THE LOST KING (RUTHLESS SINS SERIES 5)

CHAPTER SEVEN | All Alone

Be the reason someone feels welcomed, loved, heard, seen and supported today.

RUTHLESS SINS SERIES 5 | THE LOST KING

CHAPTER SEVEN | ALL ALONE

AUDREY

"Ano na? Hindi mo ba talaga sasabihin sa akin kung ano ang nangyari sa iyo noong nakaraan?"

Hindi ko tinapunan ng tingin si Mommy na nakahiga sa sofa at naka-dekuwatro pa tapos ay panay ang buga ng usok ng sigarilyo. Nahihilo na ako sa amoy ng usok. Ipinagpatuloy ko na lang ang pagkain ko para pagkatapos ko dito ay papasok na ako sa eskuwelahan. Wala na akong mapuntahan. Dito sa bahay, naririndi na ako sa kakukulit ni Mommy. Pagdating ko naman sa eskuwelahan, naroon ang takot ang baka puntahan ako ng lalaki doon.

Naramdaman kong may tumama na kung ano sa likod ko. Ang sakit. Bumagsak sa gilid ko ang isang tsinelas.

"Hindi ka ba talaga sasagot? Magda-dalawang linggo na ang pag-iinarte mo."

Ramdam ko na ang galit sa boses ni Mommy. Napalunok lang ako at hindi pa rin sumagot. Ano pa ang gusto niyang malaman? Ginawa ko na ang gusto niya. Gusto pa ba niya ng detalye kung paano ko ginawa iyon? Gusto ko na lang kalimutan ang mga nangyari sa akin at hinding-hindi ko na iyon uulitin pa.

"Punyeta ka!"

Nagulat ako nang biglang ngumudngod ang mukha ko sa plato na kinakainan ko. Nasaktan ang bandang pisngi ko dahil talagang ngumudngod iyon ng mariin sa plato.

"Binibigyan na kita ng magandang kinabukasan, umaarte ka pa ng ganyan. Ano ba ang mahirap na sabihin mo sa akin kung ano ang nangyari sa inyo ng anak ni Aleksander? Sasabihin mo lang naman ang kung ano ang ginawa n'yo. Kung dinugo ka ba. Kung nasarapan ka ba. Para alam ko kung paano ko papaikutin ang pamilyang iyon."

Mabilis akong kumawala sa pagkakahawak ni Mommy at tumayo mula sa harap ng mesa. Kahit punong-puno ng kanin ang mukha ko ay mabilis akong lumayo sa kanya. Nakita kong nanlilisik ang mata sa akin ni Mommy. Talagang galit na galit siya.

"Puro ka kaartehan. Pinagbigyan ko na ang arte mo. Pero hindi puwede ngayon sa akin iyan. Sabihin mo lahat ang nangyari sa inyo ni Dmitri para magawan ko na ng paraan na mapangasawa ka ng lalaking iyon!"

Mabilis kong dinampot ang bag kong nasa gilid at kahit nga puno ng kanin ang mukha ko ay nagmamadali akong lumabas. Hindi ko inintindi ang malakas na sigaw ni Mommy na tinatawag ang pangalan ko. Walang tigil ang pagtulo ng luha ko habang mabilis na naglalakad palayo sa bahay namin at tinatanggal ang kanin sa mukha ko.

Gusto ko na lang umalis. Gusto ko nang lumayo dito. Hindi ko na kaya ang mga ginagawa ni Mommy sa akin. Pero saan ako pupunta? Wala akong ibang kakilala. Wala akong ibang mapupuntahan. Kahit magdesisyon akong lumayas dito sa amin, wala ding mangyayari sa akin. Magiging palaboy ako.

Bumili ako ng wipes sa tindahan na laging kumpulan ng mga tsismosa dito sa amin. Hindi ko sila pinansin kahit ang aga-aga ay nakakumpol na sila dito.

"Audrey, dalagang-dalaga ka na talaga 'no? 'Buti pinag-aaral ka pa ni Suzanne? Hindi ka pa niya pinagta-trabaho sa pinagta-trabahuhan niya?"

Hindi ko pinansin ang nagsalita noon. Gusto ko na lang bilisan ng nagtitinda ang pagbibigay sa akin ng binibili ko nang makaalis na dito.

"Ang ganda-ganda mo pa. Siguradong maraming lalaki ang maghahabol sa iyo. Siguradong malaki ang kikitain mo." Komento pa ng isa tapos ay palihim na nagtawanan ang mga ito.