Elbet bir gün ölüme teslim olucaz.
Ölüm her daim, bir nefes uzağımızda olucak.
Ölmeyi dilerken bile yaşiyor olucaz.
Ama o gün geldiğinde,
Cehennem kapılarını bize açacak.
Karanlığın sırlarının üstü açılıcak.
Ölüm kollarını açmış, bizi bekliyor oluca...
Bolca yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın lütfen❤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
• • •
Kardelen Alagöz-
Gözlerimi yavaş yavaş açmaya çalışdım. İlk başlarda her şey çok bulanıkdı. Ellerim, ayaklarım kısaca tüm vücudum uyuşmuşdu. Yüzümü avuç içlerimin arasına alıp ovuşdurdum. Gözlerimi açdığımda artık her şey netdi. Karşımda boşluk vardı. Bomboş bir odanın içinde, sırtım direğe yaslı bir şekilde oturuyordum. Evet direk. Ortada kalın bir direk vardı.
Garip olan şu ki, hiçbir yerim bağlı değildi. Aksine oda karanlıkda değildi. Güneş ışığı hafifte olsa odaya yansiyordu. Ben kaçırılmışmıydım? Yoksa bu sadece komik bir şaka mıydı?
Yinede temkinli olmalıydım. Yavaşca kapıya yaklaşdım. Kapıyı yavaşca açmaya çalışdım. Açıldı! Beni kaçıran kişi sanırım baya acemiydi. Kapının açılmasının verdiği mutlulukla gülümsedim. Galiba iki katlı bir yerdeydim. Benim olduğum odamın aksine diğer odalar gayet doluydu.
Cimri Hırsız!
Bana boş oda vermişdi. Yavaşca merdivenlere yaklaşıb aşağı iniyordum. Üst katda saydığım kadarıyla dört oda daha vardı. Ama onları hızlıca bakmadan geçmişdim. Son basamağa geldiğimide, kafamı kaldırıb etrafa bakdım. Koskoca bir salon ve koltukların birinde şarabını yudumlayarak şömineyi seyreden bir adam. Kaçırılmışdım!
Hass siktir!
Acaba adamın arkasından dolanarak çıkışa ulaşa bilir miyim? Bence denemeye değer. Yavaş addımlarla ve eğilerek irerliyordum. Koltuğun arkasından geçdiğimde nefesimi tutdum. Muhtemelen sesimi duymamışdı. Yavaş addımlarla kapıya doğru irerlemeye başladım.
"İyi deneme ama başarısız bir sonuç." adamın konuşmasıyla yerimde durdum. Tok ve alaycı bir ses tonuyla konuşmuşdu. Kafamı çevirdiğimde bana taraf bakmadığını fark etdim. Hala kımıldamadan yanan şömineyi izliyordu. Peki, beni nasıl görmüşdü?
"Ben nerdeyim? Sen kimsin? Ve beni neden buraya getirdin?" soruları art arda dizdim. Ayağa kalkıb yanına doğru irerledim. Yine kafasını çevirme gereği duymadı. Bana bakması için şöminenin önünde durdum. Yüzünü hatırliyordum, benden viski alan adam. O gece bir kaç kadın yanındaydı. Yoksa bana mı kafayı taktı? Sapık mı? Bana dokunucak mı? Aklımdan aynı anda binlerce soru geçdi. Cevabını bilmediğim sorular.
