Karanlığın sırları

3.Bölüm:"Karanlık"

🎶: Jessie J- Who You Are

Bol bol yorum yapmayı ve yukardaki yıldıza basmayı unutmayın lütfen.

                                                                               • • •

                                                                  Kardelen Alagöz-

Geceydi ama ay parliyordu. Ayın berraklığı ruhumu aydınlatmiyordu. Yürüyodum, nereye gitdiğimi bilmeden. Heryer çok ıssız gözüküyordu. Ama bu umrumda değildi. Tek isteğim burdan çok uzaklara gitmek. Olabildiğince uzaklara. Herkesden, herşeyden. Sanki vücudum değilde, ruhum kaçiyordu. Durursa, her şeyin daha kötü olacağından korkuyordu.

Hayatın beni değişdirmesinden, benliğimin yok olmasından korkuyordum.

Hayat çok karışık bir oyun değil mi sizce de? Yorucu. Hem de oldukça. Hepimizin bir birinden farklı hikayeleri var. Kimin ki mutlu, kimin ki acı. Ama hayat bi şekilde yaşamayı öğretiyor değil mi? Ya da yaşadığımız acılar öğretiyor. Ama her kez bir şekilde yaşiyor işde.

Aslında büyük olduğumuzu sandığımız zaman bile küçük kaliyoruz bazen. Sonra bazı insanları aliyoruz hayatımıza, güveniyoruz.

Güven, güven tehlikeli bir oyundur.

Sonra bir an geliyor. Her şey yerle bir oluyor. Toz pembe dünyamız karanlıklara bürünüyor ve bu karanlık bizi büyütüyor. Bize dünyanın gerçek yüzünü gösteriyor. Aslında dünyayada güvenmiyor muyuz? Her şey çok iyi gidiyor diyoruz, mutluyum diyoruz. Sonra pat! Elimizde hiç bir şey yok. Her kez gitmiş ve biz yapa yalnızız.

Benim hayatımsa anlatdıklarımdan tamamen farklı. Ya da değil, buna siz karar verin. Ben aslında bir kez güvendim. Sonra...Bir daha güvenemedim.

Çocukken yaşadıklarımız daha çok etkiler aslında hayatımızı. Güvenimiz, sevgimiz, iyiliğimiz, kötülüğümüz her şey çocukluğumuza bağlıdır. Sen hangisisin? İyi mi yoksa kötü mü?

Ben galiba kötüyüm. Ama yaşadığım hayat daha kötü, acımasız, umursamaz. Belkide hayat zorladı beni bunlara. Hah, bencilliğim! Hayat zorladı, ben yaşadım. Eğer isteseydim bambaşka olabilrdi. Ama ben savaşmadım.

Sizce, hayat mı bizi istediği kimliklere sokar yoksa, biz mi istediğimiz kimliklere bürünürüz?

Ah tabi ki de hayat! Şuan kimsin kendine baksana, tabi ki bende bakiyorum. Aslında başka hayatlarda yaşasaydık başka insanlar olurduk. Başka aileler bizi değişdirirdi. Annemizi ve babamızı biz seçmiyoruz öyled değil mi? Hayat belirliyor ve hayat bizi istediği kimliklere sokuyor.

Ama başka kötü bir hayatda bile kirlenmeyen insanlar var değil mi? Maalesef, ben temiz kalamadım. Hiç bir zaman siyahların içindeki o beyaz nokta olamadım. Umut vaad eden biri olamadım.

Çünki bu sefer tünelin sonu gerçekden karanlıkdı. Hemde çok. Ama iyi bir haberim var, ben karanlıklardan korkmam. Aksine çığlıklarımı tek dinleyen kişi olduğu için karanlığa minnetdarım.

En azından o bıkmadan, usanmadan dinledi bizi değil mi? O kadar acıyı kim kaldıra bilir sonuçda. Çocukken yağmurun insanlar için ağladığını düşünürdüm.