មិនដឹងថាគេនិយាយអ្វីខ្លះទេសុំទោសផងណាអ្នកអាន។
Hospital...
កាយតូចដូចមនុស្សស្រីកំពុងតែគេងស្តូតស្តឹងនៅលើគ្រែដ៏ធំមួយរបស់មន្ទីរពេទ្យ។ ហូប៊ីកម្រើកម្រាមដៃបន្តិចបន្ទាប់ពីសន្លប់អស់ជាច្រើនម៉ោងហើយក៏ខំប្រឹងបើកភ្នែកដ៏សែនធ្ងន់របស់គេឡើងទាំងឈឺក្បាលខ្ទោកៗ។
«សឺត!!!ឈឺណាស់!» បើកភ្នែកមិនបានប៉ុន្មានផងការឈឺចាប់ក៏រត់ចូលខ្លួនរបស់គេម្តងទៀតធ្វើអោយគេហូរទឹកភ្នែកមកទាំងមិនបានត្រៀមទុក។
«អ្នកប្រុសតូចដឹងខ្លួនហើយមែនទេ?មានឈឺត្រង់ណាឬអត់ហឹម?អ៊ំបារម្ភណាស់ណា!» បន្ទាប់ពីឮសម្លេងថ្ងូរដោយការឈឺចាប់របស់ហូប៊ីហើយអ៊ំសុនក៏ប្រញាប់ទម្លាក់ប៉ោមនឹងកាំបិតចុះរត់ទៅមើលអ្នកជំងឺនៅលើគ្រែ។
«អ៊ំសុន?ខ្ញុំនៅទីណានឹងអ៊ំ?ខ្ញុំចាំបានថាខ្ញុំនៅក្រុមហ៊ុន...» និយាយដល់រឿងក្រុមហ៊ុនរូបភាពទាំងអស់ដែរស្វាមីរបស់គេធ្វើមកលើគេក៏លេចឡើងក្នុងខួរក្បាល ធ្វើអោយទឹកភ្នែកស្រក់ចុះមកដោយមិនអាចហាមបាន។
«គឺអ្នកប្រុសនៅមន្ទីរពេទ្យណា អីឡូវចេះឈប់យំហើយញ៉ាំប៉ោមណាអ៊ំបានចិតអ្នកប្រុសច្រើនណាស់!ឈប់យំទៅមនុស្សល្អរបស់អ៊ំ!ហុឹកៗ!» ឃើញថាហូប៊ីយំម្តងទៀតអ៊ំសុនក៏ប្រញាប់លួងលោមតែលួងយូរទៅគាត់ក៏មិនអាចទប់ទឹកភ្នែកមិនបានការយំហើយអោបកាយតូចយ៉ាងណែនព្រាបបានទៅនឹងម្តាយអោបកូនពេលកូនពិបាកចិត្ត។
«សុំទោស!យើងគ្មានចេតនាទេ!»
TO BE CONTINUES...
