Örümcek Anne

Tehlikeli

Peter kendini kaybetmiş bir şekilde etrafına bakınıyor, örümcek annesini hissetmek için bütün gücünü kullanıyordu.

Annesini bulmalı ve bir an önce kurtarmalıydı. Giderse geri gelmezdi. Gelmez ve bir daha mutlu olamaz ve annesinin yüzünü kara çıkarırdı.

Peter 12 yaşlarındayken;

Küçük çocuk antremanını bitirmiş bir şekilde odasına geri dönmüştü. Terleyen üstünü çıkarıp banyoya girmiş ve yıkanmıştı.

Bugün annesi ve bir kaç ajan göreve gitmişti. Şimdiden çok özlemeye başlaması Peter için çok doğaldı. Yani, bilirsiniz, değerli biri olunca kaybetme korkusu üst seviyelerde olmasını geçin, bir insanın delirmesine neden olabilirdi.

Peter, aklına kötü düşüncelerin gelmesini istemediği için hızla hazırlanmış ve annesine hediye olarak bir resim çizmeye başlamıştı. Mutlu aile tablosunda Natasha'nın elini tutan küçük Peter, yanlarında onları mutlulukla izleyen ve elinde turşu kavanou tutan Hawkeye, yerde sürünen Fury... Güzeldi.

En azından gerçekleri yansıtıyordu.

Peter, çizimlerini yaparken insanların koşturma seslerini duymaya başlamıştı. Merakla odasından çıkıp takip etmişti. Merakına yenik düşmesi onun sorunu değildi. Clinton gibi biri ile yaşıyorsanız bırakın merak etmeyi, birden sorunun kaynağı haline bile gelebilirsiniz.

Hızlı adımlarla ilerlemiş ve dışarıya bakmıştı. Bir araç gelmiş ve oradaki yaralılar indiriliyordu. Ardından Natasha Romanoff çıkmış, yardım etmeye başlamıştı.

"ANNE!"

Peter'ın bağırışı genç kadını şaşkınlığa uğratmış ve hızla yanına ilerlemesine neden olmuştu. Burada ki kan gölünü görmesi hiç iyi olmayabilirdi.

Genç kadın hızla Peter'ı kucağına almış ve etrafında bir kaç tur döndürmüştü.

"Yaralandın mı anne?"

"Hayır bebeğim. Çok güçlü bir anneye sahipsin. Sence ben yaralanır mıyım?"

"YARALANMAZSIN TABİİ! Benim annem çok ama çooook güçlü."

"Öyleyim tabii! Biliyor musun? Benim küçük bir örümcek oğlum var. Kendisi de çok güçlü!"

Peter duyduğu iltifatla gözlerini kocaman açtı ve hızla annesine sarıldı.

"Öyle miymiş?"

"Evet. Büyüdüğünde ise daha da güçlü olacakmış. Kuşlar bana öyle dedi."

Peter keyifle kıkırdadı.

"Sana bir resim çizdim. Hadi gel göstereyim!"

"Pekalaaa... Ama önce burada ki işlerimi halletmem gerek. Sen de odana gidip süprizini kontrol et.

"Tamam! Hızlı gel ama!"

Genç kadın kafasını salladı ve oğlunu yere bıraktı. Peter hızla odasına koştuktan sonra Natasha diğer yaralı askerlere yardıma koşmuştu.

***

Peter çizimine bir kaç şey daha ekledikten sonra büyük bir merakla annesini bekledi. Kapı açıldığında annesinin geldiğini düşünüp hızla kapıya gitti. Ama gelen kişi ile ütün hayalleri suya düşmüştü.